სამყარო вселенная
-------- -------- -------- --------
მოდით ყველაფერი მოვიაზროთ ისე, როგორც ეს უნდა
აკეთონ მოაზროვნე ხალხმა, ფილოსოფოსებმა და მეცნიერებმა. პირადათ მე აღმოვაჩინე
მრავალი დამთხვევა ჩემ აზრებთან.
იმის შემდეგ რაც მე პირველათ წავიკითხე ბიბლია,
ჩემში ჯერ შეუგნებლათ, მარა წლების განმავლობაში ჯერ კიდე ბუნდოვნათ, მერე კი სულ
უფრო ნათლათ, შეიქმნა ასეთი შთაბეჭდილება რო მე არ კითხულობ ამ წიგნს თავიდან.
ვითომ და ვიღაცამ ამოახია მას საწყისი სამი ან ოთხი გვერდი.
რატომ დაიწყო ყველაფერი, რის გამო ღმერთმა დაიწყო
ფრენა აქა-იქ, რატომ და როგორ არი ღმერთი. რატომ და რისთვის, ეს ყველაზე მთავარი
საკითხია, მე ნაწილობრივ გავცემ პასუხს ამ საკითხზე ამ წერილით.
სინამდვილეში საწყისი ფურცლები არაა ამოხეული,
ყველა პასუხი არი ამ ამბავში, მარა იმისთვის რათა მე გამეგო ამ ამბავის წყობა, მე
დამჭირდა ფიქრი, ეჭვი და ტანჯვა მრავალი წლის განმავლობაში.
მეცნიერული ენით რო ვთქვა ჩვენ ვხედავთ ორ
მდგომარეობას. პირველი არი მდგომარეობა "ყოველთვის", ესვე არი
მარადიულობა, რომელი აგრეთვე არი ღმერთის ერთი სახელი. სინამდვილეში მარადიულობა არი
მარადიულობა და არა-ფერი ამაზე მეტი.
ამ მდგომარეობას აქ რამდენიმე მხარე ( ? - მე ისინი ჯერ არ მაქ ბოლომდე შესწავლილი და
ჩამოყალიბებული ), ეს სიცარიელეა, რომელი დროის და სივცის იქითაა,
ის ღიაა, -გახსნილი, -გადაშლილი, იმიტომ რო არაფერი არ არი, და ის არაფერი არ არი
იმიტომ რო თითქმის არაფერი არაა საჭირო. არ
მოითხოვს თავს, არ საჭიროებს თავის არსებობას, თავისუფალია თავისგან.
ამის გარდა ის რაც არი ყოველთვის, არ არის
არასდროს, რათგან როგორც ჩანს, ყოველთვის და არასდროს ერთი და იგივეა, ან - და
ისინი ემთხვევა ურთიერს.
ერთი სიტყვით არაფერი არაა და არაფერი არაა საჭირო.
მერე კი ასე, გინც რო ოდენობით ( - ექსტენსიურათ ) და არა ხარისხით, მარა ცარიელი მაინც
მოიცავს ყოველივეს და ( ერთ-დროულათ ) არი ყოველივე.
მარა საქმე იმაშია რო არი თითქმის. საქმე იმაშია რო მარადიულობა არსებობს ყოველთვის, ეს ქმნის
გათიშულობას თავისგან, იმიტომ რო მარადიულობა არ ეკუთნის თავს, და ასე ხდება
უშუალოთ მარადიულობის ბუნების თვისების მიზეზით.
ძველ აღთქმაში ნათქვამია რო "ჩვენ უნდა ვცეთ
თაყვანი ღმერთს, რათგან ჩვენ ვართ შექმნილები ღმერთის მიერ, მერე კი ღმერთი არაა
შექმნილი“. ამაზე მე შემიძლია ვუპასუხო ასე რო, ჩვენ ვართ შექმნილები, მარა
ღმერთმაც არ შეიქმნა თავი, ღმერთს არ აქ იმის დამსახურება რო ის არი, ღმერთს არ აქ
იმის დამსახურება რო ის ღმერთია, მერე კი მისი დამსახურება არაა იმაში რომ მისი
ბუნება და თვისებანი ასეთია.
ეს ახსნის იმას თუ რა ხდება, და კერძოთ ეს ახსნის
ცოდვით დაცემის ამბავს. გასაგებია თუ რატომ დაიწყო ქმედება, მარადიულობა თითქმის
სრულყოფილია ( ამასთან ერთათ კიდეც არაფერი არაა, მე მაქ მხედველობაში ხარისხი, -
ის მარტო გარემოა. - წარმოიდგინეთ ძველი მუყაო, ფერის და გემოს გარდა ).
ამასთან ერთათ, დამოუკიდებელი იმისა, მარადიულობაში
არი რაიმე ან არა, ყოველთვის იქმნება "საკუთარ თავს არ კუთნილების, თავისგან
გაუცხოების" უარყოფითი მუხტი.
----
როგორაა შესაძლო რო ყველაფერი მოხდა. ყველაფერი ხდება ( რომელიღაც ) მიზეზის გამო, არაფერი არ ხდება უმიზეზოთ
----
რატომ ყველაფერი ხდება, ისე როგორც ხდება.
აქაც
ყველაფერი აზრიანათ გამართულია, სხვა-ნაირათ არც იქნებოდა, აუცილებელია რომელიღაც
საჭიროების და უკმარისობის დაკმაყოფილება, ან-და შექმნილი უარყოფითი გარემოს
გადალახვა. მერე კი იმის მიხედვით თუ რომელია შექმნილი საჭიროება, აიწყობა მისი
დაკმაყოფილების ხერხი და გარემო.
ზოგადათ
გასაგებია თუ რატომ იქმნება სამყარო, ალბათ ის შეიქმნებოდა მაშინაც როცა
შეიქმნებოდა სხვა სახის საჭიროება. მნიშნელია რო იყო შექმნილი სამოთხე,
სინამდვილეში ეს არი გამოსაცდელი ველი ( პოლიგონი ), და არა სამოთხე.
დაუსვით
თავს მარტივი კითხვა, რისთვის იყო საჭირო შეუქმნა თავს გასაჭირი, ანუ რისთვის იყო
საჭირო, სიკეთის და ბოროტების შეცნობის აკრძალული ხის დარგვა სამოთხის შუა-გულში.
ბევრათ
უფრო ადვილია რო ასეთი ხე არ ყოფილიყო, და მაშინ არ შეიქმნებოდა არა-ნაირი
გასაჭირი.
ამის
მნიშვნელობა ასეთია რო ასე იქნება ადამიანის გამოსაცდელი გარემო, ამ გარემოში ჩვენ
უნდა ჩამოვყალიბდეთ და გადავლახოთ თავი, ერთ-დროულათ ეს თავის გარდაქმნაა, რომელი
მიეკუთნის ახალ და უფრო ღრმა ხარისხს ( ინიციაცია ).
ადამიანი
აღმოჩდება არჩევანის წინაშე, და ეს არა არჩევანი ორი განსხვავებული სახეობის
შორის, ეს არი არჩევანი კარგის და ცუდის შორის, ამასთან ერთათ ჩვენ ავღმოჩდებით
გაურკვეველ და ამოუცნობ გარემოში.
