ქმედება, პარადოქსის ბუნება
действие,
природа парадокса
-------- -------- -------- --------
ალბათ მოქმედებას, ძალას ( ენერგიას
), მოძრაობას, მიდინარეობას ( პროცესი ), აქ ერთი თვისება. თავისივე ბუნების
თანახმათ, მას არ შეუძლია იარსებოს როგორც ასეთი.
საკვირველია, რომ მოქმედებას, არა
მარტო არ შეუძლია იარსებოს როგორც ასეთი, ის კიდე ვერ არსებობს უშუალოთ თავში,
მოქმედებას არ შეუძლია იარსებოს, თავისივე თავის მიმართ.
იქნებ მოქმედება, ყველაფერში ეწინაამდეგება,
ან მოქმედება არ ემთხვევა თავისივე თავს.
ქმედების წამი, შექმნის წამი, არი
მოუცველი, მარა, არა მისი რომელ ნაირი იდუმალების, ან საოცრებობის მიზეზით. არამედ
იმიტომ, რომ მისი მოცვის წამი, არი ( ეგრე ვთქვა - ) მისი გაქვავების წამი.
მისი მოცვის წამში, ქმედება, უკვე
აღარ და ვეღარ მოქმედებს, ანუ, ეს ამითვე ( - ავტომატიურათ ), ნიშნავს მის
გამყარებას, ქმედება გარდაიქმნება რაღაცა მუდმივობათ, ეს სავსებით ბუნებრივია.
ამის გარეშეც, შეუძლებელია, რომ
ქმედება იარსებოს, უშუალოთ როგორც ასეთი.
ჩვენ ყოველთვის ვიმყოფინებით
"გუშინ" და "ხვალ" შორის, რათგან ჩვენი "დღეს", და
"ეხლა", ყოფნით და ქმედებით, ჩვენ არ შეგვიძლია მისი მოცვა, იმიტომ, რომ
ის მაშინვე იქმნება "უკვე მომხდარი".
აი ზუსტათ ასეთი მოვლენა ხდება
ცხოვრებაში.
ცხოვრება მუდმივათ ხდება,
ამოიფრქვევა, და ერთ-დროულათ, ამითვე, იქმნება მყარი სახის მქონი ( ფორმა ).
ქმედება, მიდინარეობა, ცხოვრება, დრო, ხდება ასე ( და ხდება ასეთი ხერხით ).
ამას საკმაოთ წააგავს, გავარვარებული
ლავის დინება, მაგალითათ ვულკანიდან კილაუეა, ის მიედინება გარკვეული გზით, და
მაშინვე გაქვავდება.
მე ვარაუდობ, რომ ასეც უნდა იყოს, და
ასეთი სახით ხდება ქმედება, ერთ-დროული ამოფრქვევა, და განასახიერება - გამყარება.
ამის მეშვეობით, ჩვენ შეგვიძლია
დავინახოთ ქმედება, და კიდეც შევეხოთ მას, მაგრამ მარტო იმ სახით, რომ
"ის"-"უკვე მოხდა", აი ეს მდგომარეობა, ჩვენ შეგვიძლია
მუდმივათ განვიხილოთ ყოველი მხრიდან, და ვატრიალოთ წინ და უკან.
ალბათ, ამ მაგალითის ერთი საუკეთესო
გამოხატვა, არის კინოფირის ყოველი ცალკე კადრის განხილვა.
--
მაშ ასე, ქმედება ხდება ამოფრქვევით
და განასახიერებით ( ფორმირება ), რომელი ხდებიან ერთ-დროულათ, და არი ერთი და
იგივე.
როგორც ჩანს ეს ხდება ფეთქების სახით
( იმპულსები ), ანუ ქმედება არი ფეთქებათა თანა-მიმდევრობა. ან იქნებ, უფრო სწორი
ითქმევა ასეთი აზრი, რომ ქმედების დინება, შედგება ფეთქებათა თანა-მიმდევრობით, და
ისინი ქმნიან, მუდმივი და უწყვეტელი ქმედების შტაბეჭდილებას.
ამ ფეთქებებს, აქ მრავალი სხვა ნაირი
თვისება, და ალბათ, ისინი არიან კვანტები, ძალის ერთეული, ქმედების ერთეული.
--
როგორც მე უკვე ვთქვი, ქმედებას, არ
შეუძლია იარსებოს როგორც ასეთი, და თავის თავში, თავის მიმართ.
ალბათ ასეთი მიზეზით, და იმ მიზეზით,
თუ როგორ ხდება ქმედება, იქმნება სახეობა ( - ფორმა ), შემდეგ კი, იქმნება
ნივთიერება ( მატერია ), სახეობა არი ქმედების სახე, და მისი კანი, ნივთიერება კი,
ამ სახის და კანის. აუცილებელი შემადგენელი ნაწილია.
სავსებით შესაძლოა, რომ ნივთიერება
აგრეთვე არი, ქმედების აუცილებელი შემადგენელი ნაწილი.
ასე, მე ვარაუდობ რომ, არა-სწორია,
მოვაცილოთ ურთიერს, და შემდეგ კი, შევაწინაამდეგოთ ურთიერს, ქმედება და სახეობა,
და ასევე არასწორია, მოვაცილოთ ურთიერს, და შემდეგ შევაწინაამდეგოთ ურთიერს, ეგრე
წოდებული, სულიერი და ნივთიერი სამყარო.
რათგან როგორც ჩანს, ქმედება სავსებით
ერთიანია სახეობასთან, და შემდეგ, შესაძლოა ასეთივე დონით, და ასეთივე ხარისხით,
ქმედება ერთიანია ნივთიერებასთან.
როგორც ჩანს, ნივთიერებაც აუცილებლათ
ჭირდება ქმედებას.
ქმედებას ჭირდება სიმყარე, მარა
ქმედებას, არ შეუძლია თავათ აწარმოოს სიმყარე.
თუ იქნება „მარტო“ ქმედება, და ის
იწარმოებს მუდმივათ, მაშინ ის დაიწყებს, ეგრე ვთქვა გაქვავებას, და ქმედება
შეწყდება. სახე და ნივთიერება, არი ჩონჩხი, რომელს ეყრდნობა ქმედება
--------
наверно у действия, энергии, движения, процесса, есть одно
свойство. Согласно своей природе, оно не может существовать как таковое.
Удивительно то, что действие, не только не может существовать как
таковое, оно ещё не может существовать и само в себе, действие не может существовать,
само по отношению к себе.
Может быть действие во всём противоречит само себе, или действие не
соответствует само себе.
Момент действия, момент творения, является неуловимым, но не из-за
его какой-либо загадочности или чудесности. А потому, что момент его
улавливания, является моментом ( так сказать - ) его затвердения.
В момент его улавливания, действие перестает действовать, то есть,
это автоматически означает стабилизацию, превращение действия в какое-то постоянное, что вполне
естественно.
Ну и без всего этого, действие не может существовать
непосредственно само по себе.
Мы всегда находимся между вчера и завтра, так как находясь в сегодня, в сейчас, действуя, мы не можем его объять, потому, что оно тут же становится уже произошедшим.
