ცხოველი ფესვის ქმედება действие корня жизни

ცხოველი ფესვის ქმედება    действие корня жизни

--------        --------        --------        --------

მე ვარაუდობ რომ უკვდავების შექმნის საქმე, არი დამოკიდული გარემოს მიერ თავისი ფესვის ( - არსებობის აზრის ) შექმნის საქმეზე

--------

я думаю, вопрос достижения бессмертия, это вопрос создания средой своего смысла

---------------------------------------------------------------------------------------------

ჩვენ არ ვართ ჩვენი თავი, ჩვენ ვართ ჩვენი ნამოქმედარი და მოქმედება

--------

мы не являемся собой, мы это наши поступки и действия

---------------------------------------------------------------------------------------------

მე

მე და ის, - მე და სხვა მე

მე და შენ, ჩვენ, - მე და ჩვენ

მე და ისინი, ჩვენ და ის, - ჩვენ და ისინი

მე და ჯგუფი, ჩემი ჯგუფი, - ჩვენი ჯგუფი

მე და საზოგადო, ჩვენ და საზოგადო

( ჩვენ, - მე და ის, - მე და შენ

ჩვენ, - მე და ისინი

ჩვენ, - მე და ჩვენ

ჩვენ, - მე და საზოგადო

ჩვენ, - ჩვენ და ის, - ჩვენ და ისინი, - ჩვენ და საზოგადო,

 - ჩვენი საზოგადო და მათი საზოგადო, -

ჩემი საზოგადო და მისი საზოგადო )

--------

я

я и он, - я и другой я

я и ты, мы, - я и мы

я и они, мы и он, - мы и они

я и группа, моя группа, - наша группа

я и общество, мы и общество

( мы, - я и он

мы, - я и они

мы, - я и мы

мы, - я и общество

мы, - мы и он, - мы и они, - мы и общество

мое общество и его общество, - наше общество и их общество )

---------------------------------------------------------------------------------------------

მე წავიკითხე ვ. დოლნიკის წიგნი "ბიოსფეროს უმორჩილო შვილი", მე ვიფიქრე ამის თაობაზე, და ეხლა მე მაქ ორი აზრი.

ჯერ დავიწყე მეორე აზრით.

ალბათ მეტი წილი საკითხი და გარემო, რომელს ეს მეცნიერი ახწერს ამ წიგნში, ეტოლოგიის მეცნიერების მეშვეობით აიხსნება სწორათ, ზოგი საკითხი აიხსნება მეტ-ნაკლებათ დასაკმაყოფილებლათ, მაგრამ არა ბოლომდე. და ზოგი საკითხის განმარტება არ არი დამაკმაყოფილებელი.

ამავ დროს თუ ჩვენ დავიწყებთ ამ მეორე და მესამე სახეობის საკითხების ახსნას სხვა მეცნიერებით, პირველ რიგში ფსიქოლოგია, გენეტიკა, საზოგადო-მცოდნეობა და ასე შემდეგ, მერე კი შევადარებთ მათ ურთიერს, ჩანს რომ ისინი შეავსებენ ურთიერს.

იქნებ მრავალ შემთხვევაში უფრო სწორი და გონიერია, რომ ჩვენ ავხსნათ მრავალი საკითხი, არა ამა თუ იმ ვარაუდით სხვა-და-სხვა მეცნიერებიდან, არამედ ურთიერთ შევათავსოთ ისინი.

ანუ ამა თუ იმ ქმედების განვითარებაში და მიმდინარეობაში, შესაძლოა მონაწილეობს სხვა-და-სხვა მიზეზი და გარემო, ისინი მიუხედავი იმისა, რომ ზოგ-ჯერ ძირ-ფესვიანათ განსხვავდებიან ურთიერთისგან, ამავ დროს შეავსებენ ურთიერს, და არ ეწინააღმდეგებიან ურთიერს

----

მთავარი აზრი ასეთია, რომ ალბათ ადამიანი წარმოადგენს ორი განსხვავებული, და პირველი შეხედვით ურთიერ გამომრიცხველი საწყისის ერთობლიობას.

ერთის, მხრივ ჩვენ ვართ ცხოველთა გარემოს არსებობის და განვითარების ბუნებრივი, და კიდეც საჭირო გაგრძელება, ამ გარემოში ჩვენ გავჩდით, ვარსებობდით, და განვითარდებოდით. და იმიტომ რომ ჩვენ ვართ ცხოველთა გარემოს გაგრძელება ( ანუ ასეთი მიზეზითაც ), ჩვენ ვართ ხარისხობრივათ, უფრო ღრმა და განსხვავებული ახალი ცოცხალი არსებანი.

ინსტიქნტები და პროგრამები, რომელი ჩვენ დაგვრჩა ჩვენი ცხოველი წინაპრებისგან, თავის მეტი წილით ეხლაც სასარგებლოა ჩვენთვის.

სხვა მხრივ, შეიქმნა მრავალი ახალი ხარისხი და თვისება, რომელი არ წარმოიშვა ცხოველთა გარემოში

ამასთან ერთათ, პროგრამები და ინსტინქტები რომელი ჩვენ შემოგვრჩა ცხოველთა გარემოდან, ემსახურება და ალბათ კიდე შეადგენს, ჩვენ ახალ ხარისხებს და თვისებებს.

ანუ ეს ორი საწყისი, მიუხედავი ყველა განსხვავებისა ურთიერთისგან, ურთიერთ-მოქმედებს და ურთიერთ-შეავსეს ერთმანეთს.

ყვავის და კაჭკაჭის მაგვარათ, ჩვენ ვაგროვებთ მრავალ სხვა კოლექციას, მერე კი მათგან განსხვავებით, ჩვენ ვსვამთ კითხვებს თუ რა არი ეს, როგორია ის, როგორ გაჩდა, როგორი იქნება, რისთვისაა ის.

იქნებ ჩვენით ბუნება შეიგნებს, სწავლობს, და თავათ - თითონ ქმნის თავს

--------

я прочитал книгу В. Дольника "Непослушное дитя биосферы", я подумал, и у меня есть две мысли.