კიდე
ეს არი ღრმა გონიერი ზეწოლა ( სტრესი ).
ამ
საკითხის ფილოსოფიური და ფსიქოლოგიური გააზრების გაგრძელებას მე გთავაზობთ თქვენ.
რა თქმა უნდა არა იმიტომ რო მე არ შემიძლია ამაზე მეტი გააზრება
--------
რა შეგვიძლია ჩვენ დავასკვნათ, მარადიულობაში
სიცოცხლე იქმნება მარადიულობის თვისებათა მიზეზით.
როგორაა შესაძლო რო ეს მომხდარიყო, არი ორი
შესაძლებლობა.
1. აბსოლუტური, ყოვლათ სრულყოფილი, ყოვლის
მომცველი, ყოვლის შემძლე ღმერთი, რომელიღაც მიზეზით ( რომელი აბსოლუტური ბუნების
თვისების მიხედვით არც უნდა შექმნილიყო), მაინც ქმნის რაღაცას თავის გარდა,
რაღაცას რაც “არ არი ის“. აბსოლუტური ბუნების თვისების მიხედვით, ეს შეიძლება იყოს
მარტო რაიმე, გადაგვარებული მისგან.
იქმნება შეუძლებელი გარემო, უშუალო ღვთაება
აღმოჩდება იმათ, ვინც ჩადის რაღაცა ცუდს, მაშინ ამ შემთხვევაში დამნაშავეა თავათ
ის.
საკითხი რომელი იქმნება, არა ასეთია რო თავათ ისაა
( მთავარი ) ბოროტ-მოქმედი, არამედ მოსაკითხია თუ საერთოთ რატომ უნდა აკეთოს
აბსოლუტმა რაიმე, და როგორაა შესაძლო რო მას რაიმე დასჭირდეს.
2. მეორე შესაძლებლობა, არსებობენ რომელიმე
აბსოლუტური თვისებები და განზომილებანი, შესაძლოა ამ თვისებების მიზეზით იქნება
ქმედითი გარემო. მე ვარაუდობ რო სწორია მეორე შესაძლებლობა.
ამ შემთხვევაში ჩვენ გვაქ საქმე ( ? - გარკვეული )
აბსოლუტური თვისებების, ოდენობების, და ძალთა კრებულთან ( სხვა ნაირათ, როგორც მე
უკვე ვთქვი, შეუძლებელია რო იარსებოს რაიმე ყოველ მხრივი, ყოვლის-მომცველი
აბსოლუტის გარდა ).
როგორც ჩანს, თავისი ბუნების მიზეზით, აბსოლუტურ
თვისებებს არ შეუძლია მოიცვას ზოგი სხვა თვისება, და იქნებ კიდეც აბსოლუტური თვისებები
გარდაუვლათ, თავისივე ბუნების მიხედვით, მოიცავენ ზოგ ნაკლს, რომელი მოითხოვს მისი
გადალახვის საჭიროებას.
ამ შემთხვევაში ჩვენ ვხედავთ უკვე არა იერარქიას
"ზე-ბუნებრივი აბსოლუტი, და ბუნება რომელი იშვა მისგან", არამედ ორი
განსხვავებული ბუნების მქონე თვისებათა კრებულს.
ერთი არი
აბსოლუტური თვისებათა და განზომილებათა კრებული, და იქნებ კიდე ეს არი ყველა აბსოლუტის
კრებული.
იქნებ მეორე კრებული არი არა იმდენათ შეფარდებითი
თვისებები, არამედ უფრო ქმედითი თვისებები, ეს არი შესაძლებლობათა თვისებები,
ცხოვრების თვისებები და განტოლებები.
ანუ ეხლა „ცოცხალი აბსოლუტი“ არ არსებობს, მის
შესაქმნელათ, ანუ მისი ხარისხობრივი აღვსებისთვის, კიდე საჭიროა ცხოვრების
განტოლებათა გახორციელება
----
ქმედითი გარემოს გარეთ აბსოლუტი - აბსოლუტური
განზომილებები არიან იმიტომ რო ქმედით გარემოში არი რაღაცა, რაც არაა აბსოლუტურ
განზომილებებში.
ქმედითი გარემოს იერარქიულათ მაღლა აბსოლუტი -
აბსოლუტური განზომილებები შეიძლება აღმოჩდენ იმისთვის, რო დაიცვან და შეუწყონ ხელი
ქმედითი გარემოს არსებობას და მუშაობას
----
მაშ
ასე, რას ვხედავთ ჩვენ, გარემო რომელი "არი ( - მარადიულობა )",
ბუნებრივათ ( - ობიექტურათ
) საჭიროებს იმას, რომ ის "გახდეს", ამისთვის საჭიროა რო დაიწყოს
ქმედება, ( და იმის გარდა რო არი შექმნილი საჭიროების ან - და ნაკლის თვისება,
არაა არანაირი სხვა წინასწარი გეგმა. შეიძლება ითქვას ასეთი აზრი რო ეს უზარმაზარი
ლაბორატორია და წარმოებაა ).
შემდეგი
საკითხი ასეთია, თუ დაზუსტებით და უშუალოთ ( - კონკრეტულათ ), მერე კი აგრეთვე
ზოგადათ და მთლიანობაში, როგორია შექმნილი აუცილებელი საჭიროება, ანუ როგორ
"უნდა "გახდეს ( - მოხდეს, გახორციელდეს )" მარადიულობა".
ბუნებრივია რო ეს უნდა მოხდეს შექმნილი აუცილებელი საჭიროების ბუნების თვისებათა მიხედვით, მაშინ დაწვრილებით როგორი გარემონი, თვისებანი, და ქმედების გეგმები განაპირობებენ
ჩვენ
ცხოვრებას.
ეს საკითხი მიგვანიშნებს რო ჩვენ უნდა გამოვიკვლიოთ და შევისწავლოთ, ბუნების თვისებანი
"იმის
აუცილებელი
საჭიროების,
რომ
გახორციელდე".
დაზუსტებით,
დაწვრილებით
და
უშუალოთ,
როგორი
უნდა
გავხდეთ,
და
როგორ
უნდა
გახდე
ისეთი,
( შესაძლებელია
რო ჩვენ შევიქმენით ასეთი ქმედების ერთი თვისება და მხარე, გაიხსენეთ წარმოდგენა
პარალელურ სამყაროების თაობაზე ).
კერძოთ და დაწვრილებით როგორი ქმედებიხ ხერხი ( - მექანიზმები ) და სახეობანი, რატომ ასე და არა სხვა-ნაირათ, და უპირველეს ყოველს, რატომ ასეთი, და არა სხვა-ნაირი ბუნება, რატომ ასეთი, და
არა სხვა-ნაირი თვისებანი, რატომ და რომელი მიზეზით, გარემოს და ქმედების ხერხები
და თვისებანი, ასე და არა სხვა-ნაირათ.