Как раз это явление и происходит в жизни.
Жизнь всё время происходит, выплескивается, и одновременно этим же
оформляется. Действие, процесс, жизнь, время, происходит таким способом.
На это очень похож поток лавы, например вулкана Килауэа, протекая
по определенному пути, она тут же затвердевает.
Я думаю так и должно быть, именно так происходит действие,
одновременное излияние и формирование.
Таким образом, мы всё-таки можем увидеть, и даже соприкоснуться с
действием, но только в форме того, что уже произошло, это состояние мы можем
прокручивать вновь и вновь.
Наверно лучшим оформлением этого примера, является рассмотрение
одного отдельного кадра кинопленки
--
итак, действие происходит выплеском и формированием, которые происходят одновременно, и являются одним и тем же.
Видимо это происходит импульсно, то есть действие это ряд
импульсов, а не сплошной беспрерывный поток. Или может быть, более правильно
сказать так, что поток действия состоит из ряда импульсов, и они создают
впечатление сплошного и беспрерывного действия.
У этих импульсов есть разнообразные свойства, и наверно, они
являются квантами, единицей энергии, единицей действия
--
как я уже сказал, действие не может существовать как таковое, и само
в себе, по отношению к себе.
Наверно по причине этого, и того, каким способом происходит
действие, возникает форма, а затем и материя, форма является лицом действия, и
его кожей, а материя, неотъемлемая составная часть этой кожи и лица.
Вполне возможно, что материя также является, неотъемлемой составной
частью действия.
Таким образом, я думаю неправильно отделение друг от друга, а затем
противопоставление друг другу действия и формы, а затем, также неправильно
противопоставление друг другу, так называемых духовного и материального миров.
Так как видимо, действие неотделимо от формы, а затем может быть в
такой же степени, и с таким же качеством, действие неотделимо и от материи.
Видимо и материя неотъемлемо нужна действию.
Действию нужна стабильность, но само оно не может его производить.
Если будет «только» действие, и оно будет происходить постоянно,
тогда оно начинает каменеть, и действие прекратится. Форма и материя являются
скелетом, на который действие опирается
--------
ექსტენსიური
ქმედებანი არიან მექანიზმის ქმედება, ეს წყობის ქმედებაა ( - სისტემა ) რომელი
უდრის თავს, ჩვეულებრივ ასეთი ქმედებები მუდმივათ მეორდება, და ისინი ერთ ნაირია.
პირველი
შეხედვით ინტენსიური ქმედება ბევრათ უფრო ძნელი ასახსნელია, და ვითომ-და ეს კიდეც
შეუძლებელია.
საქმე
იმაშია რომ ინტენსიურ ქმედებას, ანუ სიცოცხლეს, აქ პარადოქსალური ბუნება. ჯერ ეს
ერთი, შესაძლოა თუ არა რომ ჩვენ ავხწეროთ ფორმულით პარადოქსი, ამისთვის ჩვენ უნდა
დავაზუსტოთ, რომ ფორმულა არ არი რაიმე შეზღუდულათ გარკვეული და განსაზღვრული,
ფორმულა არ არი რომელიმე შემზღუდველი ფარგლები.
ფორმულა
არი აზრიანათ გამართული წყობა ( ლოგიკა ).
თუ
შეუძლია ფორმულას ახსნას პარადოქსი, საჭიროა კიდე ერთი დაზუსტება, რომ პარადოქსი
არაა საოცრება, ის არ ხდება უბრალოთ ისე, რაიმე არ იქმნება არაფრისგან, მერე კი არ
ხდება მიზეზ შედეგის და სახსრების გარდა.
პარადოქსის
ბუნებაზე მე მოვყვები შემდგომ, ეხლა კი მე ვიტყვი, რომ ინტენსიური ქმედებანი არიან
იგივე როტორის და ბორბალის ბრუნვა, უკვე ამოუცნობის გარემოში.
მე
ვარაუდობ რომ ასეთ გარემოში, ხშირათ იქმნება და ხდება წყობის ქმედების მრავალი
სხვა ნაირი დაბრკოლება და შეფერხება, შინაგანი წყობის, გამართულობის და
აღნაგულობის დაზიანებები, და ასე შემდეგ.
მერე კი
ეხლა ისინი არიან წყობის მუშაობის ახალი შესაძლებლობანი, და არა ზიანი, ისინი
გვიქმნიან ასეთ შესაძლებლობას, რომ ჩვენ ვეძებოთ ქმედების ახალი ხერხები და გზები,
გამოვარკვიოთ, გამოვთვალოთ, გამოვცადოთ, შევქმნათ რაღაცა ახალი.
ყველა
ეს გარემო, ამოუცნობის გარემოსთან ერთათ, უწყობს წყობას ხელს იმაში რომ ის
იმოქმედოს არა მარტო თავის შესაძლებლობებში.
ალბათ
ძირითადათ ასე იქმნება და ჩამოყალიბდება, გონიერი აზროვნების, ქმედების და
განვითარების შესაძლებლობა.
როგორც
მე უკვე ვთქვი, დაბრკოლება და შეფერხება, გვიქმნის ჩვენ ასეთ შესაძლებლობას, რომ
შევქმნათ ახალი წყობები და გარემონი, მერე კიდე ვიძიოთ, გამოვაკვლიოთ და
გამოვარკვიოთ.
ჩვენ
უნდა განვიხილოთ ისინი როგორც ახალში, გარეთ, და კიდე თავისი თვისებების იქით,
გამოვლის შესაძლებლობა, და არა როგორც დაზიანება.
ქმედება,
გინც რომ ის იყოს მექანიკური, ამოუცნობის გარემოს თვისებებთან ერთათ, შექმნის ასეთ
შესაძლებლობებს. და იქნებ ქმედება დასაწყისში მერე კი შემდგომშიც, მაღალი
ხარისხით, წილით, და ოდენობით, უნდა იყოს მექანიური, იმიტომ რომ ქმედებისთვის
საკმარისია ამოუცნობის გარემო. იგივე ღია გარემო.
ალბათ
ეს ორი გარემო არიან როგორც ერთი წყობის ორი მხარე
----
экстенсивные
действия, это действия механизма, это действия системы, которая равна себе,
обычно такие действия повторяются постоянно, и они одинаковые.
Интенсивный
действия на первый взгляд объяснить намного сложнее, и даже как бы невозможно.
Дело в
том, что интенсивные действия, то есть жизнь, имеют парадоксальную природу.
Во-первых, возможно ли описать формулой парадокс, для этого нам надо уточнить,
формула не является чем-то ограниченно определенным, формула не
является какими-либо ограничивающими рамками.
Формула,
это логичное строение.
О
природе парадокса я расскажу позднее, а сейчас скажу, что интенсивные действия
являются вращением того же ротора и колеса уже в среде неизвестности.
Я думаю
в такой ситуации, часто возникают и происходят разнообразные сбои и перебои
в работе системы, повреждения внутренних структур, и так далее.