Начну со второй мысли.

Наверное большинство вопросов, которых автор касается в этой книге, этология как наука объясняет правильно, некоторые вопросы объясняются более-менее удовлетворительно, но не полностью. И наконец, объяснение некоторых вопросов является неудовлетворительным, и в некоторых случаях, мне кажется объяснения натянуты.

В тоже время, если взять объяснения этих же вопросов из других наук, в первую очередь психологии, генетики, обществоведения, и так далее, и сравнить их друг с другом, видно что они взаимно дополняют друг друга.

Может быть, во многих случаях будет более разумно, объяснять многие вопросы не одной или иной теорией ( из одной и той же, или различных направлений науки ).

А взаимодополнять их друг другом, то есть, в развитии того или иного процесса, могут участвовать самые разные факторы, которые при том, что они кардинально отличаются, в тоже время взаимодополняют и не противоречат друг другу

----

главная мысль такая, что наверно человек представляет собой соединение двух разных, и наверно на первый взгляд, противоречивых начал.

С одной стороны, мы являемся естественным и даже необходимым продолжением живой природы, в которой мы появились, существовали и развивались. И именно потому, что мы продолжение живой природы ( то есть и по этой причине тоже ), мы являемся качественно новыми живыми существами.

Инстинкты и программы, доставшиеся нам от наших животных предков, в своём большинстве полезны нам и сейчас. С другой стороны, появилось множество новых качеств и свойств, которые не имеют происхождения в мире животных.

При этом, программы и инстинкты, унаследованные нами из животного мира, верно служат и может быть даже составляют, наши новые качества и свойства.

То есть эти два начала, несмотря на все отличия, взаимодействуют и взаимно дополняют друг друга.

Подобно воронам и сорокам мы собираем разнообразные коллекции, затем в отличие от них, мы задаемся вопросами, что это, какое оно, как появилось, каким станет, зачем оно.

Может быть, нами, природа осознаёт, познаёт, и творит себя

------------------------------------------------------------------------------------

ეს მოხდა დიდი ხნის წინ, ბევრათ უფრო ადრე, ვიდრე აშენდა ეგვიპტის პირამიდები და სტოუნქენჯი.

ამ დროს ახალი დასრულებული იყო პირველყოფილი ხანი, და შენდებოდა პირველი დასახლებანი ( ქებეკლი-ტეპე, ვინჩა, იერიქონი, ჩატალ-ქუუკი ).

დიდ მდელოზე მიდის ქარავანი, შედგენილი ცხრა ან თერთმეტი დატვირთული ჯორით, და ხუთი თუ ექვსი თან-მხლები ადამიანით.

ისინი ადგნენ და გაყვნენ გზას დილით ადრე, მანამ სანამ ამოვიდოდა მზე, ეხლა დრო უახლოვდება თორმეტის ნახევარს.

დღე არი გრილი და მოღრუბლული, ისინი მიუახლოვდენ ბორცვებს, ჩამოწვა ბურუსი, დაიწყო წვიმა.

ყმაწვილი რომელი მიყვება ამ ქარავანს, ეკითხება ასაკით უმფროს ადამიანს, - რამდენი გასავლელი გზა დარჩა მათ დასახლებამდე, და როდის მივლენ ისინი იქამდე.

მალე, პასუხობს უმფროსი ადამიანი, - უკვე მალე, და უღიმის ყმაწვილს

--------

это произошло очень давно, задолго до строительства египетских пирамид и Стоунхенджа.

В те времена только что завершился первобытный период, и строились первые поселения.

По большому полю идёт караван, он состоит из девяти или двенадцати нагруженных мулов, и пяти или шести сопровождающих людей.

Они встали и пошли по своему пути рано утром, еще до восхода солнца, сейчас время приближалось к половине двенадцати.

День прохладный и облачный, они приблизились к холмам, лёг туман, начался дождь.

Юноша который следует в этом караване, спрашивает более старшего по возрасту человека, - сколько пути им осталось пройти до поселения, и когда они придут туда.

Скоро, отвечает более старший человек, - уже скоро, и улыбается юноше

------------------------------------------------------------------------------------

რატომ მარტო -, უკუ დაქანება, დაკნინება, ნგრევა და მოშლა, იქმნებიან არა უკუ-ქცევადი, და მათი მოხდობა გარანტირებულია თავის დასრულებაში.

მერე კი იმ შემთხვევაში, თუ ჩვენ ვაკეთებთ რაიმე კარგს, ის შეიძლება ხარისხობრივათ დაკნინდეს და მოიშალოს, მერე კი ასე აუცილებლათ მოხდება მაშინ, თუ ჩვენ მუდმივათ არ მოუვლით ამ კარგს.

იქნებ ამ შემთხვევაში საჭიროა რო კარგის განვითარებამ, მიახწიოს გარკვეულ დონეს, იმისთვის რათა ის გამაგრდეს, არ მოიშალოს, და არ მოიქცეს უკუ

--------

почему только откат назад, распад, разрушение, становятся необратимыми и гарантированными в своей реализации.

А если сделать что-то хорошее, то оно может деградировать, и обязательно деградирует, если им постоянно не заниматься.

Может быть необходимо, чтобы развитие хорошего дошло до определенного качественного уровня, для того, чтобы оно закрепилось

------------------------------------------------------------------------------------------------

მე მგონია რო ვიცი თუ რომელია სუპერმენთა ერთი მნიშნელი უნარი, მათი ერთი ძალა და ძალის შემქნელი და მომწოდებელი. ასეთი ძალა არი გარდაქმნის უნარი.

ის უქმნის ყოვლის შემძლეს ( _ უცხოურათ რო ითქმევა სუპერმენს ) ძალას და დაცვას.

ყოველდღე გარემო ახდენს ჩვენზე მრავალ სხვა გავლენას, ზოგი ახდენს სასიამოვნო გავლენას, ზოგი ახდენს არა სასიამოვნო გავლენას, ზოგი კარგი მოქმედია, ზოგი უარყოფითი მოქმედია. ჩვენ უნდა ყოველი მათგანი შევიცნოთ, შევითვისოთ და გაუძლოთ ( ეს აგრეთვე ეხება დადებით გავლენას და განცდას ).