კიდე
მნიშნელია ასეთი საკითხი, თუ რატომ ჩვენ უნდა გავხდეთ "ასეთი", და რატომ
ჩვენ უნდა გავხდეთ "ასეთი ხერხით", მერე კი რატომ ჩვენ უნდა გავხდეთ არა
"სხვა-ნაირი", და არა სხვა-ნაირი ხერხით. მათ შორის მნიშნელია ისიც,
თუ
რატომ
"უნდა
გახორციელდეთ",
და
არა
რაიმე
სხვა
--------
я
думаю, история грехопадения ( и сотворения мира ) рассказанная в ветхом завете,
очень точно описывают структуру всего, что происходит и почему происходит.
Давайте
всё разберём, как полагается думающим людям, философам и ученым.
Лично
я нашел множество соответствий моим многолетним размышлениям.
После
того как я в первый раз прочитал библию, во мне ещё неосознанно, но с годами,
сначала смутно, затем всё более отчётливо, возникло ощущение того, что я не
читаю эту книгу сначала. Как будто кто-то вырвал три или четыре первых
страницы.
Зачем всё
началось, с чего бог стал носиться туда-сюда, откуда вообще взялся бог. Почему
и зачем, это самый главный вопрос, частью его объяснения является это письмо.
На самом
деле первые страницы не вырваны, все ответы в самой истории, но для того, чтобы
понять структуру этой истории, у меня ушли многие годы и пришлось заплатить
дорогую цену размышлений, сомнений и страданий.
Говоря
научным языком, мы имеем два состояния. Первое это состояние
"всегда",- оно же вечность, которая в религиозной традиции является
одним из имен бога. На самом деле вечность есть только вечность, не более.
У этого состояния
есть несколько сторон ( ? – я еще не до конца их исследовал и сформулировал ),
это пустота вне времени и пространства, она совершенно открыта, потому что
ничего нет, и она ничем не является потому что почти
ничего не нужно. Не нуждается в себе, не нуждается в своем существовании,
свободна от себя.
Кроме того,
то что есть всегда, того нет никогда, потому что видимо, всегда и никогда это
одно и тоже, и-или они совпадают друг с другом.
Короче
говоря, ничего нет и ничего не надо. И этим же самым, пустота пусть
экстенсивно, но, охватывает всё и ( - одновременно ) является всем.
Но дело в
том, что почти. Дело в том, что вечность есть всегда, это порождает
отчуждённость от себя, потому что вечность не принадлежит себе, так происходит
непосредственно по причине природы вечности.
В ветхом
завете сказано, "мы должны поклоняться богу, потому что мы сотворены богом,
а он не сотворён". На это я могу сказать, да мы сотворены, но и бог не
сотворил сам себя, у бога нет заслуги в том, что он есть, и у бога нет заслуги
в том, что он бог, и нет заслуги в тон, что его природа
такова.
Это
объясняет суть того, что происходит, и в частности историю грехопадения. Понятно почему дух носится над водами, вечность почти
совершенна ( при этом еще и нет ничего, я имею в виду качество, - это только
среда, Представьте кусок старого, бесцветного и безвкусного картона ).
При этом
независимо от того есть что-либо или нет, всегда возникает отрицательный заряд
"не принадлежности самому себе, отчужденности от себя".
----
как всё
могло произойти. Всё происходит
по ( какой-то ) причине, ничего не происходит без причины
----
почему всё
происходит, так как происходит.
Здесь тоже
всё логично, иначе и быть не могло, необходимо удовлетворить некоторую нужду,
недостаток, и-или преодолеть возникшую отрицательную ситуацию. Затем в
соответствие с природой возникшей необходимости строится механизм ее
преодоления.
В общем ясно
почему создаётся мир, наверно он создался бы и тогда, когда возникла бы
необходимость иного рода. Для нас важно, что был создан рай, на самом деле это
не рай, а испытательный полигон.
Задайте себе
элементарный вопрос, зачем нужно было самому себе создавать проблемы, то есть
зачем нужно было, в центре рая сажать запретное дерево познания добра и зла.
Намного
проще, чтобы его не было совсем, и тогда совершенно не было бы никаких проблем.
Вся суть происходящего в том, что так создаётся момент испытания
человека, формирования и преодоления им себя, одновременно это и момент
инициации.
Человек
оказывается в ситуации выбора, при том выбора не из двух разных вариантов, а
между хорошим и плохим, вместе с этим человек оказывается в ситуации
неопределенности, неизвестности.
Ещё это
стресс.
Дальнейшие
философские и психологические размышления я предлагаю продолжить вам. Не потому
что моего ума на это не хватает
--------
какой
вывод мы можем сделать, причиной возникновения жизнь в вечности, являются
свойтва вечности.
Как это
могло произойти, существует два варианта.
1.
абсолютный, все-совершенный, всеобъемлющий, всемогущий бог, по какой-то причине
( которая уже исходя из природы абсолюта, не должна была возникнуть ), всё-таки
создает нечто кроме себя, нечто являющееся "не им". Согласно той же
природе абсолюта, этим может быть только нечто деградирующее от абсолюта.
Получается
парадоксальная ситуация, непосредственно сам бог оказывается тем, кто творит
нечто плохое, в таком случае виноват непосредственно он сам.
Вопрос
который возникает, не в том что он и есть ( главный ) злодей, вопрос в том,
зачем вообще абсолюту что-либо делать, зачем вообще ему может что-либо
понадобится.
2. Второй
вариант, существуют некие абсолютные свойства, и возможно по причине таких
свойств возникает среда действия. Я думаю верен второй вариант.
В таком
случае, мы имеем дело с набором ( ? - неких ) абсолютных свойств и величин (
как уже сказал, невозможно чтобы существовало что-либо кроме тотального,
всеобъемлющего, всестороннего Абсолюта ).
Скорее
всего, именно по причине своей природы, абсолютные свойства неспособны охватить
некоторые иные свойства, и
может быть даже, абсолютные свойства неизбежно, согласно своей-же природе,
содержат в себе некий изъян, который вызывает необходимость его преодоления.
В
этом случае мы имеем дело уже не с иерархией, "надмировой Абсолют,
и мир произошедший от него", а с двумя разными наборами свойств.
Одни
из них это набор абсолютных свойств и величин, и может быть еще набор всех абсолютов.
Второй
набор, это может быть не столько относительные, сколько действенные свойства,
свойства возможностей, формулы и свойства жизни.
То
есть сейчас «живого Абсолюта»
не существует, для его создания, полного качественного исполнения, еще
необходимо реализовать формулы жизни
----
вне
мира Абсолют - абсолютные величины находятся потому, что в мире есть нечто,
чего нет в абсолютных величинах.
Над
миром Абсолют - абсолютные величины могут находиться для того, чтобы поддерживать
существование и работу мира
----
Следующий вопрос, а какова конкретно, а также
в общем и целом эта необходимость, каким образом "вечность должна
"стать"".
Естественно, это должно
происходить в соответствии со свойствами природы возникшей необходимости, тогда какие конкретно факторы,
свойства, и сценарии действия, определяют нашу жизнь.
