ცხოველი ფესვის ქმედება 3 действие корня жизни 3

ცხოველი ფესვის ქმედება 3    ДЕЙСТВИЕ КОРНЯ ЖИЗНИ 3

--------        --------        --------        --------

მე მგონია, ეხლა მე ძირითადი წილით, გამოვარკვიე პასუხი კითხვაზე, თუ რა ხდება.

ყველაფერი ხდება, საჭიროების ბუნების წესების, - და თვისებების მიხედვით, და სათანადოთ, - მიზეზ-შედეგობრივი თანა-მიმდევრობის და კავშირების, წესების და თვისებების მიხედვით. ანუ ყველაფერი ხდება, პირველი საკითხის - "რატომ ხდება", თვისებათა მიხედვით.

ხდება ქმედება, და ხდება არა უბრალოთ ქმედება ( გადაადგილება ერთი ადგილიდან მეორეზე ), არამედ, ხდება განვითარების ქმედება, არა უბრალოთ გამრავლება, მატება, და მოძრაობა, არამედ განვითარება.

ანუ, ეს ისეთი გამრავლება, მატება, და მოძრაობაა, რომელი აგროვებს ძალას, და ქმნის შესაძლებლობებს ასეთი გარდაქმნისთვის, რათა ჩვენ ვიარსებოთ და ვიმოქმედოთ ( - ვიცხოვროთ ) ახალ ხარისხობრივ დონეზე.

ესაა ის განვითარება, რომელი აღმოაჩინა ჩარლზ დარვინმა.

როგორ ხდება ასეთი განვითარება, როგორაა რომ ეგრე თქვა, ცარიელ ადგილზე, ანუ იქ, სადაც არაა არაფერი იმაზე მეტი, რაც უკვე არი, იქმნება რაღაც ახალი.

იქნებ მართლაც ხდება საოცრება, რაიმე და რომელიმე არა ამ ქვეყნიური, ზე-ციური, აუწერელი, აუხსნადი და ასე შემდეგ.

არა, არაფერი ასეთი არაა.

პასუხს ჩვენ გვაძლევს ქოლიზმის წესი, და კიდე, მისი გაგება ახალი სახით, როგორც არი დაწერილი "იან სმეტსმა, შემოიტანა ფილოსოფიაში წარმოდგენა "ქოლიზმი", არისტოტელეს სიტყვების მიხედვით, რომ "მთელი უფრო მეტია, ვიდრე მისი შემადგენელი ნაწილების ჯამი".

ჩვენთვის საკმარისია ამასთან ერთათ, კიდე ცოტათი შევცვალოთ ამ აზრის წყობა, და მაშინ, ყველაფერი გამოჩდება ახალი სახით, და მრავალი დადგება თავის ადგილზე.

ჯერ ეს ერთი: "ნაწილების ჯამი, განსხვავდება მისი შემადგენელი, ყოველი ნაწილისგან. და კიდე, მთლიანი, როგორც მისი შემადგენელი ნაწილების ჯამი, შეიძლება იქმნას რაღაცა სხვათ, ვიდრე მარტო მისი შემადგენელი ნაწილების ჯამი".

და მეორე: " მთლიანი ( - ნაწილების ჯამი ), არა მარტო "არი და წარმოადგენს", არამედ მას კიდე შეუძლია, და აქ ასეთი უნარი, რომ შეიქმნას რაღაცა უფრო მეტი, და ხარისხობრივათ უფრო მეტი, ახალი და განსხვავებული, ვიდრე იყოს მარტო მისი შემადგენელი ნაწილების ჯამი". ჩემი აზრით, ფესვი არი ასეთი.

მოკლეთ რომ ვთქვა, ნაწილების მთლიანობა, შესაძლოა გახდეს უფრო მეტი და ახალი, ვიდრე მათი ჯამი.

როგორ ხდებოდა ეს.

გაიხსენეთ დიდი აფეთქება, მაგ დროს მოხდა ენერგიის უდიდესი ამოფრქვევა, ის არ დაიხარჯა და არ დაიშალა უბრალოთ ისე, მან დაიწყო აწყობა.

დაიწყო კვარკების, მეზონების, ბოზონების, და ასე შემდეგ, აწყობა, ეხლა მე ზუსტათ არ მახსოვს როგორ, და როგორი თანა-მიმდევრობით ხდებოდა ეს, თუმცა, ეს ეხლა არაა მნიშნელი.

თავის ჯერს ისინი აიწყვნენ ელექტრონებათ, პროტონებათ, და ნეიტრონებათ, რომელი აიწყვნენ ატომებათ, ჯერ ეს იყო ძირითადათ წყალბადი, ცოტა ოდენი ჰელიუმი, და ძალიან ცოტა ლითიუმი.

ეს ნივთიერებები, დაგროვდა უზარმაზარ ღრუბლებში, რომელში ატომებმა დაიწყეს ურთიერთ ქმედება, ღრუბლებმა დაიწყეს შეკუმშვა. საბოლოო ჯამში, ნივთიერება შეიკუმშა იმდენათ, რომ გაიარა გარკვეული ზღვარი, და დაიწყო თერმო-ბირთული რეაქციები, ასე ღრუბლები გარდაიქმნა მყარ და მოქმედ თერმო-ბირთულ წყობათ, ანუ ვასკვლავებათ.

ასე, სამყაროს უამრავ ადგილში, გაჩდა ვარსკვლავების პირველი თაობა.

ალბათ, თითქმის ყველა ვარსკვლავი, გაჩდა ახლოს ურთიერისგან, ძირითადათ, ერთ და იგივე ღრუბელში, ამიტომ მათ დაიწყეს ურთიერთ ქმედება, ასე შეიქმნა ვარსკვლავთა მტევანები.

დროთა განმავლობაში, ამ ვარსკვლავებმა დახარჯა თავისი საწვავის მარაგი, და ისინი აფეთქდებოდენ ზე-ახალი ვარსკვლავის სახით, ამ დროს, ისინი ამოაფრქვევენ გარემოში ახალ, და უფრო მძიმე ნივთიერებათა უამრავ ოდენობას, ეს ნივთიერებები შეიქმნა მათ წიაღში, თერმო-ბირთული რეაქციების შედეგათ.

ასე შეიქმნა ქიმიურ ნივთიერებათა მრავალსახეობა, და ახალი სახის ღრუბლები.

მათში ჩაისახა და ჩამოყალიბდა ვარსკვლავების ახალი თაობა, მერე კი ამ ვარსკვლავების გარშემო დაიწყო პირველი პლანეტების, ასტეროიდების, კომეტების, მეტეორიტების, და ასე შემდეგ ჩამოყალიბება.

დაიწყო გალაქტიკების აწყობა, მათ შემადგენლობაში შედის უამრავი ოდენობის ვარსკვლავი, რომლის გარშემო ჩამოყალიბდა მრავალი სხვა არე, ქიმიური, ფიზიკური, და ასე შემდეგ.

ეს ჯერ არ არი ის ახალი - კიდე ერთი, ხარისხობრივი განვითარება, ჩაღრმავება და ცვლილება რომელზე მე ვამბობ. მე ვთვლი, რომ ეს ჯერ იყო ნივთიერი ბუნების მექანიზმის, და მისი წყობის, თვით-მშენებლობა.