ასეთი აზრი არაა უცნაური, ეხლა განვიხილოთ ყველაზე გასაგები და ყველაზე მნიშნელი მაგალითი, ეს არი ტკივილის მაგალითი.

თავისი ცხოვრების ხანში ჩვენ ჯერ უნდა განვავითაროთ გონების და სხეულის შესაძლებლობანი, მათ შორის ჩვენ უნდა გავხდეთ მამაცი, გამძლე, ძლიერი.

ჩვენ უნდა ვისწავლოთ, ვივარჯიშოთ და გავკაჯდეთ, რათა რაც უფრო ღრმათ და მეტათ შესაძლოა, გაუძლოთ მრავალ სხვა ტკივილს. და რაც უფრო მრავალ სხვა ნაირათ, და ღრმათ შესაძლოა, შევითვისოთ ისინი.

ჩვენ უნდა შევიცნოთ მრავალი სხვა ტკივილი, და გაუძლოთ მათ გარკვეულ დონემდე. ალბათ ჩვენ უნდა ვეცადოთ ვისწავლოთ და შევითვისოთ ასეთ არეში, რაც უფრო შესაძლოა მეტი, ღრმა და მრავალ მხრივი.

მერე კი ასეთი დონეზე უფრო ღრმათ ვერავინ ვერ გავა, ეს ნიშნავს რო, ტკივილის სრული და უსაზღვრო გადალახვა შეუძლებელია, მერე კი ეს ნიშნავს რო, ტკივილის გადალახვა, შედარებით მცირე ზღვარის იქით შეუძლებელია, ანუ შეუძლებელია უსაზღვრო ტკივილის გადალახვა.

ამ ზღვარიდან დაწყებული, ჩვენ უნდა გამოვიყენოთ გარდაქმნის შესაძლებლობა, რა თქმა უნდა, ის იქმნება ხელით მისაწდომი მაშინ, როცა ჩვენ ვეცადეთ შევძლოთ თავის გაუკეთესება, თავის განვითარება, თავის გადალახვა ( ეს გასაგებია, რათგან რა შეუძლია ზარმაცს, სუსტს, სულელს, უსწავლელს და არამზადას ).

ასეთი ზღვარის მიხწევის და მისი გადალახვის შემდეგ, ტკივილის და ტანჯვის გაძლება, ხდება დამხმარე უნარი, მერე კი ტკივილის და ტანჯვის სწავლის, შეცნობის და შეთვისების უნარი, არ იკლებს თავის მნიშნელობას. ალბათ, ასეთი უნარის მნიშნელობა კიდე უფრო ღრმავდება.

ამასთან ერთათ იქმნება, ღრმავდება, და ასეთივე მნიშნელია ხერხი, რომელის მეშვეობით ყოველი ტკივილი, ტანჯვა, უკმარისობა და გასაჭირი, გარდაიქმნება ძალათ, ფარათ და ახალ გამძლეობათ.

ასეთ გამძლეობათ იქმნება თავათ ეს გარდაქმნა, აუტანელი ტკივილი და ზეწოლა, ვეღარ გაგვჭყლიტავს ჩვენ, რათგან ჩვენ ვისწავლით, შევიცნობთ და შევითვისებთ და ვშთანთქავთ მას. ასე ჩვენ შევიძენთ უამრავ ძალას, და ვიცავთ თავს მრავალ სხვა გაუსაძლის გარემოსგან.

მნიშნელია რო ვერავინ და ვერანაირი გარემო, ვეღარ დაგვძლევს ჩვენ ტექნიკურათ, და იქნებ კიდე მრავალი წილით, თავისი ბუნების თვისებით, რათგან ჩვენ შეგვიძლია მისი შეცნობა, შეთვისება, შთანთქვა და გარდაქმნა. მერე კი ჩვენ შეგვიძლია გარე გავლენის გარდაქმნის უნარის მრავალ-მხრივი განვითარება.

ალბათ საბოლოო ჯამში, ჩვენ შვძლებთ ნების მიერი შეტევის, დარტყმის, ზეწოლის, ტკივილის, ტანჯვის ( და კიდე სწორი ითქმევა რო, ყველა სხვა გავლენის ) შეთვისებას და შთანთქვას

----

დაწვრილებით და დაზუსტებით მოსაკითხია, თუ როგორია ასეთი ხერხი ან ხერხები, რა უნდა მოხდეს, როგორ უნდა გარდავიქმნათ, იქნებ ჩვენ რომელ ნაირათ უნდა შევიცვალოთ ასეთი გარდაქმნისთვის

------------------------------------------------------------------------------------------------

?, ალბათ, შესაძლოა, შესაძლებელია,

არა სწორია ვთქვათ, რო ღმერთი არი.

მერე კი არა სწორია ვთქვათ, რო ღმერთი არ არი.

სწორია ვთქვათ, რო ჩვენ ჯერ მოგვიწევს ღმერთის შექმნა, ან ღვთაებრივი გარემოს შექმნა

--------

?, can be, perhaps,

it is wrong to tell that god is.

It is so wrong to tell that there is no god.

It is correct to tell that we should create god, or to create a divine environment

--------

?, может быть, возможно,

неправильно сказать, что бог есть.

столь-же неправильно сказать, что бога нет.

правильно сказать, что нам предстоит создать бога, или создать божественную среду

------------------------------------------------------------------------------------------------

სამყაროს არ აქ აზრი, ეს არ ნიშნავს იმას რო, არ არი აზრი, ეს ნიშნავს იმას რო, ჩვენ უნდა შევქმნათ მისი აზრი

--------

? - в мире нет смысла, это не значит, что нет смысла, это значит, что нам необходимо создать смысл

------------------------------------------------------------------------------------------------

?, რისთვისაა ან - და ვისთვისაა ყველაფერი ეს, ყველა აუწერელი ტანჯვა და განცდა.

მარადიულობის გამო? მარა ის არაფერია, ცარიელი, ის მარტო გარემოა.