Этот вопрос показывает, что нам нужно исследовать
внутреннюю природу "необходимости стать". Стать именно и конкретно, какими и как, ( возможно мы одно из
направлений такого становления, вспомните представление о параллельных мирах ).
Какой конкретно механизм и формы,
почему так а не иначе, в первую очередь, почему такая, а не иная иная природа,
такие, а не иные свойства, затем и почему, такой а не иной механизм и свойства
действия и среды.
Затем важный вопрос, почему мы должны стать такими, и таким способом, а не иными, и
иным образом. В том числе важно и то, почему
"стать", а не что-либо другое
---------------------------------------------------------------------------------------------
მარადიულობას
სიცარიელეს და ქაოს აქ ერთი საყურადღებო თვისება, ისინი არ არიან და ისინი არ
წარმოადგენენ თავით რაიმეს.
ამასთან
ერთათ უშუალოთ ეს თვისებები არიან თავისუფალი თავისგან ( - თავისუფლება თავისგან ),
ის არ საჭიროებს თავის არსებობას, და არაა საჭირო რო იარსებო, ამის გარდა ისინი
უნივერსალურია, ღია, და ყოვლის მომცველი.
არა
განძრახ ასეთი თვისებები აღმოჩდებიან დადებით თვისებებათაც.
არ
იარსებო, ანუ იყო თავისუფალი თავისგან, და არ მიეეკუთნო თავს, და კიდე იყო
გათიშული თავისგან, არაა ერთი და იგივე.
ამასთან
ერთათ ეს ორი თვისება არი გარემოს, მარადიულობის, სიცარიელის, ქაოსის, მოუცილებელი
მხარენი.
ასე ხდება
იმიტომ რო მარადიულობა თავისუფალია თავისგან, მარა მარადიულობა არ ეკუთნის თავს,
ის მოცილდება თავს.
ასე ხდება
იმიტომ რო მარადიულობა უოველთვისაა, და ის რაც არი ყოველთვის, თავისივე ბუნების
თვისებით ვერ მიეკუთნის თავს, ის მოწყდება თავს
--------
у вечности, пустоты и хаоса, есть
одно любопытное свойство, их нет, они не представляют собой ничего и они не
существуют.
Одновременно с этим, именно эти
свойства оказываются свободой от себя, тем, что не
нуждается в себе, и
не нуждается в собственном существовании, кроме
того, является универсальным, открытым, и
охватывающим всё.
То есть не намеренно,
эти свойства оказываются положительными.
Не существовать, то есть быть
свободным от себя, и не принадлежать себе, а затем быть отчужденным от себя,
это не одно и то-же.
При этом, эти два свойства, являются
неотъемлемыми и одновременными сторонами среды, вечности, пустоты, и хаоса.
Так происходит потому, что вечность свободна от себя, но
вечность и не принадлежит себе, она отчуждена от себя.
Так происходит потому, что вечность есть всегда, а то что
есть всегда, по определению не может принадлежать себе, оторвано от самого себя
---------------------------------------------------------------------------------------------
მე
ვარაუდობ რო ჩემი ფილოსოფიური ძიება გამოდგა სწორი, გთხოვთ ნუ ჩათვლით ამ სიტყვებს
ჩემ ტრაბახათ და ამპარტავნებათ, მე არ მინდა ვაქციო ჩემი აზრები დოგმათ, მე ვარ
მზად და ვიქნები მოხარული ვიმსჯელო და ვიკამათო თქვენთან ამ საკითხების თაობაზე.
----
ახლა ნება
მიბოძეთ მოგიყვეთ თქვენ, თუ რომელი ხერხი მე გამოვიყენე, და როგორ
გამოვიყენე მე ის. მე დავუსვი ჩემ თავს კითხვა, რა ხდება, რას წარმოადგენს ეს
სამყარო, რომელში ჩვენ გავჩდით და ვცხოვრობთ.
რაა ეს,
რატომ ხდება ასე, როგორია ცხოვრების ფესვი.
მე
წავიკითხე ბევრი რელიგიური და მეცნიერული წიგნი, ვეცადე შევისწავლო მითოლოგია,
კულტურა და ფილოსოფია, ამ სწავლის დროს მე რამდენჯერმე აღმოვაჩინე ვითომ-და სრული
პასუხი ჩემ კითხვებზე.
მარა
საბოლოო ჯამში მე ისევ რაღაც არ მაკმაყოფილებს, და რაღაც რჩება აუხსნელი, ასე
ხდება მიუხედავი იმისა რო მრავალი ახსნა და განმარტება არი სწორი.
იმის
შემდეგ რაც მე წავიკითხე ძველი და ახალი აღქმა, მე თან-და-თან შემექმნა ასეთი შთაბეჭდილება
რო მას მოაცილეს რამდენიმე საწყისი გვერდი.
ძველი
აღქმა იწყება სამყაროს შექმნის აღწერით, მაშინ დავიწყოთ თავიდან, დაწერილია ასე რო
საწყისში ღმერთმა შექმნა ცა და დედა-მიწა. შემდეგ აღწერილია ღმერთის ქმედება
იმისთვის რათა მას შეექმნა სამყარო.
ამის
შემდეგ ზოგადათ, მე შემექმნა ასეთი შთაბეჭდილება რო ის არაა დასრულებული, და სრული
აზრიდან ამოჭრილია მისი შემადგენელი ნაწილები.
რაშია
საქმე?
რამდენიმე
წლის განმავლობაში მე ვფიქრობდი იმის თაობაზე, თუ რატომ ყველა ასეთი ახსნა და
განმარტება არაა საკმარისი, თან-და-თან მე შევიგნე ის თუ რა არ მაკმაყოფილებდა.
ყველა ეს
ახსნა და განმარტება, ყველაზე მეტი აჩვენებენ მარტო იმას, თუ რა არი და რა ხდება,
ასეთი განმარტება ვერ ახსნის ფესვს.
მე დავიწყე
სწორი პასუხის აღმოჩენა, მაშინ როცა ვკითხე თავს ასე თუ, რისთვისაა ყველაფერი ეს?
რატომ უნდა იყოს რაიმე, დაწყებული ნამცეციც, დამთავრებული ღმერთით. რისთვის,
საერთოთ, ზოგადათ, და კერძოთ, ყოველ-მხრივ, და ყველა გაგებით.
ყოველ-მხრივ
და ყველა გაგებით, ყველაზე კარგია რომ არაფერი არ იყოს, ცარიელი. ეს ყველა
გაგებით, ყველაზე სრულყოფილი და საუკეთესო მდგომარეობაა ( იდეალური ).
უფრო
მეტიც, მაშინ როცა მე დავიწყე სიცარიელის გააზრება და კვლევა, მე ალბათ კიდეც
სრულიათ დავრწმუნდი ამაში. თავად დაფიქრდით, სიცარიელე არ მოითხოვს არა-ნაირ ხარჯს
თავისი არსებობისთვის, უფრო მეტიც ის ყოველ-გვარათ დაცულია.
თუ
დავფიქრდებით ეს საკვირველია, ასე ხდება იმიტომ რომ ცარიელი:
1. არ
საჭიროებს თავის არსებობას.