მრავალ პლანეტაზე, ალბათ ძირითადათ ექსტრემალურ გარემოებში, მიმდინარეობდა უამრავი, სხვა და სხვა, ძნელი და ძლიერი ქიმიური რეაქცია. რომელიღაც მომენტში, შეიქმნა თვით-გამყარებული ქიმიური რგოლები ( - ციკლები ) და წყობები, რომელი იყვნენ მყარი, და ქონდათ გარემოსთან მისადაგების, სხვა და სხვა ურთიერთობის, და გაცვლა-გამოცვლის უნარი.

მყარი ქიმიური რგოლები, მათი აწყობა მყარ წყობებათ, მისადაგება და გაცვლა-გამოცვლა გარემოსთან, ყველაფერი ეს არი სიცოცხლის ჩამოყალიბება. ასე გაჩდნენ მიკრო-ორგანიზმები.

მათი ეს ოთხი შემადგენი მხარე, იქმნებოდა სულ უფრო მრავალ სახეობითი და ძნელი.

ანუ ბუნებას საწყისიდანვე აქ ასეთი უნარი, რომ აიწყოს მრავალ სხვა და სხვა, ცალკე, და დამოუკიდებლათ მოქმედ წყობათ. ამის გარდა, მას შეუძლია გაცვლა-გამოცვლა გარემოსთან.

ეს პირველ რიგში ნიშნავს ( და ეს უაღრესათ მნიშნელია ), სხვა ასეთივე წყობასთან ურთიერთობის უნარს.

მე ვთვლი, რომ სიცოცხლის მრავალი სხვა სახეობის ჩამოყალიბება, არი აუცილებელი და გარდაუვალი. ამასთან ერთათ და ერთდროულათ, ცხოვრება ჩამოყალიბდებოდა ბუნების მექანიზმის გარემოში, და მათგან მოუცილებლათ, ასეა უკვე იმიტომ, რომ ცოცხალი წყობა შედგება ამ მექანიზმის ნაწილებით.

და ამასთან ერთათ, ის არი სავსებით ახალი, და ხარისხობრივათ უფრო ღრმა წარმონაქმნი.

ასე პირველათ, წარმოჩინდა ბუნების ფესვის თვისება, ეს არი თვით-მოქმედების, თვით-ცვლილების, და საბოლოო ჯამში, თვით-განვითარების უნარი.

ჩემი აზრით, ეს ნიშნავს იმასაც, რომ შეიქმნა ასეთი წყობა, რომელს შეუძლია იმოქმედოს, არა მარტო თავისი ნივთიერი ბუნების თვისებათა ფარგლებში.

რა თქმა უნდა, ცხოველთა სამყარო, აგრეთვე არი განვითარების უნარის მქონე, მაგრამ, ასეთი უნარი, არი ძირითადათ ოდენობითი ( - ექსტენსიური ), ცხოველის ორგანიზმი, მოქმედებს ძირითადათ საპასუხოთ ( - რეაქტიულათ ), ის მიესადაგება გარემოს, და იცვლება, ამ გარემოს ცვლილებების სათანადოთ.

მარა, ასეთი ხარისხის დონეზეც, ცხოველთა სამყარო, გვაკვირვებს ჩვენ გარემოსთან შეწყობის, და ახალი გარემოთა ათვისების უნარით, ამასთან ერთათ, იქმნება სხვა და სხვა, ცოცხალი ორგანიზმების მრავალი სახეობა.

და აიწყობა მათი ურთიერთობის, და გარემოსთან ურთიერთობის, სხვა და სხვა სახეობის, ძნელი და უაღრესათ საინტერესო მექანიზმი.

აღმოჩდა რომ ცხოველ არსებებს, კიდეც შესწევს გარემოზე გავლენის მოხდენის უნარი, გარკვეული დონით, მათ შეუძლიათ შეცვალონ ჰავა და გეოლოგიური გარემო.

შემდგომ, ცხოველთა სამყაროში, დაიწყო გონიერი ცოცხალ არსებათა ჩამოყალიბება, კერძოთ ასეთები ვართ ჩვენ.

გონებას და თვით-შეგნებას, შესწევს ასეთი უნარი, რომ განვითარდეს ხარისხობრივათ, და არა მარტო ოდენობრივათ ( ექსტენსიურათ ), ჩვენში ჩამოყალიბდა და განვითარდა, განვითარებადი და შემოქმედი აზროვნების, გათვლის და გააზრების, წარმოდგენის და წინასწარ გათვლის, მრავალი სხვა უნარი. ისინი ერთი მონეტის ორი მხარეა.

ჩვენში განვითარდა ასეთი უნარი, რომ ჩვენ ხარისხობრივათ ვიმოქმედოთ და შევიცვალოთ

----
მე ვთვლი, რომ მნიშვნელია გავაკეთოთ შემდეგი დასკვნა.

ხარისხობრივი განვითარების და ქმედების უნარი, ხარისხობრივი და რაოდენობრივი ზრდის უნარი, ნიშნავს იმის უნარს, რომ ჩვენ შეგვიძლია ვიმოქმედოთ ღია გარემოში, ფერის და წყალის თვისებათა მიხედვინ.

( ალბათ, ეს არ არი ერთად-ერთი თვისება ).

მნიშნელია, რომ ეს გვიქმნის, თავისი ყოფითი ბუნების ფარგლების იქით, ქმედების და განვითარების უნარს. და შესაძლებლობას, ჩვენ შეგვიძლია შევიქმნათ ვინმე სხვა, იმის გარდა ვინც ჩვენ ვართ, და ჩვენ შეგვიძლია შევიქმნათ, ვინმე უფრო ღრმა, ვიდრე ჩვენ ვართ ( რა თქმა უნდა, იმ შესაძლებლობათა მიხედვით, რომელი არი ჩვენში ).

ალბათ ქმედება ღია სივცეში, და ხარისხობრივი ცვლილების და განვითარების უნარი, იმის მთავარი შესაძლებლობა და უნარია, რომელი ჩამოგვაყალიბებს ჩვენ გონიერ არსებებათ.

მნიშნელია ისიც, რომ ხდება განვითარება ( - ევოლუცია ). ანუ არა ის, რომ ვინმე მიუწდომელი, ზეციდან ჩამოდის ქვეით, ჩვენთან, და აქედან, ჩვენ უნდა ვეცადოთ ავიდეთ ზეცაში.

სინამდვილეში, ხდება ზრდა არაფრიდან ვინმეში, ხდება მშენებლობა და ასვლა ქვეიდან მაღლა, საწყისიდან, - არაფრიდან, შეიქმნა ვინმეთ. ქმედება, რომელი იწყება თავიდან და არაფრიდან.

ასეთი თვალ-საზრისით, ახალ შინაარს შეიძენს წარმოდგენა ღვთის შვილზე, ამ შემთხვევაში, ის უკვე არი არა ღვთის ქმნილება, არა წარმონაშობი მისგან, არამედ, ადამიანთა ღირსი ცხოვრებების, გამოცდილების, ნააზრევის და განცდების ნაერთი, და ახალი ხარისხი.