მარადიულობა არაა არაფერი და ის არაა არა ნაირი განსაკუთრებული.

კიდეც რატომ უნდა იყოს რაიმე განსაკუთრებული. ნუ თუ მარტო რომელიღაც ნაკლის და უკმარისობის მიზეზით ჩვენ მოგვიწია ცხოვრების დაწყება.

როგორია და რამდენათ მძიმე ეს ნაკლი, ეს დარღვევა, რო მის გამო ხდება ყველაფერი ასეთი, მის გამო ხდება ყველაფერი ეს

--------

?, зачем всё это то, для чего и-или для кого, все несусветные страдания, переживания.

из-за вечности? но она ничто, пустота, она только среда.

вечность не является ничем, и вечность не является ничем особенным.

да и зачем быть чему-либо особенному. неужели, только по причине какого-то недостатка, приходится начинать жить.

насколько тяжелый этот недостаток, это нарушение, что из-за него происходит такое, происходит всё это

------------------------------------------------------------------------------------------------

მას არ ჭირდება ტკივილის მოცილების ხერხი, მან უნდა იპოვოს ტკივილის გულში გავლის, და მისი გამსჭვალვის ხერხი.

პოზიციები უფრო მნიშვნელია, ვიდრე ფაქტები. კარლ მენინგერი, - ალბათ, თუ რა თქმა უნდა პოზიცია არაა ერთ-ერთი ფაქტი

( მაშინ როცა არ გამოდის, იყო თავისუფალი თავისგან, არ იყო დამოკიდებული თავის ყოფაზე )

რატომ მაინც ჩვენ გვინდა სარწმუნოება

ადამიანის მისწრაფება რათა მას რსწამდეს, ცდილობდენ მოეცილათ ( მე მაქ მხედველობაში არა რელიგიები, რომელი არი რწამსის სხვა და სხვა სახეობა ), ეხლა მე დავასკვენი ასე, რო ადამიანთა მისწრაფება რათა მათ სწამდეს, ყოველთვის შეიქმნება. იმიტომ რომ ადამიანების უმეტესობას ჭირდება, რო მათ რსწამდეს, და სათანადოთ რწმენის მეშვეობით, დაეყრდნონ მათ მიერ წარმოდგენილ, რაღაცა უფრო დიდზე, ძლიერზე, და ამიტომ სანდოზე ( "საოცარი, აუხსნელი, მიუწდომელი ჩვენი გონებისთვის", ემატება მოგვიანებით, ეს თვისებები არ მიეკუთნებიან მთავარ შინაარს ).

მისწრაფება რათა ადამიანებს რსწამდეს შეიქმნება ყოველთვის, რადგან ის იქმნება ობიექტურათ საჭირო მიზეზით, ეს მიზეზი, ისევე როგორც ჩვენი სამყარო, სავსებით გაიგება და შეისწავლება. მაგრამ ეს არ ნიშნავს მის სავსებით მოცვას სხვა მხრივ.

იმისთვის რო ჩვენ გავიგოთ მიზეზი, ჩვენ უნდა დავიმახსოვროთ ერთი მნიშნელი წესი, - "რაიმეს ცოდნა ( გინც რო იცოდე ეს სავსებით ), და იყო უშუალოთ ეს, იცხოვრო ასეთი წესებით, იყო ამაში, არაა ერთი და იგივე".

ჩვენ ვართ მცხოვრები არსებანი, ანუ ჩვენ ვმოქმედებთ, რაღაცას ვცვლით, რაღაცას ვქმნით. ყველაფერი ეს ნიშნავს გახსნილობას, ღია, გარეთ, ამოუცნობი, გაურკვეველი, და სათანადოთ, ხშირ შემთხვევაში, ეს კიდე ნიშნავს დაუცველობას.

გინც რო მდგომარეობები და ქმედებები, არ წარმოადგენს არა ნაირ ხიფათს, მაშინაც, როცა ადამიანები მიახწევენ განვითარების ასეთ დონეს, რო იქმნებიან ფიზიკურათ სავსებით დაცული ნების-მიერ გარემოში. მაშინაც ეს მაინც იქნება გაურკვეველი და ამოუცნობი მდგომარეობა, რომელი ჩვენ უნდა გაუძლოთ, გავიაროთ, და გადავლახოთ, და ეს მძიმე ზეწოლაა ( სტრესი ).

ყოველივე ეს ჩვენ უნდა გაუძლოთ, და ყოველივე ეს ხდება სინამდვილეში, არ არსებობს უფრო მსუბუქი სახეობა.

ანუ ეს არი მძიმე ზეწოლა, იმიტომ რო ეს ნამდვილი გაჭირვებაა, და ნამდვილი ხიფათი.

ღრმათ უჭირს, ყველაზე მამაც და გამძლე ხალსაც, ანუ უკვე თავის-თავათ, ამოუცნობი და გაურკვეველი ქმნის დაუცველობას, გახსნილობას, მძიმე ზეწოლას. ასე არი უშუალოთ მათი ბუნების მიხედვით, და როგორც ჩანს, ასე იქნება ყოველთვის.

კიდე მიაქციეთ ყურადღება გახსნილობას, ეს ნიშნავს რო არაა საწყისი, არაა ფუძე და საყრდენი, სიცარიელე, ნიშნავს არა მარტო იმას, რო არაფერი არ არი, სიცარიელე კიდე ნიშნავს რო არაა საწყისი, და არაა ერთიანი საწყისი.

წარმოიდგინეთ ყოველ გვარი და ყოველ მხრივი ამოვარდნა, ბუნებრივია რო ჩვენ ვცდილობთ შევიქმნათ რომელიმე დაცვა, საყრდენი, შესაფარი და ფარი, რა თქმა უნდა, იმის სათანადო, თუ როგორი ხიფათი ჩვენ გვემუქრება.

ჩვენ გვეშინია სიკვდილის და მრავალი სხვა ტანჯვის, ამის გარდა, ჩვენზე პირველ რიგში, ახდენს მძიმე ზეწოლას გაურკვევლობა. სათანადოდ ჩვენ წარმოვიდგენთ ყოვლის-შემძლე მცველს და მფარველს, რომელზე ვერ ახდენს გავლენას ბუნების კანონები და ძალები, ის დგას სამყაროზე მაღლა. არსებობის და არ არსებობის ზღვარს იქით, ის ყოვლის-შემძლეა.