2. რაც
მთავარია, ცარიელს არ ჭირდება თავისივე თავი.
3.
ცარიელის უარყოფა და განადგურება ნიშნავს და ქმნის ცარიელს, ანუ რაც არა ნაკლები
მნიშნელია, ცარიელი თავად არი თავისივე არსებობა და არ არსებობაც, და კიდევ თავისითვე
ცარიელი თავად არი თავისივე უარყოფა.
3ა. და
ამასთან ერთათ, თავისი არ არსებობა თავისითვე, და თავის უარყოფა თავისითვე, სრულათ
და ყოველ-მხრივ ეთანხმება ცარიელის ბუნებას.
მაშინ რათ
უნდა იყოს რაიმე. როგორც არ უნდა ვეცადოთ, რაიმეს არსებობა არი წესრიგის დარღვევა,
და კიდევ ბოროტება ( განსაკუთრებულათ მაშინ, როცა ჩვენ შევადარებთ არსებობას,
ცარიელის თვისებებთან ).
მაშინ რა
ხდება, როგორ უნდა ავხსნათ და გავიგოთ ჩვენ ყველაფერი ეს.
ამ დროს
მე დავიწყე იმის შეგნება და გაგება, თუ როგორია სწორი პასუხი. ის მოცულია თავათ ამ
კითხვაში.
რატომ.
რისთვის. რის მისახწევათ. რის გამო. და ასე შემდეგ.
მე ვხედავ
ქმედებას, მე ვხედავ გარემოს, მარა რისთვისაა ყველა-ფერი ეს, ყველა გაგებით და
ყოველ-მხრივ. რატომაა ყველაფერი ეს, რომელი მიზეზით უნდა შეიქმნას რაიმე, და რატომ
უნდა იყოს ის ისეთი როგორიც არი.
ანუ ასეთი
განმარტებანი ახსნიან სამყაროს ასე თუ "რა არი". ჩვენ გვჭირდება
სამყაროს მოაზრება, კვლევა და შესწავლა, ასეთი თვალსაზრისით, თუ "რატომ
ხდება".
ის ძველი ცოდნა
რომელს მე ვსწავლობდი, ყველაზე მეტი, აღწერს ქმედებას რომლის მეშვეობით შეიქმნება
სამყარო, მაგრამ ეს არაა ფესვის ახსნა, ანუ ეს არაა ყველაფრის მიზეზის ახსნა, და
ამიტომ ვერ გამოდის ბუნების თვისების ახსნა.
ასეთი აზრობითი
მიდგომით თუ "რა არი", მე ვხედავ სამყაროს სახეს - მე ვხედავ მარტო
სამყაროს სახეს, საბოლოო ჯამში, მე მღლის მისი მარტო ერთი სახის მქონე გარკვეულობა
და განსაზღვრულობა. რაც ამით ნიშნავს მის შეზღუდულობას.
ამ დროს მე
ვკითხავდი თავს, "მაშინ რატომ სამყაროს აქ ასეთი, მარტო ერთი, და გარკვეული
სახეობა, და არა რომელიმე სხვა სახეობა", მერე კი ასეთი რამ ითქმევა ყველა
სხვა-ნაირ სახეობაზე.
მაშინ
როცა მე დავაკვირდი თავს და ჩემ გარემოს, მიზეზის და მიზეზ-შედეგობრივი კავშირების
თვალ-საზრისით, ეს იყო იმის მსგავსი, რო მე გადამეწია პატარა მუხრუჭი, ზედაპირულათ
ეს ვითომ-და იყო ნაკლებათ მნიშნელი და მცირე ცვლილება.
მარა
სინამდვილეში ყველაფერი ძირ-ფესვიანათ შეიცვალა, მე სხვა ნაირათ დავინახე გარემო,
რაც მთავარია, ის რაც იყო გაუგებარი და ბუნდოვანი, თან და თან იქმნება სულ უფრო
გასაგები, აზრიანი, და ამიტომ ნათელი, კიდე გამომჟღავნდა მრავალი ახალი თვისება და
მხარე. ყველაფერმა დაიწყო აწყობა ასეთ - იმ გარემოთ რომელს აქ გამართული ფესვი
----
შემდეგი
საკითხი ასეთია თუ, რატომ მიზეზი ( - ანუ "რატომ" ) არი სწორი პასუხი,
და ამით ის მიანიშნებს ცხოვრების ფესვზე.
ის რაც
"არი" მოცემულობაა, იმის ნაკლი თუ რაც "არი", ასეთია რომ, თუ
მოცემულობა წარდგება როგორც ასეთი, ანუ წარდგება ცალკე და თავათ, ვითომ-და
თვით-მყოფადათ, მაშინ მას არ აქ ფუძე, ანუ მას არ აქ ფესვი.
ალბათ
ერთად-ერთი მოცემულობა რომელს აქ ფუძე, არი მარტო ცარიელი, და მოქმედი,
მიზეზ-შედეგობრივი წყობა.
მაშინ
როცა ჩვენ ყველაფერს გამოვიკვლევთ და ავხსნით მიზეზ-შედეგობრივი კავშირების
თვალ-საზრისით, მაშინ ყველაფერს ექნება აზრი, და ყველაფერი იქმნება ნათელი.
თუ კი
ჩვენ ყველაფერს შევხედავთ ასეთი თვალსაზრისით თუ "რა არი", მაშინ ჩვენ
ვხედავთ მარტო სხვა-და-სხვა სახეობათა კრებულს.
იქმნება
კიდე ერთი მნიშნელი მიზეზი, ყველაფერს რაც არი აქ თვისება, თავის თავათ-, რაიმეს
არსებობა უკვე თვისებაა, თვისება თავის-თავათ და გამართული ფესვის გარდა, კარგავს
ფუძეს, და ვერ იარსებებს როგორც ასეთი, ვერ იარსებებს ნების-მიერი რამ, რასაც არ
აქ გამართული ფესვი. ყველაფერს აქ გამართული ფესვი, ან-და ის გამართული ფესვის
მქონე წყობის შემადგენელი ნაწილია.
მიზეზის
გარდა ვერ იქმნება გამართული ფესვი ( აზრი და შინაარსი )
--
მიზეზი
ერთად-ერთია რასაც აქ აზრი, ის ერთად-ერთია რის გამო შეიძლება დაიწყოს ცხოვრება.
ახლა ეს
ადვილი სათქმელია, მე დამჭირდა მრავალი წელი, მაშინ როცა მე გავიაზრებდი,
გამოვაკვლევდი, და ვეძებდი სწორ პასუხს. ეს იყო შესაძლებელი გარემოს მრავალი სხვა
ნაირი სახეობა, საბოლოო ჯამში მე გადავწყვიტე ცხოვრების განტოლება ასე.
მნიშნელია
რომ:
1.
ნების-მიერი რამ ვერ გამოიწვევს ქმედებას და ამის სათანადოთ სამყაროს გაჩენას.
მარტო რაიმე ღრმა მნიშნელი.
2. და
ნების-მიერი რამ არ იქმნება მნიშნელი.