ის არ იშვა ღვთაებათ, ის გახდა ღვთაება, და არა მაშინვე, არამედ თან და თან, თავიდან, დასაწყისიდან, ხანგრძლივი განვითარების შედეგათ.

ის კაცობრიობის მთელი ისტორიის შედეგია, ჩვენი მრავალი სხვა და სხვა, ძნელი და ხანგრძლივი ძიების, გამოცდის, კვლევის, გააზრების და განცდების, მიხწევის და იმედის გაცრუების, აღმოჩენის და მარცხის შედეგი. ის განვითარების შედეგია, და არა ზე-ციური ქმნილება.

ასეთი მიზეზით, ის ხარისხობრივათ იზრდება ქვეიდან ზევით, და არ ჩამოდის ზე-ციდან დაბლა, მერე კი, ისევ არ ადის უკან ზე-ცაში

--------

я думаю, что в основном выяснил ответ на вопрос "что происходит".

Всё происходит в соответствии с принципами необходимости, и соответственно, причинно-следственной связи. То есть, в соответствии с природой первого вопроса, "почему".

Происходит действие, но не просто действие ( перемещение с места на место ), а развивающееся действие, не просто умножение, увеличение, и движение, а развитие.

То есть это умножение, увеличение, и движение, накапливающее потенциал для перехода и преобразования, к существованию и действию ( к жизни ), на новом качественном уровне.

Это и есть эволюция, которую открыл Чарльз Дарвин.

Как происходит это развитие, как казалось бы на пустом месте, то есть там, где нет ничего, более того, что уже есть, возникает нечто новое.

Может быть на самом деле происходит чудо, нечто, не от мира сего, высшее, неизъяснимое, неисповедимое, и так далее.

Нет, ничего из этого нет.

Ответ нам даёт принцип холизма, и в добавок его новое виденье, как написано "Я. Смэтс, ввёл в философскую речь термин «холизм», опираясь на слова Аристотеля «целое больше, чем сумма его частей»".

Нам достаточно вдобавок еще изменить формулировку, и тогда многое встанет на свои места.

Во-первых: "сумма частей, нечто отличное, чем каждая часть. И ещё, целое как сумма составляющих его частей, может стать чем-то иным, чем только сумма составляющих его частей".

И во-вторых: "целое не только "является", а еще может стать, имеет потенциал стать чем-то большим, качественно большим, новым и иным, чем только быть суммой составляющих его частей". Я думаю в этом суть.

Коротко говоря, целое может стать большим и новым, чем сумма составляющих его частей.

Как всё это происходило.

Вспомните Большой взрыв, произошёл великий выплеск энергии, но она не израсходовалась, не разошлась, и не исчезла просто так. Она стала структурироватся.

Стали складываться кварки, мезоны, бозоны, и так далее, я не помню точно всей последовательности, но не это сейчас важно.

Они стали складываться в электроны, протоны, нейтроны, а те стали складываться в разнообразные атомы, сначала это был в основном водород, немного гелия, и совсем немного лития.

Эти вещества образовали огромные туманности, в которых атомы стали взаимодействовать друг с другом, и туманности стали уплотняться. В конечном итоге, вещество сжалось настолько, что прошло определенный предел, и начались термоядерные реакции, термоядерные взаимодействия, и они сложились в стабильную и действующую термоядерную систему.

То есть в звезду.

Так во множестве точек вселенной зародилось первое поколение звезд.

Наверно почти все звёзды зарождались недалеко друг от друга, в основном в одной и той-же туманности, поэтому они стали взаимодействовать друг с другом, и стали зарождаться скопления звёзд.

С течением времени, эти звёзды истощили свой запас топлива, и взрывались в виде сверхновых звёзд, выбрасывая в окружающую среду колоссальное количество новых, и более тяжелых веществ, которые возникли в результате термоядерных реакций в их недрах.

Так возникло разнообразие химических веществ, и возникли туманности нового типа.

В них стали зарождаться следующие поколения звёзд, а вокруг них стали формироваться первые планеты, пояса астероидов, кометы, метеориты, и так далее.

Стали складываться галактики с неисчислимым количеством звёзд в их составе, вокруг них стали возникать самые разнообразные среды, химические, физические, и так далее.

Это ещё не является новым - еще одним, качественным развитием, углублением и изменением, о котором я говорю. Я думаю, это ещё было само-строительством механизма материальной природы, ее системы.

На многих планетах, наверное в основном в экстремальных средах, протекало множество разнообразных и сложных химические реакций. В какой-то момент, стали возникать само-поддерживающиися химические циклы и системы, которые были стабильными, и обладали способностью приспособления, и постоянного взаимодействия с окружающей средой.

Всё это, стабильные химические циклы, их складывание в стабильные системы, приспособление и взаимодействие с окружающей средой, и есть формирование жизни. Так появились микроорганизмы.

Эти их четыре составных свойства, становились всё более разнообразными и сложными.

То есть природа, изначально обладает способностью, складываться во множество разнообразных, и самое главное отдельных, и самостоятельно действующих систем. К тому-же способных взаимодействовать с окружающей средой.

Что в первую очередь означает, и это очень важно, способность взаимодействовать с другими такими же системами.

Я думаю формирование разнообразных форм жизни было обязательным и неизбежным. При этом, одновременно с тем, жизнь формировалалась в среде природного механизма, и неотделимо от него, уже потому, что живая система состоит из частей этого механизма.

Она при этом, является совершенно новым, и качественно более высоким образованием.

Так впервые проявилась сущностная способность природы, способность к самодействию, самоизменению, и в конечном итоге, способность к саморазвитию.

Я думаю это значит и то, что появилась система, которая способна действовать, не только в рамках свойств своей материальной природы.

Конечно животный мир, это тоже система самостоятельного, но в основном экстенсивного развития. Животный организм действует в основном реактивно, он приспосабливается к окружающей среде, и откликается на её изменения.

Но даже так, животный мир удивляет нас, способностью приспособления к окружающей среде, и освоения новых природных сред, при этом, появляются самые разнообразные виды живых существ.

И складываются разнообразные, сложные, и очень интересные механизмы, их взаимодействия друг с другом, и с окружающей средой.

Живые существа оказались даже способными воздействовать на окружающую природную среду, изменять климат и геологическую среду, разумеется до определенной степени.

Затем в животном мире начали формироваться разумные живые существа, в частности мы.

Разум уже способен интенсивно, а не только экстенсивно развиваться, у нас развились способности к развивающему и творческому мышлению, анализу, представлению, прогнозу. Они как две стороны одной монеты.

Мы стали способны, качественно действовать и меняться

----

я думаю, важно сделать следующий вывод.

Способность к качественному развитию и действию, к качественному и количественному росту, означает способность к действию в открытой среде, по принципу свойств цвета и воды.

( наверно, это не единственная способность ).

Важно, что это дает способность к действию и развитию, вне рамок свойств своей материальной природы, мы можем стать чем-то иным, кроме того, что мы есть, и мы можем стать чем-то большим, чем-то более глубоким, чем мы есть ( разумеется, в рамках того потенциала, который в нас заложен ).

Наверно, действие в открытой среде, и способность к качественному изменению и развитию, есть главная способность и возможность, делающая нас разумными.