Теперь
они являются не повреждениями, а новыми возможностями в работе системы, они
позволяют искать новые пути и способы действия, исследовать, рассчитать, экспериментировать,
создавать что-то новое.
Все эти
факторы, вместе со средой неизвестности, позволяют системе действовать не
только в своих возможностях.
Наверно
в основном, так возникает и формируется, возможность разумного
мышления, действия и развития.
Как я
уже сказал, повреждения и сбои дают возможность создавать новые структуры и
системы, а также искать,
исследовать и
разъяснять.
Их надо
рассматривать не как повреждения, а как возможность выхода, так же и вне своих
свойств.
Действие,
пусть даже механическое, вместе со свойствами среды неизвестности, создают
подобные возможности. И наверно действие сначала, а затем дальше, во многом
должно быть механическим, потому что для действия ( вне ), достаточно среды
неизвестности. Она же среда открытости.
Наверно
эти две среды как две стороны одной монеты
--------
ალბათ, ეს არი პარადოქსის ფორმულა.
რაიმე, რაც თითონვე, ამოვარდება
თავისგან, ( ? - მათ შორის ) იმის მეშვეობით, რომ თავად არ ემთხვევა თავს, მარა არ
ეწინაამდეგება თავს. და მას შეუძლია იარსებოს, უშუალოთ ასეთი სახით.
ამასთან ერთათ, იმისთვის რათა,
ქმედება არ იყოს მარტო ერთ-ჯერადი მოვლენა, მას კიდე ჭირდება საყრდენი, და
ზედა-პირი, სახის ( - ფორმის ), და იქნებ კიდე, ნივთიერების მეშვეობით. პირობითათ
რომ ვთქვათ, როგორც ჩანს, ამ საჭიროების გარდაც, სახე და ნივთიერება, ბუნებრივათ
მოუცილებელია ქმედებისგან ( ენერგიისგან ).
როგორც ჩანს, ცხოვრება ვერ
გახორციელდება, გამართვის და მოწყობის გარეშე ( სისტემატიზირება და სტრუქტურირება
), ცხოვრება ვერ გახორციელდება გამართვის და მოწყობის იქით.
ალბათ, ჩვენ ვცხოვრობთ პარადოქსში -
ჩვენ ვცხოვრობთ, მრავალ სხვა ნაირ პარადოქსში, რომელს აცვია თვისებანი,
გამართულობა და აწყობა
--------
наверно, это и есть формула парадокса.
Нечто, что выпадает само из себя, ( ? - в том числе ) посредством несоответствия
само себе, но не противоречит себе. И именно так, оно и может существовать.
При этом, для того, чтобы не быть единичным актом, действию ещё
необходима опора, и оболочка в виде формы, и ещё может быть материи. Условно
говоря, видимо даже без этой необходимости, форма и материя природно
неотъемлемы от действия, энергии.
Видимо, жизнь не может происходить, без систематизирования и
структурирования, жизнь не может происходить вне системы и структуры.
Наверно, мы живём в парадоксе - мы живём в разнообразных
парадоксах, одетом в свойства, системы и структуры
--------
მე
ვარაუდობ რომ ხდება პარადოქსის დაყოფა ორ ნაწილათ, პირველი ნაწილი ალბათ არი ასეთი
რომ, ძალა ( ენერგია ), სიცოცხლე, ქმედებანი, არიან პარადოქსალური, ანუ ისინი
შეუძლებელია, თავისივე ბუნების თანახმათ.
იქნებ
ისინი კიდეც გახორციელდებიან ასეთი ხერხით. ანუ თვით-შეუძლებლობა,
თვით-შეუძლებლობის მეშვეობით.
----
ეხლა
ვივარაუდოთ მეორე პარადოქსის თაობაზე.
ჯერ ეს
ერთი, მე ვარაუდობ, რომ საოცრება არაა, მეორე რიგში, არაა ტრანსცენდენტულობა
ჩვენთვის ასეთი ჩვეულებრივი სახით, რომელი ჩვენ წარმოგვედგინება.
უშუალოთ
ქმედება, და ალბათ კიდე მისი პარადოქსალურობა, და იქნებ კიდე მისი შინაგანი
პარადოქსალურობა - მისი პარადოქსალურობა თავის მიმართ. არიან ნამდვილი
ტრანსცენდენტულობა.
ალბათ
ეს ჯერ კიდე ტრანსცენდენტულობაა ოდენობით ( ექსტენსიური ), ხარისხობრივი ( -
ინტენსიური ) ის გახდება მასში, როცა გახდება თვით-მოქმედი.
რრ
ოდენობით პარადოქსის გამოსადეგი სახეა ხელოვნური ბორცვის მაგალითი, რომლისგანაც
ჩვენ უნდა ჩამოვგორდეთ.
ხარისხობრივათ
პარადოქსალური ვხდებით რა ვართ ჩვენ, ანუ გონიერი ცოცხალი არსებანი.
მერე კი
ტრანსცენდენტულობა, ისე როგორც ჩვენ მას ჩვეულებრივ წარმოვიდგენთ, -
"უზენაესი და საოცრება", სინამდვილეში ასეთი მცდელობაა, რომ როგორმე
მივიღოთ იმაზე მეტი, ვიდრე არი.
და კიდე
ასეთი მცდელობაა, რომ მივიღოთ რაიმე არაფრისგან, უბრალოთ ისე, მიზეზ-შედეგობრიობის
გარდა, და სახსრების გარდა
----
я думаю
происходит деление парадокса на две части, первая часть это наверно то, что
энергия, жизнь, действия, являются парадоксальными, то есть они невозможны
сами, согласно своей природе.
Может
быть они и реализуются таким образом.
То есть
самоневозможность, через самоневозможность.
То есть
энергия, жизнь, действие, не только невозможны, согласно своей же природе, но и
являются непосредственно этой невозможностью - реализуется непосредственно этой
невозможностью
----
теперь
поговорим о втором парадоксе.
Во-первых,
я думаю, нет чуда, во-вторых, нет трансцендентности в том традиционном смысле,
в котором мы её представляем.
Само
действие, и наверно ещё его парадоксальность, и может быть ещё его внутренняя
парадоксальность - парадоксальность по отношению к себе. Являются настоящей
трансцендентностью.
Может
быть, это ещё экстенсивная трансцендентность, интенсивной она станет, тогда
когда, станет самодействующей.
Хорошей
иллюстрацией экстенсивного парадокса, является пример искусственной горки, с
которой нам необходимо скатится.
Интенсивно
парадоксальными становимся и являемся мы, то есть разумные живые существа.
Трансцендентность,
так как
обычно её представляют, - "свыше, и чудо", это на самом деле, попытка
как-нибудь получить что-то больше, сверх того, что есть.
И
попытка, получить что-то из ничего, просто так, вне причинно-следственности, и вне ресурсов
--------
ქმედება
და ამოუცნობი გარემო, ამოუცნობის გარემო
----
действие и неизвестная среда, среда
неизвестности
--------
ასეც უნდა იყოს, თუ რაიმე არი "ის, რაც შეუძლებელია რომ
იყოს", მაშინ უშუალოთ ასეთი გაგების მიხედვით, ის შეუძლებელია რომ იყოს.