ყველაფერი ეს ისაა, რაც შეუძლებელია.

ზუსტათ რო ვთქვათ, ჩვენ გვჭირდება არა თავათ ღმერთი, არამედ წარმოდგენები მის გარანტიებზე და შესაძლებლობებზე, ალბათ შეიქმნა საკვირველი ( - პარადოქსალური ) გარემო.

ჩვენ ვართ მცხოვრები, შემცვლელი და შემოქმედი პიროვნებანი, ჩვენ ვართ ცოცხალი ღმერთები, მცხოვრები ღმერთები, და ჩვენ ჩავდივართ რაღაცას, რაც პირველი შეხედვით გაუგებარია და აუხსნელი, ჩვენ შევიქმნით წარმოდგენას ყოვლის შემძლე, ყოვლათ ძლიერი, ( და კიდე ამიტომაც, მერე კი ამასთან ერთათ - ) მარადიულ არსებაზე, რომელი დგას ყველაზე მაღლა, ყოვლის შემძლე ღვთაება.

პირველი შეხედვით ეს აუხსნელია, რატომ მცხოვრები ღმერთი, აყენებს თავის მაღლა ღმერთს, სინამდვილეში ყველაფერი აზრიანათ გამართულია.

ალბათ არ არსებობს უფრო დაუცველი არსება, ვიდრე მცხოვრები არსება, და ალბათ არ არსებობს უფრო სახიფათო გარემო, ვიდრე ამოუხსნელი და ღია გარემო, რომელი აგრეთვე ამიტომ და ამასთან ერთათ, არაა წინასწარ განსაზღვრული.

სავსებით ბუნებრივია, და ამიტომ აუცილებელი საჭიროა, რო მცხოვრებ არსებას, ჭირდება რომელიღაც სიმყარე და გამაწონასწორებელი, და კიდეც არა იმდენათ თითონ ეს მყარი გამაწონასწორებელი, არამედ უფრო წარმოდგენა მასზე, და წარმოდგენა იმაზე, რო ის არსებობს ( მომავალში შესაძლოა რო, მრავალი სხვა და სხვა ხანგრძლივი გავლენის შედეგათ, და მრავალი სხვა მიზეზით, ეს იქმნება სინამდვილეთ, და ჩვენ შევქმნით ყოვლის შემძლე ხვთაებას, ამის ერთი შესაძლებლობა, აქ ახწერილი ბატონ ფრედერიკ ბრაუნს მოკლე მოთხრობაში "პასუხი" ).

რა თქმა უნდა გასაგებია რო, ყველაზე გონიერი, ნების-მყოფელი და ძლიერი ადამიანი, მძიმე, ღრმა, და მით უმეტეს, სახიფათო გაჭირვების და განსაცდელის ხანში, იძახის "ღმერთო მიშველე", მარა არავინ მოვა.

უმეტეს ადამიანს, მანამ სანამ ისინი ცხოვრობენ, ჭირდება იმედი, და მისი მიმყოლი სათანადო რწმენა, რომელი არწმუნებს მას, რო მისი იმედები საფუძვლიანია. მერე კი იმათვის ვინც გარდაიცვალა, ეს უკვე სულ ერთია

----

კიდე არსებობს შინაგანი ქმედითი გარემო, ეს ვართ ჩვენ, ჩვენ ვართ მრავალი სხვა და სხვა ქმედების მომხდენი, ამიტომ ჩვენშიც ნაკლებია სიმყარე

----

როგორ შეიძლება ამის გადალახვა, ჩემი ვარაუდით, ჩვენ ამას შევძლებთ, თავისი მრავალ-მხრივი ხარისხობრივი განვითარებით და შესწავლით, აგრეთვე ამ გარემოსი და ამ მოვლენის, მთლიანობაში და კერძოთ, შემადგენი მრავალი მხარის შეცნობით და განცდით.

მნიშნელია რო, ჩვენ შევძლოთ მისი გაძლება და გადატანა გარკვეულ ბუნებრივ დონემდე, გადავლახოთ ისინი თავში, გავხდეთ გამძლე, მტკიცი და მოუდრეკელი გონებით და გულით, და არა მარტო ტექნიკურათ დავიცვათ თავი არა-მყარი გავლენისგან. ალბათ ამისთვის იქმნება რამდენივე ფესვი, თვისება, და ხერხი.

მე ვარაუდობ რო ღია და შესაძლებლობათა გარემონი, იქმნება მიქმედი გარემოს მნიშნელ შემადგენ ნაწილათ, და ისინი, არ იქმნება იმისთვის, რათა იყონ უფსკრული, რომელში ჩვენ ჩავარდებით, ეს ბუნებრივია და გასაგები.

? ისინი ერთი თავისი მხარით აგრეთვე არიან უფსკრულიც, რატომაა ასე.

მე ვარაუდობ რო ასე ხდება იმისთვის, რათა ჩვენ გარდავიქმნათ, შევიცვალოთ, და გავკაჟდეთ, შევძლოთ გაუძლოთ ამ გამოსაცდელს, და ასე თავათ გავხდეთ ღია გარემოთ, და მოქმედ შესაძლებლობათ.

ღია გარემოს შეცვლა ყოველგვარათ შეუძლებელია, ის არ გახდება ნაკლებათ ღია, და ჩვენ ვერსად ვერ დავემალებით მას.

თუმცა ჩემი ვარაუდით ჩვენ თავში, - შეგვიძლია მისი სავსებით, და ხარისხობრივათ გადალახვა, გაძლება და განცდა, მერე კი ამით, და ამასთან ერთ-დროულათ, გადავლახოთ და განვიცადოთ საკუთარი თავი, და გაუძლოთ საკუთარ თავს.