Важно и то, что происходит эволюция. То есть, не снисхождение кого-либо из недосягаемых высот вниз, к нам, и отсюда попытка подъёма высь.

На самом деле, происходит рост из ничего в кого-то, строительство и подъём снизу в верх, становление из нуля в кого-то. Действие, начинающееся от ничего, и с самого начала.

С этой точки зрения, новый смысл может приобрести представление о сыне божьем, в этом случае, он уже не творение бога, не его производное, а совокупность и новое качество достойных жизней, опыта, размышлений и переживаний всего человечества.

Он не родился богом, а создан богом, причём создан не сразу, а постепенно, с самого начала, в результате долгого развития.

Он результат всей истории человечества, долгих и трудных исканий, испытаний, исследований, размышлений, переживаний. Достижений и разочарований, находок и катастроф, он итог эволюции, а не творение свыше.

Таким образом он качественно растет снизу в верх, а не спускается сверху вниз, и не поднимается обратно наверх

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

კაი იქნებოდა, ჩვენ შეგნებას რომ შეეძლებოდეს, ჩაირთოს სამყაროს ყველა მდგომარეობას, და არ გაითიშოს. რომ მას შეეძლებოდეს შეიცვალოს, შეიქმნას უფრო მარტივი, მარა არა გადაგვარდეს.

წარმოიდგინეთ, რომ კვდება თქვენი სხეული, მაგრამ თქვენი შეგნება ( - თქვენი პიროვნება ), არ კვდება სხეულთან ერთათ, მას შეუძლია ჩაერთოს და შეითვისოს, იმ ნივთიერების მდგომარეობა, რომელით იყო შედგენილი მისი სხეული.

შემდგომ, როცა დაიშლება ნივთიერება, და დადგება სიცარიელის დრო, შეგნება აგრეთვე არ მოიშლება, და აღიქვამს სიცარიელესაც.

ან და, იქნებ სწორი ითქმევა ასეთი აზრი, რომ შეგნება მოიშლება, გაითიშება, და არ კვდება, და არ ქრება. არამედ შეიქმნება იმ მდგომარეობათ, რომელი ეხლა არი ( ანუ შეიქმნება სიცარიელეთ, არაფრათ ).

შემდეგ, როცა ცხოვრება ისევ შეიქმნება, შენარჩუნდება მეხსიერება და განცდა წინა მდგომარეობის თაობაზე. ეს ძალიან მნიშნელი შესაძლებლობაა.

ამ დროს, ასეთ გარემოში, შეგნება არსებობს არა როგორც მოაზროვნე, და მოქმედი წყობა, არამედ როგორც წყობა, რომელი აღიქვამს. ანუ ასეთ მდგომარეობაში, შეგინება მოქმედებს ასე, რომ ის არსებობს, როგორც მეხსიერება და გრძნობა. ის აღიქვამს ასეთ გარემოს და მდგომარეობას გრძნობის და მეხსიერების ხერხით.

და შემდგომში, მაშინ როცა ნივთიერება ისევ გაძნელდება, და ჩამოყალიბდება ახალი ცხოვრება, ჩვენი შეგნება განიცდის და მოიაზრებს, იმ ხანს და მდგომარეობებს, რომელი მან დაიმახსოვრა სიცარიელის მდგომარეობაში.

მარა ეს არაა საკმარისი. ოდესღაც მე ვთქვი, რომ ჩვენ ვართ ცალკე ურთიერთისგან, მარა ჩვენ არ ვართ განცალკევებული, და გათიშული ურთიერთისგან.

ჩვენ შეგნებას რომ შეძლებოდა, ნებისმიერ წამს ჩაერთოს ნებისმიერ გარემოს, მდგომარეობას და რამეს, დამოუკიდებლათ მისი თვისების, მანძილის, და კიდეც დროისა, ეს იქნებოდა ძალიან სასარგებლო.

მე ვარაუდობ, რომ ჩვენ შეგნებას შესწევს ასეთი უნარი.

ანუ ნივთიერებას არ შეუძლია შეიქმნას სიცარიელეთ, მერე კი, შეგნებას შესწევს ასეთი უნარი, რომ ჩაერთოს, იგრძნოს, განიცადოს, და შეიგნოს, ცარიელი მდგომარეობა, და არა მარტო ირიბათ, დამახსოვრების მეშვეობით. არამედ კიდე ასე, რომ უშუალოთ ჩაერთოს თავათ სიცარიელეს.

ანუ შეგნებას შეუძლია გახდეს ასეთი, რომ ჩაერთოს ყოველს, და შეითვისოს და იგრძნოს ყოველივე.

იქნებ კიდე შესაძლოა, რომ სამყაროს ყველა მდგომარეობა ( დაწყებული სიცარიელით, დამთავრებული ცოცხალი არსებით ), ჩვენ შეგვიძლია არა "აღვიქვათ როგორც", არამედ ნამდვილათ გარდავქმნათ, შეგნების მრავალ და განსხვავებულ მდგომარეობათ.

ან მე ვიტყვი ამ აზრს ასე -, სამყაროს ყველა მდგომარეობა, შეიძლება არა მარტო აღვიქვათ, შეგნების მრავალი სხვა მდგომარეობის სახით, არამედ კიდე, შეგვიძლია შეგნების ნამდვილათ გარდაქმნა ამ მდგომარეობებათ.

ანუ ჩვენ შეგვიძლია, შევიქმნათ სამყაროს ყველა მდგომარეობათ.

როგორც ჩანს, გონიერი არსებათა და საზოგადოთა ჩამოყალიბების და განვითარების, ერთი შემადგენი საჭიროება ასეთია, რომ გარემოს შეექმნას შეგნება და გონება

--------

хорошо, если бы наше сознание, могло подключаться ко всем состояниям мира и не отключаться. Если бы наше сознание могло изменяться, становиться проще, но не деградировать.

Представьте, умирает тело, но сознание не умирает вместе с телом, а способно подключатся и воспринимать состояние материи, из которого было построено это тело.

Затем когда распадается материя, и наступает время пустоты, сознание не распадается, а воспринимает также и ее.

Или может быть правильно сказать такую мысль, что сознание распадается, отключается, но не умирает и не исчезает. А становится тем состоянием которое возникло в этот момент ( то есть пустотой, ничем ).

Затем при возникновении жизни вновь, сохраняется память и ощущение о прежнем состоянии. Это очень важная возможность.

В этом случае, сознание существует не как мыслящая и действующая система, а как воспринимающая система. То есть, ( в это время - ? - ) в этом состоянии, сознание работает так, что существует как память и ощущение. Оно воспринимает эту среду, это состояние в виде запоминания и ощущения.

И при следующем усложнении материи, и формировании новой жизни, наше сознание переживает и осмысливает моменты и состояния, которые оно запомнило в состоянии пустоты.

Но этого мало. Когда-то я сказал, что мы отдельны друг от друга, но мы не отчуждены друг от друга.

Если бы в любой момент, наше сознание могло подключаться к чему угодно, независимо от состояния, расстояния, и даже времени, это было бы очень полезно.

Я думаю сознание на это способно.

То есть материя не может стать небытием, но сознание способно ощутить и осознать это состояние, причём не только опосредованно, через память. Но и непосредственно, подключившись к самому небытию.