ის ვერ მოხდება და ვერ იარსებებს, - ამას არ შეუძლია რომ მოხდეს, და
კიდეც არ შეუძლია იარსებოს როგორც ასეთი, უშუალოთ. ასე ხდება უშუალოთ მისივე
ბუნების მიხედვით.
გასაჭირი ასეთია, რომ როგორც ჩანს, მარტო პარადოქსის,
თვით-შეუძლებლობის, თავთან შეუსაბამობის, თავთან არ დამთხვევის მეშვეობით, ხდება
ქმედება.
მარა როგორ მივახწიოთ ამას, მაშინ როცა ქმედებისთვის საჭირო თავისივე
შეუსაბამობა, - თავის მიმართ, ზუსტათ რომ ასეთი მიზეზით შეუძლებელია, მიუღწევადია,
გადაულახავია. მიუხედავი იმისა რო ზუსტათ ესაა საჭირო ქმედების გასახორციელებლათ.
მაშ ასე, რა ვაკეთოთ ჩვენ, როგორ გავახორციელოთ შეუძლებელი, თუ გსურთ
არა რეალური, საოცარი. როგორი ხერხით და ხელ-საწყოთი ჩვენ ეს ვაკეთეთ, ეს კი
ნიშნავს იმას რომ, ვაკეთოთ ისე, რო შეუძლებელი მაინც დარჩეს შეუძლებლათ.
უფრო ზუსტათ რომ ვთქვა, ასეთი მიზანის მიხწევა შეუძლებელია
ყოველ-მხრივ, და მაინც ჩვენ უნდა შევძლოთ ეს, და ჩვენ უნდა შევძლოთ ეს ჩვეულებრივი
არსებული ხერხებით, სხვა არაფერი არაა. სწორი პასუხი ასეთია, რომ ეს შეუძლებელია,
და ამიტომ ეს არც არის.
მიაქციეთ ყურადღება პარადოქსის ფორმულას, ეს უნდა იყოს რაღაცა, რაც
თითონვე ამოვარდება თავიდან, ასეთი მიზეზით რომ თავათ არ ემთხვევა თავს, თავათ არ შეესაბამება
თავს, თავათ, თავითვე გამორიცხავს თავის არსებობას, და არი უშუალოთ ყველაფერი ეს.
შეიქმნება წყობა, რომელი შედგება ორი ნაწილით, რაიმე, რაღაცა, და მისი
არ დამთხვევა თავთან, შეუსაბამობა თავთან, რაიმე რაც ერთ-დროულათ, - ვერ იქნება
თავისი თავი, და უშუალოთ ესვე, თავთან არ დამთხვევით, არის თავისი თავი.
ჩვენ შეგვიძლია ვივარაუდოთ ასეთი პარადოქსის თაობაზე, მარა
სინამდვილეში მისი არსებობა შეუძლებელია.
ამის გარდა როგორც ჩანს, შეუსაბამობა ვერ იარსებებს როგორც ასეთი, და
შეუსაბამობას არ შეუძლია ჩაერთოს საკუთარ თავს. ალბათ როგორც ასეთს, პარადოქსის
თვისებას, შეუძლია გახორციელდეს მარტო ცარიელის და მარადიულობის მიმართ.
ანუ შეუძლებელია რომ გახორციელდეს, უშუალოთ როგორც ასეთი, - შეუსაბამობის
შეუსაბამობა, და ვერ გახორციელდება, თავისივე შეუსაბამობის შეუსაბამობა, - თავის მიმართ.
მარა ამავ-დროს იქმნება ასეთი გარემო, რომ ჩვენ უშუალოთ ვხედავთ
ქმედებას, და ჩვენ ვცხოვრობთ. ზუსტი და უტყუარი საბუთია, რომ ქმედება შეუძლებელია
იარსებოს, მისი პარადოქსალურობის მიზეზით, მერე კი არა ნაკლები ზუსტი და უტყუარი
საბუთია, რომ პარადოქსი მაინც ხდება.
რაშია საქმე, იქნებ მაინც არი საოცრება, ან - და პარადოქსი
შესაძლებელია.
მე ბევრი ვიფიქრე ამ საკითხის თაობაზე, და დავასკვენი რომ, ქმედება,
მიდინარეობა ( პროცესი ), თავისივე ბუნების თანა-ხმათ, ვერ გახორციელდება უშუალოთ
როგორც ასეთი, და ვერ იქნება თავისი თავი, თავის მიმართ.
ან უფრო სწორათ რომ ვთქვა, ქმედება და მიდინარეობა ხდებიან უშუალოთ, -
როგორც ასეთი, და არიან უშუალოთ, - თავისი თავი, თავის მიმართ, მარტო წამიერი ( -
მომენტალური ) ამოშთანთქვის ამოფრქვევის, და ამოფეთქების სახით.
ქმედების მუდმივი მიდინარეობისთვის საჭიროა, რომ ჩვენ გამოვიყენოთ
ზოგი ხელსაწყო და ხერხი. მე ეს უკვე ავხწერე, მაშინ როცა ვსაუბრობთ ქმედების
თაობაზე.
ალბათ ასეთივე თვისებები აქ თავისითვე, - თავის შეუსაბამობას,
თვით-შეუძლებლობას. მე ვფიქრობ რომ, ქმედება და თვით შეუსაბამობა, აწყობილია ერთი
და იგივე, ან მსგავსი წესებით ( პრინციპებით ), და არიან ერთი მოვლენის ორი მხარე.
მე მაქ მხედველობაში პარადოქსი
----
როგორი დასკვნა ჩვენ შეგვიძლია ვაკეთოთ.
ზოგი მოვლენა, და აბსტრაქტული წარმოდგენები, გაგება და მოვლენები.
თავისი ბუნების თვისებათა მიზეზით, ვერ არსებობენ უშუალოთ, როგორც ასეთი, და ვერ
არსებობენ თავთან შეფარდებაში, - თავის მიმართ.
ანუ მათ არ შეუძლია გახორციელება, უშუალოთ თითონ, როგორც ასეთი, მერე
კი მათ შეუძლია გახორციელება ირიბათ, და შუამავლობით. ასეთი ხერხით ხორციელდება
ქმედება, და ასეთივე ხერხით ხორციელდება თავითვე შეუსაბამობა თავთან.
იქნებ ზუსტათ ასე, და მარტო ასე, შეიქმნება პარადოქსის შეუსაბამობა
თავისივე თავის მიმართ.
ანუ პირობითათ რომ ვთქვა, რომ იყოს შესაძლებელი პარადოქსის არსებობა
როგორც ასეთი, მაშინ უშუალოთ ასეთი მიზეზით, ის ვერ იქნებოდა პარადოქსი, და ვერ
იქნებოდა პარადოქსალური თავთან შეფარდებაში.