ეგრე ვთქვა, სიკვდილის გადალახვა შესაძლებელია მარტო მისი გაძლებით და გადალახვით, ჩვენ უნდა შინაგანათ, ნამდვილათ გარდავიცვალოთ, დავიწვათ და გავკაჟდეთ ამაში, თავათ შევიქმნათ ღია გარემოთ, და მოქმედ შესაძლებლობათ.

საჭიროა რო ჩვენ გავხდეთ ძლიერი და მოკრძალებული, მოკრძალებული და ძლიერი, იმისთვის, რათა ჩვენ შევეგუოთ ამ გარემოს თვისებას და ფესვს, და საჭიროა რო ჩვენ გავხდეთ ძლიერი და მოკრძალებული, იმისთვის, რათა ჩვენ გაუძლოთ, და გადავლახოთ ის თავში.

მნიშნელია რო არი ასეთი შესაძლებლობა, ანუ ჩვენ არ ვართ უძლური, იმისთვის, რათა ვიმოქმედოთ ასეთი გარემოს გადასალახავათ

--------

Ему не надо было искать способ избавиться от боли. Он должен был найти путь сквозь нее.

позиции важнее фактов. Карл Меннингер, - может быть, если только позиция не один из фактов

( когда не получается быть свободным от себя, не нуждаться в себе )

зачем мы все-таки хотим веровать

стремление человека веровать, пытались удалить ( я имею в виду не религию, которая является той или иной формой веры ), сейчас я прихожу к выводу, что стремление веровать будет возникать всегда. Потому что для большинства людей необходимо веровать, и - соответственно, с помощью веры и верований, опираться на представляемое человеком, нечто более великое, могущественное, а потому надежное ( «чудесное, необъяснимое, недоступное нашему уму» , присоединяются позже, эти свойства не имеют отношения к главному ).

Стремление веровать будет возникать всегда, потому, что оно возникает по объективно необходимой причине, эта причина также, как и весь мир, полностью познаваема. Однако это не значит, ее полного охвата в других отношениях.

Для понимания причины нам следует запомнить один важный принцип, - "знать что-либо ( причём, даже знать полностью ), и быть этим, жить по этим правилам - быть в этом, не одно и то-же".

Мы живущие существа, то есть мы действуем, что-то меняем, что-то создаем. Всё это значит открытость, неизвестность, неопределенность, и соответственно, во многих случаях, всё это значит ещё и незащищенность.

Даже если такие состояния и действия не содержат и не скрывают в себе никакой опасности, даже если живущие люди достигнут такого качественного состояния развития, что станут совершенно защищены физически во всякой среде и обстоятельствах. Всё равно, это состояние неопределенности и неизвестности которые необходимо пройти и преодолеть, и это стресс.

Всё это надо пройти, и всё это на самом деле, не существует облегченного варианта.

То есть это стресс потому, что это настоящие затруднения и настоящая опасность.

Очень трудно даже самым мужественным и закаленным, то есть уже сами по себе неизвестность и неопределенность, это незащищенность, открытость, стресс. Это будет так по определению, и видимо так будет всегда.

Еще обратите внимание на открытость это значит, что нет основ, нет опор, пустота значит не только что ничего нет, пустота значит. что нет начал, и нет единого начала.

Представьте себе тотальное выпадение, совершенно естественно, что мы пытаемся найти некоторую защиту, опору, укрытие, щит, покров, при том соответственные тому, какая опасность нам угрожает.

Мы боимся смерти и самых разных страданий, кроме того на нас в первую очередь давит неизвестность. Соответственно мы представляем себе всемогущего защитника, не подвластного воздействию никаких законов и сил природы, стоящего над миром и вселенной. За чертой бытия и небытия, над чертой бытия и небытия, Всемогущий.

Всё это то, что скорее всего невозможно.

Строго говоря нам нужен не столько сам бог, сколько представления о его гарантиях и возможностях, наверно сложилась парадоксальная ситуация.

Мы действующие, живущие, меняющие и творящие личности, мы и есть живые боги, живущие боги, и мы делаем нечто казалось бы необъяснимое, мы создаем образ всесильного, всемогущего, ( а также поэтому, и вместе с этим - ) вечного существа, стоящего надо всем, Всевышнего.

Казалось бы, это непостижимо, как может живущий бог ставить над собой бога. На самом деле всё логично.

Наверно нет никого более беззащитного чем живущее существо, и наверно нет более опасной среды чем неизвестная и открытая среда, а также поэтому, и вместе с этим, непредсказуемая среда.

Совершенно естественно, а потому необходимо, живущему существу нужен некий стабилизатор, даже не столько сам этот стабилизатор, сколько представление об этом стабилизаторе, и о том что он наличествует ( в будущем возможно, что под воздействием длительного влияния, и других факторов, это станет реальностью, и мы создадим Всемогущего Бога, один из возможных вариантов такого развития событий, описал господин Фредерик Браун, в коротком рассказе «Ответ» ).

Разумеется, даже самый разумный, волевой и сильный человек, в минуту больших затруднений, и тем более большой опасности, закричит «господи помоги», но ведь никто не придет.

Большинству людей пока они живут, необходима надежда, в виде самообмана и сопутствующей веры, которая говорит, что эти надежды реальны. Потом тем, кто умрет, уже всё равно

----

еще существует внутренняя действенная среда, это мы, мы являемся генератором действий разнообразного свойства, по такой причине, в нас также мало стабильности

----

как это можно преодолеть, я думаю, мы это сможем, своим многосторонним качественным развитием, и изучением, а также ( думаю здесь применимо это слово - ), познанием и переживанием этой среды и явления, в целом и в частности, в их разнообразных аспектах.

Важно не технически защититься от влияния нестабильности, а суметь пройти ее, преодолеть ее в себе, до определенного естественно-природного уровня, что называется, стать сильным духом. Полагаю для этого возникает несколько сущностей и способов.

Я думаю, что открытая среда и среда возможностей, созданы не для того, чтобы быть пропастью в которую мы упадем, они важная составная часть действенной среды, и это естественно.

Они одной из своих сторон, являются и пропастью тоже, для чего так происходит?

Я думаю для того, чтобы мы изменились и закалились, смогли пройти это испытание, и сами стали открытой средой, и действующей возможностью.