То есть сознание, способно стать все-подключаемым и все-ощущаемым.

Может быть, даже все состояния мира, начиная от пустоты, заканчивая живым существом, можно не "воспринимать как", а реально преобразовать в разнообразные состояния сознания.

Или скажу так -, все состояния, мира можно не только воспринимать в виде разнообразных состояний сознания, но и реально преобразовать сознание в них.

То есть реально стать этими состояниями мира.

Видимо, одной из составных целей появления и развития разумных существ, и разумных цивилизаций, является наделение среды сознанием и разумом

---------------------------------------------------------------------------------------------

ქართველებს, - სამი წესი:

თავი ჩვენი გვეკუთნოდეს ჩვენ,

გონებითა და გულით ჩვენით ვაშრომოთ, განვავითაროთ, გავაუმჯობესოთ, გავზარდოთ და გავაძლიეროთ თავი,

კიდე შრომითა ჩვენითა გავამდიდროთ თავი, საზოგადო და ქვეყანა

--------

ჩვენ გვჭირდება მეტი შრომა, სინდისი, ზნეობა, ადამიანთა და საზოგადო პასუხისგებლობა, დაფიქრება, გააზრება, სიმამაცე და გამძლეობა. ეს კიდე მოიტანს სიბრძნეს

--------

გარემო არაა შექმნილი სიძულვილისთვის და მტრობისთვის, ჩვენ უნდა ვიცხოვროთ და გავიტანოთ თავი სიბრძნით სიყვარულით და შრომით

---------------------------------------------------------------------------------------------

ერთი ფუძე კითხვა, ასეთია რო, რატომ უნდა შეიქმნას სიცოცხლის დაწყების საჭიროება. მათ შორის მოსაკითხია, თუ რატომ უნდა იყოს რომელიღაც ნაკლი, მერე კი, რატომ უნდა იყოს რაიმე, და საერთოთ - და ზოგადათ, რათაა საჭირო რაიმე.

ჯერ ეს ერთი, თუ არაფერი არ არი, მაშინ არაფერი არც უნდა მოხდეს.

მერე კი, ასეთი წესის მიხედვით რო -, "ცარიელის ბუნების თვისებათა თანახმა", შეიქმნება რომელიღაც მოვლენა, მდგომარეობა, რომელს აქ უარყოფითი მუხტი, მაშინ გამართულია ის, რომ ასეთი მოვლენა შეესაბამებოდეს იმ გარემოს თვისებებს, რომლისგან ის იშვა.

საქმე იმაშია, რო ჩვენ უნდა პირ-და-პირი გაგებით, ვივარაუდოთ და წარმოვიდგინოთ ცარიელი -, მისი ბუნების თვისებების მიხედვით, და კიდე უშუალოთ, როგორც ასეთი, მარტო როგორც ცარიელი, არაფერი, ეგრე ვთქვა, ცარიელი ადგილი, ის არ არი რომელიმე არა-ჩვეულებრივის და განსაკუთრებულის, ზე-ბუნებრივი ( - მეტაფიზიკური ) ალეგორია.

ის არ არი "ცარიელი, როგორც უსაზღვრობის და უსასრულობის ერთი სახეობა", თუმცა, ზოგი თვალ-საზრისით, ცარიელი, თავისებურათ უსასრულოა და უსაზღვრო, იმიტომ, რო ცარიელში არაფერი არაა.

ამის თანახმათ, ცარიელისგან, უნდა წარმოიშვას მარტო რომელიმე ამონაბოლქვი, ის უნდა მალე დაიშალოს და გაქრეს, მეტი არაფერი სხვა.

საერთოთ კი არაფრისთვის, ცარიელი ადგილისთვის, უნდა იყოს სულ ერთი, თუ რას წარმოადგენს ის, და როგორ არსებობს. ანუ, არსებობს ან არა ცარიელი თავისი დამსახურებით, და ეკუთნის ან არა ცარიელი საკუთარ თავს.

მარა, ჩვენი ცხოვრება, არ წააგავს მარტო ამონაბოლქვს, ყველაფერი უაღრესათ ნამდვილია, ჩვენი აზრები, განცდები, ქმედების და განითარების უნარი, ჩვენი ურთიერთობანი.

მაშ ასე, თუ არაფერი არაა, მაშინ, რამ უნდა დაიწყოს ქმედება, და თუ არაა ასეთი საჭიროება, რომ რაიმესთვის დაიწყოს ქმედება, მერე კი, თუ მაინც რამე იწყება არაფრის გამო, მაშინ, ის უნდა იყოს არაფრის სათანადოთ უმნიშვნელო.

და, თუ არი „რაიმე“, მერე კი, ასეთი მიზეზით, ჩვენ ვიწყებთ ცხოვრებას, მაშინ რა არი ეს -, რისთვის არსებობს „ეს“.

როგორც მე უკვე დავწერე ადრე, ამ შემთხვევაში, ჩვენ გვექმნება მრავალი გარკვეულობა, რომელი არიან შეზღუდული და გარკვეული, უკვე მარტო იმიტომ, რო ისინი არსებობენ ( გინც რო, ისინი იყონ მრავალ-მხრივი, უაღრესათ უნივერსალური, და კიდე ლამაზი ).

არსებობა ყოველთვის აწვება და აწუხებს თავს, ის ასეთია, უშუალო თავისი ბუნების თვისებით.

( როგორც ცალკე შესაძლებლობა, ჩვენ შეგვიძლია დაუშვათ, რაღაცა მარტო დადებითის, მარტო სასიამოვნოს, მარტო კარგის შექმნა. ის არი კარგი, სასიამოვნოთ გვაღელვებს და ასე შემდეგ.

ბუნებრივათ და მიკერძოებით, ამაზე არავინ არ იტყვის უარს, მარა, მაშინ უნდა იყოს მარტო კარგი, და კიდე, ამისთვის არ უნდა იყოს საჭირო, რაიმეს კეთება.

ასეთ შემთხვევაშიც, თუ ასეთი "ძალიან კარგი" არის, მაშინ კაია, და თუ არა, მაშინაც არაფერია )

--

მაშ ასე, რისთვის უნდა დაიწყოს ცხოვრება ( - ნამდვილი, მრავალ-მხრივი, ღრმა, გასაჭირი ). და მერე კი, თუ მაინც არსებობს რაიმე, - რის გამო იწყება ცხოვრება, მაშინ, რისთვის არსებობს ეს რაიმე.

პასუხი არი უშუალოთ საკითხში ( გასაჭირია ის, რო ამ საკითხის სწორი დანახვა და გაგება, არი მრავალ-მხრივ, და ალბათ, არა ერთ გვაროვან თვალ-საზრისში, რომელის მოფიქრება და გაგება, საკმაოთ ძნელია ).

რისთვის უნდა იარსებოს რაიმე, რატომ უნდა იყოს რაიმე. პასუხი არი თავათ ეს საკითხი.

ალბათ, ჩვენ შეგვიძლია ჩამოვაყალიბოთ, ბუნების ერთი ფუძე-მდებელი წესი.