3. ეს
ნიშნავს რომ არაფერი არ ხდება უბრალოთ ისე, და ეს კი ნიშნავს იმას რომ არაფერი არ
ხდება მნიშნელი მიზეზის გარდა.
4. მერე
კი არაფერი არ ხდება თავის თავათ.
ანუ
ნების-მიერი ქმედება და ნების-მიერი არსებობა მოითხოვს ძალის ხარჯვას, და ეს ძალა
უნდა გვქონდეს, ან ჩვენ უნდა დავაგროვოთ ის, ეს არ არი ადვილი საქმე და ეს არ ხდება
თავის თავათ და არაფრისგან
----
ეხლა
ვკითხოთ თავს თუ რა შეიძლება იქმნას მიზეზათ, რომელი გამოიწვევს სამყაროს ქმედების
დაწყებას.
ეს
მნიშნელია იმიტომ რომ მიზეზი სერიოზული რამაა, ის არ იქნება უბრალოთ ისე ( და
კიდეც "უბრალოთ ისე" ვერ შეიქმნება უბრალოთ ისე ).
საჭიროა
ღრმა მნიშნელი მიზეზი იმისთვის რომ რაიმე დაიწყოს და იმოქმედოს.
ასე ხდება
რამდენიმე მიზეზით, პირველი რაც მე მომივიდა თავში, ეს ისაა რომ ყოველი ქმედება და
არსებობა მოითხოვს ძალის ხარჯვას. მე ვარაუდობ რომ კიდე იქმნება სხვა მნიშნელი
მიზეზი.
ეს
ნიშნავს რომ:
1.
ნებისმიერი რამ არ იქმნება მიზეზათ.
2. მიზეზი
არ იქმნება უბრალოთ ისე.
2ა. ალბათ
ეს ნიშნავს რომ მიზეზი იყო ყოველთვის, ანუ ის მარადიულათ ახასიათებს ბუნების
უშვალო ფესვს და თვისებას.
მაშინ რა
შეიძლება გახდეს მიზეზი.
მე
ვფიქრობდი ამ საკითხზე, საბოლოო ჯამში მე დავასკვენი ერთი რამ:
1.
მიზეზათ იქმნება მარტო რომელიღაც აუცილებელი საჭიროება.
1ა.
ქმედებით ჩვენ ან უნდა მივახწიოთ რომელიღაც მიზანს. ან ჩვენ უნდა აღვავსოთ
რომელიღაც უკმარისობა, მარცხი, ნაკლი.
ან და
საჭიროა ორივე.
2.
საჭიროება ან ნაკლი გამოიწვევს უარყოფით გარემოს და უარყოფით დაძაბულობას. თუ
საჭიროება არ იქნება დაკმაყოფილებული, და ნაკლი არ იქნება გადალახული, მაშინ ისინი
ყველაფერს დაარღვევენ, მოშლიან და გაანადგურებენ.
მნიშნელია
რომ ეს აუცილებელია, ანუ მას ვერ მოიცილებ, ვერ აუვლი გვერდს, ამას ვერ გავექცევით
და ვერ დავემალებით.
ეს
მიანიშნებს რამდენიმე გარემოზე, ერთ-ერთი მათგანი ასეთია რომ აუცილებელი საჭიროება
მოიცავს სამყაროს, ის თავათ სამყაროა
----
ეხლა
მიაქციეთ ყურადღება პირველ სიაში ნაწილებს 2 და 2ა.
მიზეზი
ვერ შეიქმნება უბრალოთ ისე, და როგორც ჩანს მიზეზი იყო ყოველთვის. ის მარადიულათ
ახასიათებს ბუნების ფესვს, ამიტომ ის არი აგრეთვე უშუალოთ, თავათ ბუნება.
ეს ასეა
იმიტომ რომ ჩვენ ვსაუბრობთ სამყაროზე, იმაზე თუ რით შედგება ის. ეს მარადიულობაა
და შემდეგ სიცოცხლის დაწყება, რომელი ჩემი ვარაუდით იწყება მარადიულობისგან, და
მარადიულობა ცხოვრების დაწყების მიზეზია.
ეს ასეა
კიდე იმიტომ რომ საწყისი მიზეზი, მიზეზთა მიზეზი, უნდა იქმნას თავში, წარმოიშვას
თავის თავისგან, სხვა ნაირათ, თუ მიზეზი არი გარე, მაშინ შეიძლება მოვიკითხოთ თუ
რომელია ამ მიზეზის მიზეზი. და ასე უსასრულოთ.
მნიშნელია
რომ სამყაროს წარმოშობის კვლევა, მისი საწყისი და აზრიანათ გამართული მიზეზის
გარეშე, უაზროა და უნაყოფო.
მარა არა
ესაა ყველაზე მნიშვნელი და მთავარი, საწყისი მიზეზი უნდა იყოს თვით-მყოფადი
იმიტომ, რომ არც ის, არც საჭიროება რომელსაც ის წარმოადგენს, ვერ შეიქმნება
უბრალოთ ისე. არ ხდება და არ არი ასე რომ ყველაფერი იყო კარგათ, მერე კი უეცრათ,
უბრალოთ ისე და თავის-თავათ, რაღაცა იქმნა ცუდათ.
ეხლა
ჩვენთვის მნიშნელია დავასკვნათ რომ:
1.
სამყარო არ შეიქმნა უბრალოთ ისე, ქმედების დასაწყისი და მიმდინარეობა გამოწვეულია
მარტო რომელიღაც აუცილებელი საჭიროებით.
2.
სამყაროს კვლევა შეუძლებელია იმის გარდა რომ, გამოვაკვლიოთ მისი შექმნის მიზეზები,
ამის გარდა ყველაფერი კარგავს თავის ფესვს და გამართულობას.
2ა.
გამართული არსი, ნების-მიერი და რომელი ნაირი ფესვი, შეიქმნება მარტო მაშინ როცა
შეიქმნება აუცილებელი საჭიროება.
3.
მიზეზათ შეიქმნება მარტო რომელიღაც აუცილებლობა, ან - და რომელიღაც ნაკლი.
3ა. ისინი
უნდა მარადიულათ იყონ ბუნების ფესვის მახასიათებელი ერთ-ერთი თვისება, ალბათ მარტო
ასე შესაძლოა შეიქმნას მიზეზი და აუცილებელი საჭიროება, და არა შემთხვევით და
უბრალოთ ისე.
მიზეზი
შესაძლოა იყოს და შეიქმნას მარტო ასეთი და ასე
----
ნაწილი 3ა
მიგვანიშნებს ჩვენ მიზეზის კიდე ერთ მნიშნელ თვისებაზე ( საერთოთ კი ჩვენ უნდა
გავითვალისწინოთ, რომ ასეთი თვისებები, იმის გარდა რომ ისინი ხარისხობრივათ
მნიშნელია, ისინი კიდე შეავსებენ ურთიერს ).
ჯერ ეს
ერთი უტყუარი და უეჭველი დასკვნაა რომ, რაც არ უნდა მოხდეს - არსობრივათ,
ყველაფერი და ყოველთვის ხდება რომელიღაც მიზეზით, და არა უბრალოთ ისე.