რატომ ხდება ასე, იქნებ მიზეზია რომელიმეს - რაიმეს, - რომელი
არსებობს როგორც ასეთი, - და ამიტომ, შინაგან მთლიანობაში, და ეს უშლის პარადოქსის
შექმნას და გახორციელებას, და პარადოქსის შეუსაბამობას თავის თავში
----
როგორ შესაძლოა ამის განხორციელება.
როგორც ჩანს რაიმე - რომელიმე, ვერ იქნება ერთ-დროულათ ერთიც და
მეორეც, ჩვენ ეს უნდა გავიგოთ ასე, რომ რაიმე - რომელიმე, ვერ იქნება ერთ-დროულათ
მარტო ერთი და მარტო მეორე.
თუ კი ის ერთ-დროულათ არი ორივე, მაშინ ის შეიქმნება რაღაცა ახლათ,
მესამეთ.
ეხლა წარმოვიდგინოთ რომელიმე წყობა.
ასეთი წარმონაქმნი შედგება მრავალი ნაწილით, ეს ნაწილები შეეფარდება
ერთმანეთს და ამ წარმონაქმნს. ყოველი ნაწილი შეესაბამება თავს, განსხვავდება სხვა
ნაწილებისგან, და თქვენი სურვილის მიხედვით, ყოველ ნაწილს შეუძლია დაემთხვას და
შეესაბამოს წარმონაქმნს, ან არ დაემთხვას და არ შეესაბამოს წარმონაქმნს.
ასე შეიქმნება წყობა, რომელი ამის მეშვეობით, თითონ, თავისითვე
განსხვავდება თავისგან.
ნაწილები კიდე შესაძლოა იყონ განსხვავებული ურთიერთისგან, და
ერთ-დროულათ შეადგინონ უწყვეტელი მთლიანობა, ისევე როგორც ანფასი და პროფილი ჩვენ
სახეზე
--------
сейчас я думаю, и до сих пор не находил удовлетворительного ответа
на вопрос, как может быть построено действие. То есть явление, которое является само-парадоксальным и само-невозможным в себе, по
отношению к себе.
Так и должно быть, если что-то это "то, чего не может
быть", тогда непосредственно, по самому этому определению, оно не может
быть.
Оно не может происходить, не может существовать, - оно не может
происходить, и даже не может существовать как таковое, непосредственно. Так
происходит, согласно непосредственно своей-же природе парадокса.
Проблема в том, что видимо только через парадокс, только через
само-невозможность, и несоответствие себе, может происходить действие.
Но как этого достичь, если необходимое свое-же несоответствие по
отношению к себе, именно по этой причине, недостижимо, невозможно,
непреодолимо. Хотя именно это и необходимо, для реализации действия.
Итак вопрос, что нам делать, как нам добиться реализации,
невозможного, если хотите нереального, чудесного. Какими методами и
инструментами нам это сделать, а это значит сделать так, чтобы невозможное всё
равно оставалось невозможным.
Точнее говоря, достижение такой цели невозможно уже в квадрате, и
именно этого мы должны достичь, причём обычными методами, другого ничего нет.
Правильный ответ, - это невозможно, так этого и нет.
Обратите внимание на формулу парадокса, это должно быть нечто, что
выпадает само из себя, тем что не соответствует само себе, и является именно
этим.
Получается система из двух частей, что-то, и его несоответствие
себе, что-то что одновременно,
не может быть собой, и непосредственно, оно-же, несоответствием себе-же, является собой.
О свойствах такого парадокса можно рассуждать, но на деле это
невозможно.
Кроме того, видимо, несоответствие не может существовать как
таковое, и несоответствие не может подключаться само к себе. Наверно парадокс
может реализоваться как таковой, только в отношении природы пустоты и вечности.
То есть как таковое, не может происходить несоответствие
несоответствия, и не может происходить, собственное несоответствие
несоответствия по отношению к себе.
В чём дело, может быть всё-таки имеет место чудо, и-или невозможное
возможно.
Я много думал над этим вопросом, и пришел к следующему выводу,
действие, процесс, согласно своей природе, не может происходить как таковой, и
не может быть собой, в отношении себя.
Или если сказать более точно, действие и процесс могут происходить
как таковые, и могут быть собой, в отношении себя, только в виде моментального
выплеска и вспышки.
Для постоянного процесса действия, необходимо использовать
некоторые инструменты и способы. Я это уже описал, когда рассказывал о
действии.
Наверно такие же свойства имеет и несоответствие себе собою-же,
само-невозможность. Я думаю, действие и несоответствие себе, построены по
одинаковым или сходным принципам, и являются двумя сторонами одного явления.
Я имею в виду парадокс
--
какой вывод мы можем сделать.
Некоторые явления, и абстрактные представления, понятия и явления.
По причине свойств своей природы, не могут существовать непосредственно, - как таковые, и не
могут существовать в отношении самих себя.
То есть, они не могут реализоваться непосредственно, однако они
могут реализоваться опосредованно, и через посредничество. Таким образом
реализуется действие, и таким же образом реализуется несоответствие себе (
собою-же ).
Есть еще одна важная деталь, видимо парадокс может быть не только
образован синтетическим образом, он обязательно должен быть образован таким
образом. То есть это не вынужденный способ, а необходимое действие для существования
парадокса.
Может быть именно и только так, создаётся несоответствие парадокса
самому себе.
То есть условно говоря, если бы мог существовать парадокс как
таковой, то именно по причине этого, он не мог бы быть парадоксом, и не мог бы
быть парадоксальным по отношению к себе.
Почему так может происходить, может быть причина во внутренней
цельности чего-либо, существующего как таковое, и это мешает несоответствию
парадокса самому себе
----
как это можно реализовать.
Видимо что-либо, не может быть одновременно одним и другим, это
следует понимать в таком смысле, что что-либо не может быть одновременно и
только одним и только другим.
Если оно одновременно является обоими, тогда оно становится чем-то
новым, третьим.
Теперь представим некое строение, всё что угодно.
Это образование состоит из многих частей, части соотносятся друг с
другом, и с этим образованием. Каждая часть соответствует себе, отличается от
других частей, и по вашему желанию, она может совпадать или отличаться от этого
образования.
Мы получим систему, которая таким образом, отличается сама от себя.
Части даже могут отличаться друг от друга. и одновременно
составлять неразрывное целое, например как анфас и профиль на лице.
--------
ერთი
ფუძე, რომელი უწყობს ხელს ირიბი პარადოქსის გახორციელებას, არი მრავლობის თვისება
----
один из фундаментальных факторов,
способствующих реализации опосредованного парадокса, это свойство
множественности
--------
მე
ვარაუდობ რომ ირიბი მდგომარეობა, დაყოფა ( ფრაგმენტირება ), და ალბათ კიდე, ზოგი
და რომელიღაც, სხვა თვისებანი, უწყობენ ხელს იმას, რომ შეიქმნას და აიწყოს
ნების-მიერი პარადოქსალური გარემო.
კიდე
ამის გარდა, პარადოქსალური გარემოს შესაქმნელათ, საჭიროა გამოვიყენოთ ქოლიზმის ხერხი,
რომელი მე ჩამოვაყალიბე ჩემებურათ
----
я думаю опосредованность,
фрагментирование, и наверно ещё некоторые другие свойства, позволяют создать, -
смонтировать, любую парадоксальную ситуацию.