Открытую среду невозможно изменить в принципе, она не станет менее открытой, и от неё нельзя укрыться.

Но я думаю, ее можно полностью и качественно, - прожить и пережить в себе, преодолеть и пройти, и одновременно с этим, и этим, прожить и пережить себя.

Так сказать, смерть можно победить пройдя смерть и умерев по-настоящему в себе, перегорев в этом, самому стать открытой средой и действующей возможностью.

Необходимо стать сильными и смиренными, смиренными и сильными для того, чтобы принять природу этой среды. И сильными и смиренными для того, чтобы ее прожить в себе.

Важно, что есть эта возможность, то есть мы не бессильны, чтобы предпринять действия для преодоления этой проблемы

------------------------------------------------------------------------------------------------

გონება - ჭკუა, ზნეობა, - ( გარკვეული დონის - ) სიმამაცე, ნების ყოფა - გამძლეობა  --

სიბძნე, სიყვარული,

       გაგება  --

კარგი  ცუდი

კეთილი  ბოროტი

--------

разум - ум, нравственность, ( - определенного уровня - ) мужество, сила воли - выносливость  --

мудрость, любовь,

    понимание  --

хорошее  плохое

доброе  злое

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ჩვენ შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ დედამიწა, როგორც უზარმაზარი ლაბორატორია და პოლიგონი.

პირველი შესაძლებლობა ასეთია, ვთქვათ ჩვენ გვესაჭიროება, რომ შევქმნათ რომელიღაც მოწყობილობა ან ნივთიერება. ჩვენ ვიცით, თუ რომელი საჭიროების გასახორციელებლათ ჩვენ ის გვჭირდება, მარა ჩვენ არ გვაქ არა ნაირი წინასწარი წარმოდგენა და მონახაზი, იმის თაობაზე, თუ რა უნდა ვაკეთოთ და შევქმნათ. ყველაფერი უნდა დაიწყოს სავსებით თავიდან.

დედა-მიწა უზარმაზარი საცდელი ველია, რომელზე ქმნიან და გამოცდიან უამრავ სახეობას, ქმედების შესაძლებლობას ( - სცენარს ), გეგმას და რეცეპტს. თან და თან შეიქმნება წარმოდგენა იმის თაობაზე, თუ რა უნდა მოხდეს, და როგორ უნდა მოხდეს.

ერთდროულათ მოქმედებს მეორე ვარიანტი.

დედამიწა არი ცხოვრებისეული გამოცდილების უზარმაზარი გამომუშავებელი და დამაგროვებელი, ყოველი ცხოვრება არი ამა თუ იმ პიროვნების, და პიროვნებათა ჯგუფების, მოქმედების და ქცევის გამოცდილება სხვა და სხვა გარემოში. იმის გარდა, ასეთ გარემოებებში ერთდროულათ აღმოჩდება, რამდენიმე განსხვავებული თვისებების მქონე პიროვნება, - რამდენიმე სხვა და სხვა პიროვნება.

ეს აგრეთვე არი სამყაროში შეხედულობათა და ქმედებათა გამოცდილება, სხვა და სხვა თვალ-საზრისით, სხვა და სხვა მხრიდან, და სხვა და სხვა პიროვნებათა ქმედების, და ურთიერთ ქმედების გამოცდილება ასეთ გარემოებებში.

ასეთი თვალ-საზრისით, სხვა ნაირათ ჟღერს სიტყვები "ყველა თანაბარია ღმერთის პირის წინაშე".

ანუ გამარჯვებულის და დამარცხებულის გამოცდილება, პატიოსანი, ღირსი ადამიანის, და არამზადას, ძლიერის და სუსტის, ძლიერის და უვარგისის გამოცდილება, აღმოჩდება თანაბრათ მნიშნელი.

მით მეტი, რომ შესაძლებელია შევქმნათ ასეთი გამოცდილების რამდენიმე განსხვავებული ვარიანტი.

მაგალითათ, პირობითათ რომ თქვა, რომელიმე გარემოში, მარჯვნიდან დავაყენოთ ძლიერი ადამიანი, მარცხნიდან დავაყენოთ სუსტი ადამიანი, მერე კი ჩვენ შეგვიძლია შევცვალოთ მათი ადგილ-მდებარეობა.

კიდე არსებობს უამრავი სხვა და სხვა ნაირი, ამის მაგვარი, და განსხვავებული განზომილება. მერე კი იმის გარდა, რომ ერთ გარემოში ადამიანი აღმოჩდება ძლიერი, და სხვა გარემოში ის აღმოჩდება სუსტი, კიდე ხდება ასე რომ, ერთ და იგივე გარემოში, მარა გონების და ხასიათის სხვა მდგომარეობაში, ადამიანი აღმოჩდება ან ძლიერი, ან სუსტი, კარგი, ან ცუდი.

ასეთი თვალ-საზრისით, მრავალი იქმნება ნათელი, მაგალითათ მნიშნელია არა ის, თუ რომელი გაიმარჯვებს, კეთილი ან ბოროტი. არამედ მნიშნელია, რომ ჩვენ მივიღოთ რაც შეიძლება მეტი სხვა და სხვა საჭირო მონაცემი.

როგორც მე უკვე დავწერე, ჩვენ ვცხოვრობთ ღია გარემოში, ის მდებარეობს თითონ, თავისივე გარეთ, და თავისუფალია თავისგან, არაა ფარგლები, და არაა საწყისები.

ეს თავისებური სუფთა ტრანსცენდენციაა ( თუმცა მე მგონია, რომ ეს უპირველეს ყოველს, გახსნილობაა ახალი სახეობებისთვის ).

საჭიროა, რომ ჩვენ შევქმნათ ასეთი თვისების მქონე მექანიზმი, რომელი არ მოიშლება ამ ღია გარემოში, შეძლებს გაუძლოს მის გახსნილობას, შეძლებს იმოქმედოს და შექმნას.

მე ვარაუდობ რომ მეტი არცაა საჭირო, ღია გარემო და ქმედება მასში, აი ესაა ტრანსცენდენცია.