რაიმეს შეუძლია იარსებოს, ქონდეს შინაარსი და ბუნება, თვისებანი, შეიქმნას ნამდვილი, მოხდეს სინამდვილეში, შეექმნას მნიშნელობა, მარტო მაშინ, როცა ის ხდება აუცილებელი საჭირო, და მარტო ასე, როცა ის ხდება აუცილებელი საჭირო.

არსებობს არა - "იმიტომ, რომ არი", და არსებობს არა - "ის რა არი", არამედ ის, რაც გახდა საჭირო, და უფრო ზუსტათ რო ვთქვა, ის შეიქმნება და ხდება, მერე კი, არ არსებობს.

საჭიროებაა ის ფესვი, თვისება, სიღრმე, ნამდვილი, მნიშვნელი. ზოგი თვალსაზრისით, ჩვენ შეგვიძლია ვთქვათ ასე, რო უშუალოთ საჭიროებაა ის, რის გამო დაიწყო ცხოვრება.

საჭიროება ყველაფერს აყენებს თავის ადგილას, რაიმე კი არ არი, არამედ იქმნება და ხდება, იმიტომ რო ის საჭიროა. ეს ყველაფრის ერთად-ერთი ახსნაა, და რაიმეს არსებობის შესაძლებლობა.

ბუნების, - მარადიულობის, - ცარიელის ), უშუალო თვისების მიხედვით, საჭიროება ცარიელის შემადგენი მხარეა, მარა არ ეკუთნის მას, საჭიროება გარემოს უშუალო თვისებაა, ანუ, საჭიროება არი გარემოს ერთი მხარე. შეიძლება ითქვას ასეც რომ, საჭიროებაც არი გარემო ( უშუალოთ, როგორც ასეთი ).

საჭიროება იქმნება, „არაფერის“ ბუნების ერთი თვისების მიზეზით, მერე კი უშუალოთ, - როგორც ასეთი, საჭიროება არაა "ის რაც არი", ანუ “ის“, რის გამო უნდა დაიწყოს ცხოვრება ( ეს საერთოთ შეუძლებელია, და არც უნდა იყოს ). ასეთი მხრით, "ყოფიერების" თვალ-საზრისით, საჭიროება არაა თვით-მყოფადი.

ამავ დროს, უშუალო საჭიროება, თითონ, თავში ჩართულათ, წარმოადგენს და იქმნება იმ რაღაცათ, რის გამოც უნდა დაიწყოს ცხოვრება, ანუ, საჭიროება არი თვით-მყოფადი.

თავისი ბუნების თვისებების მიზეზიც, ის თითონ, თავში ჩართულათ, მნიშნელია, განსაკუთრებული, და არა-ჩვეულებრივი

მაშ ასე, შექმნილი საჭიროება, არ მოითხოვს იმას, რო ცარიელი წარმოადგენდეს თავით რაიმეს, და საჭიროება არ მოითხოვს იმას, რომ არსებობდეს რაიმე.

საჭიროებას, იმისთვის რათა ის შეიქმნას, არ ჭირდება, მასზე გარედან გავლენის მქონი ( - რაიმე არსებულის, ან არა-ჩვეულებრივის ) აზრი და მნიშნელობა. საჭიროება იქმნება "იმიტომ, რომ"', და საჭიროება არ იქმნება "იმისთვის, რაც არი".

საჭიროების მიზეზობრიობა, სავსებით ბუნებრივია და მარადიული, და მისი ფესვი და თვისებანი, ღრმაა და ნამდვილი, სწორი ითქმევა ასეთი აზრი, რო ცხოვრების საჭიროება, ხდება თვით-მყოფადი

----

ქმედება არაა დამოკიდებული იმაზე, რისგან ის იშვა ( გინც, რომ ეს იყოს ნების მიერი რამ ), ასეთ საკითხში, თუ როგორი ღრმა ხარისხიანი, უნდა გახდეს ქმედება. ეს კიდე ერთი მინიშნებაა იმაზე, რომ ცხოვრებას შინაგანათ, აქ თვით-მყოფადი ბუნება.

ამასთან ერთათ, ცარიელს და ზოგადათ გარემოს, ჭირდება ქმედების დაწყება, იმისთვის, რათა მან, აღივსოს თავისი უკმარისობა

--------

один фундаментальный вопрос.

Зачем должна возникать причина начинать жизнь. В том числе, зачем дожен быть какой-либо недостаток, зачем должно быть что-нибудь, и зачем вообще, нужно хоть что-либо.

Во-первых, если ничего нет, то ничего и не должно происходить.

Во-вторых, если все-таки по формулировке -, "согласно природным свойствам пустоты", возникает некоторое обстоятельство, имеющеее отрицательный заряд, тогда логично, чтобы это обстоятельство соответствовало свойствам среды, от которой оно возникло.

Дело в том, что пустоту, надо в прямом смысле понимать, как пустоту, ничто, пустое место, как по сути, так и физически, она не метафизическая аллегория чего-либо необычного и особенного.

Это не "пустота, как форма бесконечности и безграничности", хотя в некотором смысле, пустота по-своему бесконечна и безгранична, просто потому, что там ничего нет.

В соответствии с этим, от пустоты должен быть только какой-то выхлоп, он должен только быстро рассосаться и исчезнуть, не более того.

Вообще же, на самом деле, ничему -, пустому месту, должно быть все равно, что оно из себя представляет и как существует. Существует или нет оно своей заслугой, и принадлежит себе или нет.

Однако, наша жизнь не напоминает мне только выхлоп, всё очень настоящее, наши мысли, переживания, способность к действию и развитию, наши взаимоотношения.

Итак, если нет ничего, то нечему начинаться, и нет нужды для чего-либо начинать действовать, и если все-таки, что-то начинается из-за ничего, пустого места, тогда,  оно соответственно, должно быть незначительным.

Если-же есть “что-то”, и по причине этого мы начинаем жить, тогда что это -, зачем “оно” существует.

Как я уже писал раньше, в этом случае мы получаем определённости ( пусть даже многосторонние, весьма универсальные, и даже красочные ), которые являются ограниченными и определёнными, уже только потому, что они существуют.

Существование всегда довлеет над собой, и стесняет себя, согласно непосредственно своей-же природе.

( как отдельный вариант, можно допустить, возникновение чего-либо строго положительного, только приятного, только хорошего. Это только хорошо, приятно волнует, и так далее.

Объективно и субъективно от этого никто не откажется, но тогда должно быть только хорошее, и для этого не должно требоваться делать что-либо.

Но и в таком случае, если такое "очень хорошее" есть, тогда хорошо, а если его нет, тогда тоже ничего )

--

итак, ради чего должна начинаться жизнь, настоящая, многосторонняя, глубокая, трагичная. И затем, если все-таки есть что-то, - из-за чего начинается жизнь, тогда зачем оно существует.

Ответ заключается в самом вопросе ( проблема в том, что правильное понимание этого вопроса, заключается в многостороннем, и наверно неоднозначном угле зрения, до которого трудно додуматься, и трудно понять ).

Зачем существовать чему-либо, почему что-то должно быть. Ответом является сам вопрос.

Наверно, можно сформулировать одно фундаментальное правило.