Кроме того, я думаю, для создания
парадоксальной ситуации, необходимо использовать принцип холизма, который я
сформулировал по-своему
--------
საკვირველია,
მარა ირიბი გარემო, არი პარადოქსალური და ღია, მერე კი იქნებ სწორი ითქმევა ასე
რომ, ზუსტათ რომ ირიბი, და არა ირიბი გარემო.
როგორაა
შესაძლო ამის გახორციელება, ალბათ სწორი ითქმევა ასეთი აზრი, რომ ჩვენ კიდე
შესაძლოა მოვახდინოთ ხარისხობრივი გავლენა ხარისხზე, თვისების, წყობის (
სტრუქტურირების ), და ოდენობის ხელ-საწყოების გამოყენებით.
ან და
იქნებ საკმარისია გამოვიყენოთ ხარისხზე გავლენის მოსახდენათ თვისების, წყობის, და
ოდენობის ხელ-საწყოები. ანუ არაა საჭირო რომ ჩვენ მოვახდინოთ ხარისხობრივი გავლენა
ხარისხზე, ამისთვის საკმარისია ხელსაწყოების გამოყენება
----
удивительно, но опосредованность,
является парадоксальной и открытой, причём может быть правильно сказать, именно
опосредованность, а не опосредованное состояние.
Как это можно реализовать, наверно
правильно сказать такую мысль, что возможно ещё и качественно воздействовать на
качество, используя инструменты свойства, структурирования и количества.
Или может быть достаточно
использовать для воздействия на качество инструменты свойства, структурирования
и количества. То есть не нужно качественно воздействовать на качество, для
этого достаточно использовать инструменты
--------
ირიბი
გარემო ასეთი ფსკვნილის მაგვარია, რომელი შედგენილია სხვა და სხვა თვალით
----
опосредованность подобна чёткам,
которые собраны из разнообразных драгоценностей
--------
ალბათ ირიბი
გარემო შედგება ჩვეულებრივი ნაწილებით, ეს ნორმალური თვისებებია და წყობები. ისინი
არაა პარადოქსალური, და ისინი მრავალი სხვა ხერხით უდრიან თავს.
ამ
ჩვეულებრივი ნაწილებით აიწყობა პარადოქსი ( ასე ხდება არა მარტო იმიტომ, რომ მარტო
ასე, ანუ ირიბათ, შეიძლება შეიქმნას პარადოქსი, არამედ იმიტომ რომ, ასეთი ხერხი
არი უშუალოთ პარადოქსალური.
ეს არი
არა ხორც-შესხმული პარადოქსი, არამედ პარადოქსი როგორც ასეთი, ანუ ირიბი გარემო,
ან იქნებ გარემოს გაირიბებაა უშუალოთ პარადოქსი ).
ირიბი
გარემოს მეშვეობით მრავალი სხვა ნაირი თვისება ააწყობს პარადოქსალურ გარემოს, ეს
არიან ქმედების, შესაძლებლობის, ამოუცნობის, მრავალის, და მრავალ-სახეობის
თვისებები.
ყველაფერი
ეს აგრეთვე ნიშნავს ჩვენი თვალ-საწიერის გარკვეულ შეზღუდულობას, ეს შექმნის ჩვენი
ძალების გაერთიანების საჭიროებას ( კოოპერაცია ), და ქმნის ურთიერის შევსების
თვისების გახორციელების შესაძლებლობას
--
ჩვენ
შეგვიძლია ვთქვათ რომ ბუნება განძრახ შეზღუდავს თავს, იმისთვის რათა შეიქმნას
პარადოქსის თვისებების გახორციელების შესაძლებლობა.
მე
ვვარაუდობ რომ ამის გარდა, ქმედებას თავისი ბუნების თანახმათ, აქ რამდენადმე
შეზღუდულობის თვისება, მიმართულობა რომელიღაც ერთი მხარისკენ. და ალბათ ყოველთვის
განსაკუთრებულობა და თავისებურობა, კიდე ის ითვალისწინებს რომელიღაც და რამდენადმე
გარკვეულობას და შეზღუდულობას.
თუმცა
ამის გარდა, იქნებ კიდე შესაძლოა, აშენდეს რომელიმე დონემდე მაინც სრულყოფილი
გარემო, იმის მეშვეობით რო რომელიმე დონემდე მაინც გადავლახოთ გარკვეულობა,
შეზღუდულობა, და ვიწრო მიმართულება.
ასეთი
რამ შესაძლოა გამოვიდეს, მაშინ თუ ჩვენ გავამახვილებთ ყურადღებას არა
თავისებურებაზე, არამედ გარემოს ნაწილების ურთიერთის მიმართ, და ერთმანეთზე,
შეფარდებაზე და ურთიერთ ქმედებაზე.
ან და
ეს არიან ორი სახეობა ( ორი ვარიანტი ), მერე კი ერთი გადადის მეორეში
----
наверно опосредованность состоит из
обычных вещей, это нормальные свойства, системы и структуры. Они не
парадоксальны, и они разнообразным способом равны себе.
Из этих обыкновенных частиц монтируется парадокс ( так
происходит не только потому, что только так, то есть опосредованно, можно
создать парадокс, а потому, что такой способ и есть парадоксальный.
Это парадокс не во плоти, а парадокс как таковой, то есть
опосредованность, или может быть опосредование, и есть парадокс ).
Самые разные свойства создают создают парадоксальную среду
с помощью опосредованности, это действие, возможность, неизвестность,
множественность, разнообразие.
Всё это также означает, определённую ограниченность нашего
кругозора, это порождает необходимость кооперации, и дает возможность
реализовать свойства взаимодополнения
--
можно сказать, что природа намеренно ограничивает себя,
для того чтобы получить возможность, реализовать свойства парадокса.
Я думаю что кроме этого, действие по своей природе, имеет
свойство некоторой ограниченности, направленности в одну из сторон. И наверно
всегда особенность, своеобразие, еще подразумевает какую-либо, и до некоторой
степени, определенность и ограниченность.
Однако еще может быть, возможно построить хотя бы до
некоторой степени идеальную систему, хотя бы до некоторой степени преодолев
определённость, ограниченность и узкую направленность.
Это может быть получится, если сосредоточиться не на
своеобразии, а на соотнесении и взаимодействии частей системы друг с другом.
Или же, это два варианта, и один переходит в другой
---------------------------------------------------------------------------------------------
მე ვარაუდობ რომ გარემო ობიექტიურია ( მარადიულობა, სიცარიელე, ქაოსი
), შემდეგ კი ის სუბიექტურია, არა სუბიექტიური, სუბიექტიურობა იწყება მოგვიანებით
( სუბიექტიურობა ჩაისახება და ჩამოყალიბდება მაშინ, როცა იწყება ქმედება, ჩდება
სიცოცხლე, ჩაისახებიან და ჩამოყალიბდებიან გონიერი არსებანი და მათი საზოგადოებანი
).