ამაზე
მიანიშნებს ის რომ ნების-მიერი ქმედება მოითხოვს ( სათანადო - ) ძალის არსებობას,
რომელი საჭიროა იმისთვის, რათა მოვახმაროთ ის ამ ქმედების გახორციელებას.
სხვა-ნაირათ ის არ მოხდება ( მე მგონია რომ თქვენც აღმოაჩენთ ასეთი წესის სხვა
მნიშნელ მიზეზებს ).
რა ხდება
მიზეზთა მიზეზი, პირველი და ყველაზე მთავარი ფუძე, ქვა-კუთხედი, რომელი არ
მოგვევლინა ჩვენ გარეთან და ვინმეს ნებით.
პასუხი
მოცულია წინა ფრაზის ბოლო ნაწილში, და მთლიანათ მაგ ფრაზაში ( ალბათ ჩვენ ამაში
დაგვეხმარება ლატერალური აზროვნება ).
მიზეზთა
მიზეზი, - პირველი ფუძე, - ქვა-კუთხედი, ჩემი ვარაუდით ასეთი წარმოდგენა
მიგვანიშნებს ჩვენ რომელიღაც თვისებაზე, რომელი მარადიულათ და ყოველთვის არი.
ასეთი
თვისება არაა შეძენილი, ის საწყისიდან და ბუნებრივათ ახასიათებს გარემოს, უშუალოთ
მისივე ფესვის თვისების მიხედვით, ის შეუძლებელია რომ არ იყოს.
ასეთი
თვისება შესაძლოა იყოს არა ძირ-ფესვიანი, არა ერთ-ერთი მთავარი, და არა საწყისი,
არამედ ერთ-ერთი ძირ-ფესვიანი თვისების მიმყოლი და გვერდითი მოვლენა.
თუ
რომელიმე მარადიულ თვისებას შეუძლია შეიქმნას მიზეზათ, მან უნდა გამოიწვიოს თავის
სათანადო შედეგები, მაშინ-ის აუცილებლათ მოხდება. ალბათ ასეთია წინასწარ
გასაზღვრულობა - ბედის-წერა.
მერე კი
ის თუ როგორ იქნება გახორციელებული ასეთი მიზეზის თვისებანი, მიეკუთნის
შემთხვევითობას, რომელი გახორციელდება მიზეზის თვისებათა ფარგლებში.
გასაგებია
რომ ასეთი მიზეზი უნდა იყოს თვითმყოფადი, სხვა ნაირათ ის არაა მიზეზთა მიზეზი.
მაშინ
როგორი მიზეზი უნდა ახასიათებდეს უშუალო მარადიულობას, ის უნდა იყოს მარადიულობის
ერთ-ერთი თვისება, და კიდე შეიძლება ითქვას რომ ის არი უშუალოთ თავათ მარადიულობა.
რადგან
ასეთი თვისება იქმნება მიზეზათ, ჩვენ ის შეგვიძლია სათანადოთ შევცვალოთ, მარა ჩვენ
მას ვერ გავაქრობთ და ვერ მოვიშორებთ
я думаю,
мои философские изыскания и выводы являются правильными, не сочтите это за
хвастовство и самомнение, я не желаю превращать свои мысли в догму, я готов и
буду рад обсуждать и спорить с вами по этим вопросам
----
Сейчас позвольте мне рассказать вам,
как и какой способ анализа и размышления я выработал, и как его использовал. Я
задал себе вопрос, что происходит, что это за мир, в котором мы появились и
живем.
Что это, зачем, почему так происходит,
В чём смысл жизни.
Я прочитал множество разнообразных
религиозных и научных книг, изучал мифологию, культуру и философию, во время
изучения, я несколько раз как будто находил ответ на свой вопрос о сущности
жизни.
Однако в конечном итоге, меня опять
что-то не удовлетворяет, и что-то остается необъясненным, это происходит при
том, что многие объяснения и описания являются правильными.
После того как я прочитал
Ветхий и Новый завет, у меня постепено возникло впечатление, как будто вырвано
несколько начальных страниц.
Ветхий завет начинается с описания
действия создания мира, тогда начнем сначала, написано, что в начале, бог
создал небо и землю. Затем описаны действия божества для создания мира.
Затем в общем смысле, у
меня возникло ощущение его смысловой незавершености, недоговорености до конца,
и вырезания из полной мысли его составных частей.
В чем дело?
В течении нескольких лет я думал о
том, почему эти объяснения не становятся достаточными, постепено я осознал то
обстоятельство, которое меня не удовлетворяло.
Эти описания самое большее показывают,
что есть и что происходит, такой подход не способен объять суть.
Я стал находить правильный ответ,
тогда, когда спросил себя, а собственно, зачем всё это? Зачем вообще что-то
должно быть, начиная от песчинки, заканчивая богом. Тотально зачем?
Самое лучшее во всех отношениях, чтобы
ничего не было, пустота. Это идеальное, самое совершенное во всех отношениях
состояние.
Более того, начав исследовать пустоту,
я наверно даже абсолютно убедился в этом. Подумайте сами, пустота не требует
никаких расходов на свое существование, более того, она всесторонние неуязвима.
Если вдуматься, это удивительно, так
происходит потому, что пустота;
1. Не нуждается в своем существовании.
2. Самое главное, пустота не нужна
сама себе.
3. Отрицание и уничтожение пустоты,
снова создает пустоту, то есть, что не менее важно, пустота сама является
собственным существованием и несуществованием, и даже отрицанием самой себя.
3a. При этом, собственное
несуществование собою-же, и отрицание себя собою-же, совершенно и всестороннее
соответствует непосредственно природе пустоты.
Тогда зачем быть чему-либо? Как не
ухищрятся, существование чего-либо ( особенно, при сравнении этого со
свойствами пустоты ) является нарушением, и даже злом. Тогда что это, и как это
понимать.
Тут я начал осознавать и понимать,
каким является правильный ответ. Он содержится в самом вопросе.
Почему. Для чего. Из-за чего. И так
далее и тому подобное.
Я вижу действия, я вижу среду, но
зачем всё это? Почему вообще всё есть, зачем чему-либо возникать, и быть таким
какое оно есть.
То есть эти объяснения сами по себе,
описывают мир таким - «что есть». Нам необходимо иследовать мир с такой точки
зрения - «почему происходит».
То, что я изучал, самое большее,
описывает действия которыми создается вселенная, но нет объяснения сути всего,
то есть, нет объяснения причины всего и тем самым объяснения свойства природы.
С подходом «что есть», я вижу ( только
) лицо мира, и в конечном итоге меня утомляет его определеность только одной
формы. И тем самым ограниченость.
В этот момент я спрашивал себя «в
таком случае, почему мир имеет такую и одну определеную форму, а не иную?», и
такое можно сказать о каждой форме.
Когда я стал смотреть на себя и мир
вокруг, с точки зрения причины и причинно-следственных связей, это было как
будто поворот маленького рычага на пульте, как будто это было незначительное и
небольшое изменение.