Что-либо существовать, иметь сущность, - природу, свойства, являтся настоящим, происходить на самом деле, иметь значение, быть необычным, может только тогда, и только так, когда становится необходимым.

Существует не - "потому, что есть", и существует не - "то, что есть", а то что стало необходимым, точнее говоря, оно не существует, а возникает и происходит.

Необходимость и есть корень, свойства, глубина, "настоящее", значение. В некотором роде можно сказать, что непосредственно сама необходимость, есть то, из-за чего начинается жизнь.

Необходимость все ставит на свои места, что-либо не есть, а возникает и происходит, потому что оно необходимо. Это единственное объяснение всего,  и возможность существования чего-либо.

По самой сути природы ( - вечности, пустоты ), необходимость присуща пустоте, но не принадлежит ей, необходимость непосредственное свойство среды, то есть необходимость является непосредственно одной из сторон среды. Можно сказать и так, что необходимость тоже является средой ( как таковая ).

Начинаясь по причине одного из свойств пустоты ( ничего ), непосредственно сама по себе, необходимость не есть “то, что есть”, “то”, из-за чего должна начаться жизнь ( этого вообще не может быть, и не должно быть ). В смысле «наличествования», она не само-сущностна.

В то же время, непосредственно необходимость, сама в себе, является и становится тем «нечто», ради чего надо начать жить, то есть, необходимость является самоценной.

По причине свойств своей природы, она сама по себе важная, особенная, и необычная.

Итак, возникающая необходимость не нуждается в том, чтобы пустота представляла из себя нечто, и необходимость не нуждается в том, чтобы существовало нечто.

Необходимости для своего возникновения, не нужны воздействующие извне, смысл и значимость чего-либо существующего, или необычного. Необходимость возникает "потому, что", а не "для того, что есть".

Причинность необходимости, совершенно естественна и вечна, а её сущность и свойства, глубокие и настоящие, можно сказать что необходимость жить, становится само-сущностной

----

в том вопросе, каким глубоко качественным станет действие, оно независимо от того, от чего оно произошло ( чем бы оно ни было ). Это ещё одно указание на то, что по своей сути, жизнь само-суща.

При этом, пустоте, и в общем среде, необходимо начать действовать, для того, чтобы восполнить свой недостаток

---------------------------------------------------------------------------------------------

მე გავიგე ასეთი გამონათქვამი, ხალხს არ შეიძლება მოექცე ცუდათ. სინამდვილეში, სწორი ითქმევა ასეთი აზრი, რო არ შეიძლება მოექცე ცუდათ ასეთ ხალხს, რომელსაც შეუძლია პასუხის გაცემა, ანუ, მათ შეუძლია თავის დაცვა, და კიდეც, მათ შეუძლია შეუძლია ანანოს თავ-დამსხმელს ის, რო მას დაესხეს თავს.

და არაა მნიშვნელი, კეთილია ეს ადამიანი, ან ბოროტი.

ეს მკაცრი და მკვეთრი ცხოვრებისეული სიმართლეა. შეუძლებელია აგებინო პასუხი ძლიერ და ბოროტ ადამიანს, იმის გარდა, თუ მის წინაამდეგ გამოიყენე უფრო მეტი ძალა, - და ამასთან ერთათ, ხშირათ მნიშნელია ისიც, რომ ბოროტი ადამიანის წინაამდეგ, იბრძოლონ კეთილი ადამიანები, და არა უფრო ძლიერი ბოროტ-მოქმედი.

მერე კი, შეგიძლია უკეთო ნების-მიერი ცუდი რამ, კარგ, კეთილ, მარა დაუცველ, და რაც კიდე უფრო უარესია, სუსტ ადამიანს. ნუ გაქვთ იმის იმედი რომ ამის საზღაურათ, ბოროტების ჩამდენი ადამიანისთვის, მოხდება რომელიმე სასჯელი ზე-ციდან, ან და მას დასჯის ბედი.

ეს არ ნიშნავს იმას, რო ცხოვრებას არ აქ აზრი, ეს ნიშნავს იმას, რო თუ შენ ხარ კარგი და კეთილი ადამიანი, და ამის გარდა, თუ შენ იცი რაა საჭირო აკეთო ცხოვრებაში.

მაშინ მითუმეტეს, და ყოველთვის, ყველა შემთხვევაში, კიდე საჭიროა გახდე ძლიერი, მამაცი, ნების-ყოფის მქონე, იმისთვის რათა, გვეყოს სიმამაცე და ძალა, გავიტანათ თავისი ცხოვრებისეული წესი ( - პრინციპები ) და მიზნები, გავახორციელოთ ისინი, და დავიცვათ ასეთივე ძლიერი, მამაცი, პატიოსანი და კარგი ადამიანები.

სიკეთე ძალის გარეშე ვერაფერს შეძლებს, მერე კი ასე ის არარაობაა, ძალა სიკეთის გარეშე არი ბოროტი, მერე კი ის ყველაფერს ანადგურებს, მათ შორის თავსაც.

ძალა იმარჯვებს, ასეთი მიზეზით, ძალიან მნიშვნელია თუ ვინაა ძლიერი. და რა თქმა უნდა მნიშვნელია, სიბრძნე და ცხოვრებისეული გამოცდილება

--------

я услышал одно выражение, с людьми нельзя поступать плохо. На самом деле, правильно сказать, что нельзя поступать плохо с такими людьми, которые могут себя защитить, и даже могут заставить пожалеть о том, что на них напали.

При этом неважно, хороший этот человек, или плохой .

Это суровая и жесткая правда жизни. Невозможно признать к ответу сильного и плохого человека, если против него не применить большую силу, - причём часто важно и то, чтобы против злодея сражались добрые люди, а не ещё более могущественные злодеи.

И можно делать всё что угодно плохое с хорошим, добрым, но беззащитным, и что ещё хуже слабым человеком. Не надейтесь на какое-либо наказание свыше, и кару судьбы для злодея.

Это не значит, что нет смысла в жизни, это значит, что если ты хороший и добрый человек, и кроме того, ты знаешь что нужно делать в жизни.

Тогда тем более, и всегда, во всех случаях, ещё необходимо стать сильным, мужественным, волевым, для того, чтобы иметь смелость и силу, отстаивать свои принципы и цели, внедрять их в жизнь, и защищать таких же как ты сильных, смелых, честных, добрых и хороших людей.

Добро без силы ничего не может, и оно ничтожно, сила без добра это зло, и оно уничтожает все, в том числе и себя.

Сила побеждает, поэтому очень важно кто силен. И разумеется, важна мудрость и жизненный опыт

--------

იმის გამძლეობა და სიმამაცე რო იცხოვრო, ამისთვის საჭირო სათანადო ახჭურვილობით გარდა, დასრულდება უბედურებით და ფუჭი ხმაურით

--------

стойкость и мужество жить, без соответствующей амуниции, завершается бедой и пшиком

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ყველაფერი ცალკეა ურთიერთისგან, და ყველაფერი აწყობილია ერთიანი წესით.

არსებობს რამდენიმე ასეთი ცალკე საწყისი, მერე კი, ყველაფერს შეუძლია დაკავშირება ურთიერთან, - ჩართვა ურთიერთან

----

все является отдельным друг от друга. И все построено по единым законам.