გარემო სუბიექტურია ასეთი მიზეზით, რომ ის უსაზღვროა და უსასრულო,
მერე კი მას არ აქ ერთი და ერთიანი საწყისი. იმის სათანადოთ, რომ გარემოს არ აქ
ერთი და ერთიანი საწყისი, შეიქმნება ქერის და წყალის თვისებანი.
ყველაფერ ამას მეტი არ ჭირდება რაიმეს დამატება
--------
я думаю среда объективна ( вечность, пустота, хаос ), затем она
субъектна, не субъективна, субъективность начинается позже ( субъективность зарождается
и формируется тогда, когда начинается действие, появляется жизнь, зарождаются и
формируются разумные существа и их общества ).
Среда субъектна потому что она безгранична и бесконечна, затем она
не имеет одного и единого начала. В частности, в соответствии тому, что у среды
нет одного и единого начала, возникают свойства цвета и воды.
Ко всему этому, больше ничего не нужно добавлять
--------
ჩვენ უნდა შევიგნოთ ის, რაც ალბათ ყოველთვის გვესმოდა, გარემო
ერთ-დროულათ არი გარემო, - მაგალითათ ცარიელი, არაფერი, ძველი კარდონი ფერის და
გემოს გარდა.
ერთ დროულათ გარემო უსაზღვროა, და მას არ აქ საერთო და ერთი საწყისი,
გარემო თავათ, თავისითვე, თავის იქითაა, თავის გარეთაა.
ასე გარემო ერთ-დროულათ ობიექტიურია და სუბიექტური.
მიაქციეთ ყურადღება, გარემო სუბიექტურია, და არა სუბიექტიური, მას არ
აქ პიროვნების თვისებანი, მერე კი იმისთვის რათა დაიწყოს ცხოვრების ქმედება, არაა
პიროვნების, გონების და შეგნების არსებობის საჭიროება.
მე ვარაუდობ რომ შეგნება, გონება, და პიროვნების თვისებანი,
ჩამოყალიბდება მოგვიანებით, ცხოვრების ქმედების ხანში, ეს არი აუცილებელი საჭირო
შედეგი, და არა მიზეზი. ანუ არაა არა ნაირი მარადიული და პირველადი გონება,
შეგნება, სული, ლოგოსი.
შემდეგ უსაზღვრობა და ერთიანი და ერთი საწყისის არ არსებობა, ადვილათ
გარდაიქმნება მოქმედ ძალათ ( ენერგია ), მაშინ როცა შეიქმნება მარადიული
საჭიროება, ანუ ოდენობრივი გარემო ( - ექსტენსიური ) გარდაიქმნება, და ხდება
ხარისხობრივათ მოქმედი ( ინტენსიური ).
ალბათ ამის შემდეგ, გარემო შეიქმნება უსაზღვრო მდგომარეობათ და
სივცეთ, მოქმედი წყობით ( სისტემა ), რომელი მოთავსებულია მასში.
უსაზღვრობა ერთიანი და ერთი საწყისის არ არსებობა, და მოქმედი ძალა,
კარგი ფუძეა და არსობრივი - ხარისხობრივი მასალა სიცოცხლის აწყობისთვის და
დაწყებისთვის.
მერე კი ის არაა სიცოცხლის დაწყების მიზეზი
----
нам необходимо осознать то что мы наверно всегда понимали, среда
одновременно является средой, - например пустотой, ничем, старым картоном без
цвета и вкуса.
Одновременно среда, это безграничность, и среда не имеющая единого
начала, среда находящаяся сама вне себя.
Таким образом, среда одновременно является объективной и
субъектной.
Обратите внимание, среда субъектна, но не субъективна, она не имеет
свойств личности, а для начала действия жизни в этом нет необходимости.
Я думаю что сознание и свойства личности формируются позже, по ходу
действия жизни, оно является необходимым следствием, а не причиной. Здесь нет
извечного и первичного разума, сознания, духа, логоса.
Затем безграничность и отсутствие единого начала, легко
превращается в энергию, тогда когда возникает неизбежная извечная
необходимость, то есть экстенсивная среда преобразуется и становится интенсивно
действующей.
Наверно после этого, среда становится безграничным состоянием и
пространством, с действующей системой, помещенной в ней.
Безграничность, отсутствие единого начала, и энергия, хороший
фундамент и сущностный материал для построения системы и начала жизни.
Но не причина начала жизни
---------------------------------------------------------------------------------------------
მე ვარაუდობ რომ, დიდი წილი მოვლენები და ქმედებები ( ან იქნებ კიდეც
მეტი წილი მათგანი ), რომელი მიდინარეობს სამყაროში, ჩვენ უნდა შევისწავლოთ და
გავიგოთ პირ და პირ ისე, როგორი ისინი არიან
----
я думаю множество явлений и действий в мире вокруг нас ( может быть
даже большинство из них ), следует понимать буквально, прямо так, как оно есть
---------------------------------------------------------------------------------------------
პარადოქსალურ
წყობაში ყოველი ნაწილი - ყოველი მონაწილე არი თვით მოქმედი და შეიგნებს თავს, მარა
ამასთან ერთათ ის არაა თვით მყოფადი და დამოუკიდებელი, თუმცა მას აქ თავისი
თვისებანი.
წყობის
გარდა ყოველი ნაწილი დაიღუპება, ამის მეშვეობით გამოვლინდება პარადოქსალური
წყობისთვის საჭირო, უშუალო თავითვე შეუსაბამობა თავის მიმართ, თავისითვე
წინააღმდეგობა თავის მიმართ.
ერთ
დროულათ ასეთი თვით შეუსაბამობა შექმნის ამ წყობას წინააღმდეგობრივათ და არა
მყარათ, ბუნებრივია რომ ყოველი ნაწილი, ყოველი პიროვნება, ცდილობს გახდეს თვით
მყოფადი, ან - და შეერწყას იდეალს.
მისწრაფება
ამისკენ უნდა მოხდეს მუდმივათ, და ის არასდროს არ უნდა დასრულდეს წარმატებით.
ეს
გასაგებია, რათგან მაშინ მოხდება შინაგანი შეუსაბამობის და წინააღმდეგობის
გადალახვა, რაც გააქრობს პარადოქსალური წყობის შემქმნელ უშუალო ფესვებს.
ასეთ
წყობას შეუძლია იარსებოს მარტო მუდმივი შეუსაბამობით და წინააღმდეგობით თითონ
თავისივე მიმართ.
მარა
ამასთან ერთათ, ასეთ წყობას შეუძლია იარსებოს მაშინ, თუ ის გადალახავს თავისივე
შინაგან წინააღმდეგობას, სხვა შემთხვევაში ის მოიშლება.