Однако всё кардинально изменилось, я
увидел всё в ином свете, и самое главное, то что было непонятно, начало
становиться осмысленым, и потому ясным, то что было затуманено, начало
проявляться, и начали проявляться многие новые свойства и стороны. Всё стало
складываться в систему имеющую смысл
----
Следующий вопрос, почему причина ( -
то есть, «почему» ) является правильным ответом, и тем самым он, указывает на
смысл жизни.
То, что "есть" является
данностью, недостаток того что "есть" в том, что если эта данность
предстаёт как таковая, как бы сама по себе, тогда у этого нет основ, то есть корня
- сути.
Наверно данностью имеющую основу
является только пустота, и действенная, причинно-следственная система.
Если всё исследовать и объяснить, с
точки зрения причинно-следственных связей, тогда у всего появляется смысл и всё
становится ясно.
Если на всё смотреть с точки зрения
"что есть", тогда мы видим только скопление разнообразных форм.
Есть еще одна важная причина, всё что
есть имеет свойство, само по себе наличие чего-либо, уже свойство. Свойство
само по себе, без смысла, не имеет основы, и не может существовать как таковое,
не может существовать всё, что не имеет смысла. Все или является имеющим свойства, или технической частью
системы, имеющей смысл.
Без причины нет смысла
--
Причина, это единственное имеющее
смысл, это единственное, из-за чего может начаться существование мира.
Сейчас это легко сказать, у меня ушли
долгие годы на размышления, исследования, анализ и поиск правильного ответа.
Это были самые разные варианты, в конечном итоге, я решил уравнение жизни таким
образом.
Важно что:
1. Не всё, что угодно может вызвать
действие, и соответственно этому, появление мира. Только что-то важное.
2. И не всё что угодно становится
важным.
3. Это значит, что ничего не
происходит просто так, а это в свою очередь значит, что ничего не происходит
без важной причины.
4. И ничего не происходит само собой.
То есть, любое действие и любое
существование требует расхода энергии, которую надо иметь или накопить, это
нелегко, и это не происходит просто так, и из ниоткуда
----
Теперь спросим себя, что может стать
причиной вызывающей начало действия мира.
Это важно потому, что причина это
серьезно, она не возникает просто так ( и даже так сказать "просто
так" не может возникнуть просто так ).
Необходима очень серьезная причина для
того, чтобы что-то началось и стало происходить.
Тому есть несколько причин, первое что
мне приходит в голову, это-то, что каждое действие и существование требует
наличия энергии, которая необходима для их реализации. Я думаю, существуют и
другие важные причины этого.
Это значит, что:
1. Не всё что угодно становится
причиной.
2. Причина не может возникнуть просто
так.
2а. Скорее всего это значит, что
причина была всегда, то есть она вечно, сущностно присуща природе.
Тогда что могло стать причиной.
Я думал и над этим вопросом, в
конечном итоге, я пришел к единственному выводу:
1. Причиной может стать только
какая-либо необходимость.
1а. Действием либо нужно достичь чего
либо, какой-либо цели. Либо необходимо восполнить какой-либо недостаток, урон,
изъян.
Либо необходимо и то и другое.
2. Необходимость или недостаток
вызывают негативное напряжение, создают отрицательную среду. Если не
удовлетворить необходимость, и не преодолеть недостаток, они всё нарушат,
разрушат и уничтожат.
Важно, что они необходимы, то есть это
невозможно обойти, нам от этого невозможно уйти и невозможно укрыться.
Это значит несколько обстоятельств,
одно из них то, что необходимость объемлет мир, она и является миром
----
Теперь обратите внимание на пункты 2 и
2а первого списка.
Причина не может возникнуть просто
так, и скорее всего причина была всегда. Она вечно, сущностно присуща природе,
поэтому она также является непосредственно, самой природой.
Это так потому, что мы говорим о мире,
из чего он состоит. Это вечность, и затем начало жизни, которая я думаю,
начинается из вечности, выходит из вечности, вечность является причиной начала
жизни.
Еще это так потому, что изначальная
причина, причина причин, должна иметь свое происхождение из себя, в другом
случае, если эта причина возникла из-вне, тогда можно спросить, в чём причина
уже этой причины. И так до бесконечности.
Важно, что рассмотрение существования
мира без изначальной и логичной причины, не имеет смысла.
Но не это самое главное, изначальная
причина должна быть само-сущей потому, что ни она, ни необходимость которую она
представляет, не могут возникнуть просто так. Нет такого, и не происходит
такого, что всё было хорошо, и вдруг, просто так, что-то, стало плохо.
Сейчас для нас важно заключить:
1. Мир не возник просто так, начало и
протекание действия, вызвано только возникновением некоей необходимой причины.
2. Исследоввние мира без исследования
причины его возникновения, не возможно, и сущностно не возможно, иначе всё
теряет смысл.
2а. Смысл, любая и какая-либо
сущность, возникают только тогда, когда возникает необходимая причина.
3. Причиной может стать только некая
необходимость, и-или некий недостаток.
3а. Они должны быть извечно, сущностно
присущи природе, наверно только так может возникнуть причина и необходимость,
но не случайно и не просто так.
Только такой может быть причина
----
пункт
3а, указывает нам ещё на одно важное свойство причинности ( вообще, необходимо
заметить, эти свойства кроме того, что они качественно
важны, они еще взаимно дополняют друг друга ).
Во-первых
следует принять как аксиому то, что чтобы не произошло - сущностно, всё и всегда происходит по
какой-то причине и не просто так.
На
это указывает то, что любое действие требует наличия ( соответствующей - )
энергии, которая необходима для того, чтобы израсходовать ее на реализацию
этого действия. Иначе оно не произойдет ( я думаю вы найдёте и другие важные
причины этого закона ).
Что
становится причиной причин, первой и самой главной основой, краеугольным
камнем, который не явился из-вне, по чьей-либо воле.
Ответ
скрывается в последней части этой-же фразы, и в целом во всей фразе (
наверно нам в этом поможет латеральное мышление ).
Причина
причин, - краеугольный камень, я думаю это
указывает на некое свойство, которое есть всегда, извечно.
Такое
свойство не приобретено, оно изначально и естественно присуще среде, по
сути непосредственно
самой среды, его не может не быть.
Такое
свойство может быть не сущностным, а побочным явлением некоего сущностного
свойства.
Если
какое-либо свойство способно стать причиной, оно должно
вызвать соответствующее себе последствия, и если причина является вечной, она
не может не произойти. Наверно это и есть предопределенность – судьба.
А то
как будет реализованы свойства этой причины, может быть отдано в принадлежность
случайности, которая будет реализовываться в рамках свойств причины.
Понятно
что такая причина должна быть само-сущей, иначе это не
причина причин, не основа.
Тогда такая
причина должна быть присуща непосредственно вечности, она должна быть одним из
ее свойств, и даже можно сказать, она является непосредственно самой вечностью.
Так как это
свойство становится причиной, его можно соотвественно ему изменить но нельзя
заставить исчезнуть – удалить
---------------------------------------------------------------------------------------------
შემავალი სიტყვა предисловие
სამყარო 2 ВСЕЛЕННАЯ 2
No comments:
Post a Comment