существует несколько отдельных начал, затем всё может контактировать друг с другом, - все может подключаться друг к другу

--------

კიდე შესაძლოა, რო ყველაფერი არი აწყობილი, რამდენიმე სხვა და სხვა და ცალკე წესით, მერე კი, ყველაფერს შეუძლია დაკავშირება ურთიერთან, - ჩართვა ურთიერთან

----

ещё возможно, что все построено по нескольким различным и отдельным законам, затем всё может контактировать друг с другом, - все может подключаться друг к другу

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

შეგნების უწყვეტელობა, გარემოში, რომელი შედგება ცალკე ნაწილებით

--

непрерывность сознания в среде, которая состоит из отдельных частей

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

რა თქმა უნდა, თავზე მაღლა ვერ ახტები, მარა თავის დახრაც არ ვარგა

--------

разумеется, выше головы не прыгнешь, но не стоит и наклонять голову

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

დაადგა უნაგირი ( თავის ) ტკივილს

--------

оседлать ( свою ) боль

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ჩვენ ვართ ცოცხალი და გონიერი არსებანი, ჩვენ შევიქმენით იმისთვის, რათა ვიარსებოთ და ვიმოქმედოთ, შესაძლებლობათა ღია გარემოში. და მერე კი თავათ, შეგნებულათ შევქმნათ და გავახორციელებთ ახალი შესაძლებლობანინი

--------

мы живые разумные существа, мы возникли для того, чтобы существовать и действовать в открытом поле возможностей. А затем самим, осознанно создавать и реализовать новые возможности

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

მოგონებები მომავალზე, მომავალის გახსენება

--------

воспоминания о будущем, вспомнить будущее

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

„რატომ“ ნიშნავს „მიზეზს“, „მიზეზი“ ნიშნავს „აუცილებელ საჭიროებას“, საჭიროება ნიშნავს რომელიღაც - რაღაცის, და რამდენადმე მოთხოვნილებას, ან - და რომელიღაც - რაღაცის, და რამდენადმე უკმარისობას, მერე კი რომელიღაც - რაღაცის, და რამდენადმე გასაჭირს, რომელი უნდა გადაილახონ და დაკმაყოფილდენ.

ცალკე მოსაზრებელია, თუ რომელი თვისება ექმნება ( ამ ) მოთხოვნილებას, უკმარისობას, და გასაჭირს ( ანუ კერძოთ, რატომ იქმნება მიზეზი - საჭიროება, რომელიმე ნაირი ).

როგორც ჩანს, თითონ მიზეზი და საჭიროება, იქმნება „მარტო ამიტომ“, და არიან მოწყობილი „მარტო ასე“

--------

"почему" значит "причину", "причина" значит "необходимость", необходимость значит некую и некоторую потребность, и-или необходимость значит некий и некоторый недостаток, а затем некое и некоторое затруднение, которые необходимо преодолеть и удовлетворить.

Отдельно надо обдумать то, какие свойства возникают у ( этой ) потребности, недостатка и затруднения ( то есть, в частности, почему причина - необходимость, становится какой-либо ).

Видимо, непосредственно причина и необходимость, возникает "только поэтому", и является устроенной "только так"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

მე ვთვლი, რომ ჩვენ უნდა შევიტანოთ ერთი შესწორება ჩვენ მსოფლ-მხედველობაში.

ზნეობა, სინდისი, გონიერება, კეთილ-გონიერება, ამის სათანადოთ, გონიერი და კეთილ-გონიერი, ზნეობრივი პრაგმატიზმი და პრაქტიციზმი, ურთიერთობა და ერთობლივი ქმედება, ურთიერ-დახმარება, ურთიერი და საზოგადო ხელ-შეკრულება და ფიცი, ურთიერის ცხოვრებისეული უფლებების, მოვალეობების, და მოთხოვნილებების ურთიერთ პატივისცემა.

და კიდე მრავალი სხვა, რაც შეგვიძლია მოვათავსოთ ამ ჯგუფის შემადგენლობაში.

ყოველივე ეს, არ არი ჩვენი კერძო და საზოგადოებრივი, ქმედების და არსებობის ერთ-ერთი სახეობა, მრავალი სხვა სახეობათა შორი.

სინამდვილეში, ეს არი არსებობის და თვით-გადარჩენის ხერხი, როგორც ჩანს, ( ეხლა ) ეს არი პიროვნების, საზოგადოს, ხალხის - ერის, ქვეყნის, არსებობის და თვით-გადარჩენის, ყველაზე გამართული ( - ოპტიმალური ) და საუკეთესო ხერხი.

ჩვენ არ შევქმენით არაფერი ამაზე უფრო უკეთესი, და მე ვარაუდობ, რომ ამაზე უკეთესი არაფერი არაა. იმიტომ რომ, ჩემი ვარაუდით, ესაა ფუძე, აქ შესაძლებელია განვითარება და რომელიმე დანამატები, ფესვი კი უკვე არსებობს.

მე ვიტყვი კიდევ ერთ-ხელ, ეს არაა ჩვენი ცხოვრების ასეთი თუ ისეთი ( - ერთი სხვა მრავალთა შორის ) ხერხი და სახეობა, ეს არი ჩვენი არსებობის და თვით-გადარჩენის, საჭირ-ბოროტო ( აქტუალური ) და აუცილებელი საჭირო საკითხი და საქმე.

მაშინ როცა, ჩვენ დავიწყებთ ჩვენი ცხოვრების და მისი თვისებების, მერე კი ჩვენი ცხოვრებისეული კოორდინატების აღქმას და შესწავლას, ასეთი თვალ-საზრისით, მე ვარაუდობ, რომ მრავალი დადგება თავის ადგილზე, და წარმოჩინდება ისეთი, როგორიც ის არი

--------

я думаю, нам необходимо сделать одну поправку в нашем мировоззрении.

Нравственность, совесть, разум, благоразумие, соответственно, разумный и благоразумный, нравственный прагматизм и практицизм, взаимодействие, взаимопомощь, взаимный и общественный договор, взаимное уважение жизненных прав и потребностей друг друга.

И многое другое, что можно причислить к этой группе.

Это не одна из форм поведения, среди многих других, разнообразных форм человеческого и общественного поведения.

На самом деле, это выживание, и видимо ( на данный момент ), это самый оптимальный и лучший способ выживания и существования личности, общества, народа, страны.

Ничего лучшего мы не создали, и думаю, ничего лучше и нету. Потому что, я думаю это и есть основа, здесь возможно развитие и дополнения, а сущность уже существует.

Я скажу ещё раз, это не вопрос того или иного способа и образа действия в жизни, это актуальный, необходимый и насущный, вопрос нашего выживания.

Когда мы станем рассматривать жизнь и её свойства, а затем и наши жизненные координаты, с такой точки зрения, я думаю, очень многое станет на свои места

---------------------------------------------------------------------------------------------

შემავალი სიტყვა ПРЕДИСЛОВИЕ

ცხოველი ფესვის ქმედება 2 ДЕЙСТВИЕ КОРНЯ ЖИЗНИ 2

ცხოველი ფესვის ქმედება 4 ДЕЙСТВИЕ КОРНЯ ЖИЗНИ 4