ასეთი
ხერხის მეშვეობით პარადოქსალურ წყობას შეუძლია იარსებოს მარტო თავისი შინაგანი
წინააღმდეგობით, და ერთ დროულათ, მას შეუძლია იარსებოს მარტო მაშიმ, როცა ის
გადალახავს ასეთ წინააღმდეგობას, რაც აგრეთვე მაშინვე გაანადგურებს მას
----
კიდე
იქნებ შესაძლოა შეიქმნას პირობითათ იდიალური წყობა, ან იქნებ უფრო სწორი იქნება
ასეთი აზრი რომ, შესაძლოა შეიქმნას რაც შეიძლება უფრო უნივერსალური პარადოქსალური
წყობა.
ამისთვის
ჩვენ არ უნდა გამოვიყენოთ-მრავალ სახეობის თვისება, მერე კი დავტოვოთ მრავლობის
თვისება, და კიდე რომელიმე ერთი სახეობა, მაგალითათ ბურთი ( სფერო ).
ამ
წყობაში ყოველი ბურთი სრულყოფილია, მარა ისინი ბევრია, მაშინ ასეთ შემთხვევაში,
რომელი მათგანია წყობა? ეს ისეთი გარემოა, როცა ერთ დროულათ და ურთიერთისგან
დამოუკიდებლათ არსებობს მრავალი მონოთეისტური ღვთაება, და მრავალი მარადიულობა
--------
в парадоксальной системе каждая
часть является самодействующей и сознающей себя, но при этом, она не
самостоятельная и не самосущая, хотя имеет свои свойства.
Вне системы каждая часть погибнет, таким образом,
проявляется необходимое парадоксальной системе внутреннее несоответствие себе
собою-же, собственное противоречие себе.
Одновременно такое внутреннее несоответствие, делает
систему противоречивой и нестабильной, естественно что каждая часть, каждая
личность, пытается стать самосущей, или слится с идеалом.
Стремление к этому должно происходить вечно, и никогда не
должно завершиться успехом.
Это понятно, потому что тогда произойдет преодоление
внутреннего несоответствия и противоречия, что значит уничтожение самой сути
парадоксальной системы. Такая система может существовать только в постоянном
несоответствии, противоречии и противостоянии себе.
Однако вместе с этим, такая система может существовать,
только если преодолеет своё внутреннее противоречие, иначе она разрушится.
Таким образом парадоксальная система может существовать,
только благодаря своему внутреннему противоречию, и одновременно, только если
преодолеет его, что тотчас-же её разрушит
----
ещё может быть возможно создать, как бы идеальную, или
может быть точнее сказать, максимально универсальную парадоксальную систему.
Для этого нужно отказаться от свойства разнообразия, и
оставить свойство множественности, и какую-либо одну форму, например шар.
В такой системе каждый из шаров идеален, однако их много,
в таком случае, который из них является системой? Это ситуация, в которой
существует множество монотеистических богов, множество вечностей
--------
ჩვენი
პირადი ქმედებები და ჩვენი ურთიერთობები, ქმედითი სამყარო, აი ეს არი უშუალო და
ნამდვილი ტრანსცენდენტულობა.
ქმედებაში,
ურთიერთობაში და განვითარებაში, მოთავსდება ყოველივე ხარისხობრივი და ოდენობრივი
ღრმავება, ზრდა, და შემოქმედება.
მიუმატეთ
ამას ასეთი თვისება, რომ ყოველივე ხდება ამოუცნობ გარემოში, და წინასწარ არ
განსაზღვრულობის გარემოში. ყოველივე ეს არი ტრანსცენდენტულობა.
არაა
საჭირო ამოუცნობი და აუწერელი საოცრება, რომელიმე მისტიკა და ასე შემდეგ.
ყოველი
ქმედება ხდება მოქმედებათ და შექმნათ, და ხშირათ ეს შემოქმედებაა და რომელიღაც
ახალის შექმნა, მერე კი ყოველი წამი იწყება თავიდან.
შინაარსი,
სახეობა, და მიმართულება, იქმნება მრავალი სხვა ნაირი, მაგალითათ დაწყებული კერძო პიროვნების
ქმედებით, მის კერძო გარემოში, შემდეგ ჩვენი ურთიერთობანი და ერთობლივი ქმედებები.
ეს
ხდება ამოუცნობ გარემოში, მასაც აგრეთვე აქ მრავალი სხვა ნაირი შინაარსი და
სახეობა.
ჩვენ
შეგვიძლია ვიმოქმედოთ აქტიურათ და პასიურათ, ჩვეულებრივ ეს ხდება რიგ-რიგობით.
მაგალითათ,
ჩვენ ვაგროვებთ ძალებს ჩვენში და გარემოდან, როგორც გონივრულათ ( ფსიქოლოგიურათ ),
ასევე ფიზიკურათ, შემდეგ გარკვეულ დროს, და გარკვეულ გარემოებში, ჩვენ ვცდილობთ
გაუძლოთ, და კიდეც გარდავქმნათ, მრავალი სხვა ნაირი ქმედება, გავლენა და ზეწოლა,
გარედან და შიგნიდან.
ალბათ
ქმედების ყველაზე ღრმა, სავსე და უმაღლესი, და კიდეც მთავარი სახეობა არი
შემოქმედება, და შემოქმედება არი არა მარტო რაიმე ახალის შექმნა, - მათ შორის
ხარისხობრივათ ახალის შექმნა, ანუ განვითარება.
შემოქმედება
და განვითარება კიდე არი ქმედება როგორც ასეთი.
ეს არი
ღრმა თვით შეგნებული და ღრმა შეგნებული ადამიანის და პიროვნებათა ქმედება. ის
მოითხოვს ადამიანის მიერ, პიროვნებათა გაერთიანების მიერ, საზოგადოს მიერ, თავის
გადალახვას
--------
наши личные действия и наши
взаимодействия, действенный мир, это и есть непосредственная и настоящая
трансцендентность.
В действии, взаимодействии и развитии, укладывается всё
качественное и количественное углубление и рост, творчество.
Добавьте к этому что всё происходит в среде
неизвестности, не предопределённости заранее. Всё это и есть трансцендентность.
Не нужно неизвестное и неизъяснимое чудо, какая либо
мистика, и так далее.
Каждое действие это творчество - творение, и часто это
творчество и создание чего либо нового, а каждая секунда начинается сначала.
Содержание, форма и направление являются разнообразными,
начиная например действием частного лица, в его частном ареале, затем наши
взаимодействия и совместные действия.
Это происходит в среде неизвестности, которая также имеет
разнообразное содержание и форму.
Мы можем действовать активно и пассивно, обычно это
происходит попеременно.
Например мы накапливаем силы в себе и из окружающей
среды, как психологически так и физически, затем в определенный период, и при
определённых обстоятельствах, мы стараемся выдержать, и даже преобразовать,
разнообразные воздействия и давления извне и изнутри.
Наверно самой полной, высшей, и даже главной формой
действия является творчество, причём творчеством является не только создание
чего-либо нового, - в том числе и качественно нового, то есть развитие.
Творчеством и развитием является и действие как таковое.
Это действие глубоко осознающего и глубоко сознательного
человека и личностей. Оно требует самопреодоления человека, объединения
личностей, общества
--------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------
შემავალი სიტყვა предисловие
No comments:
Post a Comment