ალბათ მეტი შეუძლებელიცაა, მანქანა იმოქმედებს იმდენს, რამდენი გამძლეობა მას აქ, და გაივლის იმდენს, რამდენი საწვავი მასში არი ჩასხმული. მთავარია რომ მან იმოქმედოს რაც შეიძლება უფრო ნაყოფიერათ

----

ობიექტიური სუბიექტიურობა ( სუბიექტიურობა ჩაცმული ობიექტურობის ჩონჩხზე ),

რას ნიშნავს ეს.

როგორ შეგვიძლია ჩვენ ავხწეროთ ჩვენი სამყარო. ეს ამოუცნობი და ღია გარემოა, რომელში ახდენენ სხვა და სხვა ქმედებას ( ? - ცოცხალი ) მექანიზმები. ეს მექანიზმები ვართ ჩვენ, ანუ ცოცხალი არსებანი.

ამოუცნობის ( და გახსნილობის ) თვისებანი გამოიხატება რამდენიმე ხერხით, ჯერ ეს ერთი, საჭიროა რაღაცის შექმნა, და ჩვენთვის ცნობილია მარტო ეს.

არ არი არა-ნაირი წინასწარი წარმოდგენა იმის თაობაზე, თუ რა უნდა შევქმნათ ჩვენ, არაა არა-ნაირი წინასწარი მონახაზი, და იქნებ კიდეც არაა არა-ნაირი წარმოდგენა ამის თაობაზე.

ეს წააგავს იმას როცა გეფხანება, მარა არ გესმის თუ სად გეფხანება, უფრო მეტი, გაუგებარია თუ რა გრძნობაა, გეფხანება, გტკივა, ან რაიმე სხვა.

ეს არი იმის საჭიროება, რომ შექმნა თავი არაფრისგან და თავიდან, ანუ ოდესღაც ყოველ-მხრივ არ იყო არაფერი. და ჩვენ მოგვიწია ყველაფრის შექმნა დასაწყისიდან, არაფრიდან.

ეს ნიშნავს რომ, არ იყო არა მარტო საყრდენი წერტილები და წარმოდგენები იმის თაობაზე, თუ რა უნდა იყოს, და როგორი უნდა იყოს ყველაფერი, არამედ კიდე, არ იყო არა-ნაირი წარმოდგენა იმის თაობაზე, რომ შესაძლებელია იარსებოს საყრდენი წერტილები, და შესაძლებელია იარსებოს საერთოთ რაიმე

--

ამას ემატება ის, რომ შინაარსობრივათ შეუძლებელია შეეჩვიო, იმას რაც ხდება ამოუცნობის გარემოში, გინდათ რომ ეს იყოს რაიმე ერთი და იგივე, რაც ხდება რამდენჯერმე, - ერთი მეორეს მიყოლებით.

ამოუცნობის და გაშლილობის გარემო, მერე კი იმის საჭიროება, რომ ჩვენ დავიწყოთ ყველაფერი არაფრიდან, არი ობიექტური სუბიექტიურობა.

ის არ მოითხოვს თავისი გახორციელებისთვის საოცრებას, ზეხიურს, ზე-სამყაროებრივს, და შეუცნობს, ის არ მოითხოვს ამის მაგვარ არა-ჩვეულებრივს და საოცარს.

ალბათ ყველაზე მთავარი ქმედებაში არი სუბიექტიურობა. არსების ქმედება ამოუცნობის და შესაძლებლობით გარემოში, არი ის ცხოვრება, რომელი დაიწყო მარადიულობამ.

გასაჭირი ისაა, რომ ჩვეულებრივ ცხოვრებაში, განცდის ძალა, შთანთქავს გონების შესაძლებლობებს და ძალას.

იქნებ შესაძლებელია შევქმნათ ასეთი გონება და ასეთი ძალა, რომელს არ შთანთქავს ასეთი გარემოს გავლენა. ეს გარემო არსებობს ობიექტურათ, და არაა ძნელი მისი სრული ახსნა და ახწერა.

მარა ეს არა იგივეა, რაც უშვალო ცხოვრება ასეთ გარემოში.

ამიტომ მაგალითათ, მიუხედავი იმისა რომ გონება სავსებით ახსნის გარემოს, ის მაინც არ მოიცავს ჩვენი განცდების სუბიექტიურობას. მნიშნელია რომ თავათ სუბიექტიურობამაც, არ მოთელოს თავის ქვეშ ყველაფერი დანარჩენი.

გავიმეორებ კიდე ერთხელ, გარემო არი სუბიექტიური და კიდე ტრანსცენდენტული, იმიტომ რომ ის არი ამოუცნობი, არა წინასწარ განსაზღვრული, რაც შეიძლება უფრო მეტად არა პროგნოზირებადი გარემო ( და არა ზღაპრული, საოცარი, ზეციური, და ასე შემდეგ ).

ამასთან ერთათ, ტრანსცენდენტულობას შეუძლია იყოს არა მარტო ჰორიზონტალური, არამედ კიდე ვერტიკალური.

ამ შემთხვევაში, ის ჩვეულებრივ მიღებული წარმოდგენისგან განსხვავებით, არ განვითარდება, და ამის მეშვეობით ჩამოდის ზეციდან ქვეით, არამედ განვითარდება, და ამის მეშვეობით ადის ქვეიდან ზევით. ამას ემატება იმის საჭიროება, რომ გარკვეული მიზანის მისახწევათ, ჩვენ უნდა ვიმოქმედოთ თანა-მიმდევრობით.

ანუ ჩვენ არა მარტო ვმდებარეობთ ამოუცნობ გარემოში. კიდე ჩვენ უნდა ვიმოქმედოთ

--------

землю можно представить как огромную лабораторию и полигон.

Первый вариант такой, допустим необходимо создать некий механизм, или вещество. Мы знаем, каким целям оно должно служить, но совершенно нет никаких предварительных чертежей и лекал. Всё необходимо создать с самого начала.

Земля огромный полигон, на котором создаются и испытываются, бесконечное количество вариантов, форм, сценариев и рецептов. Постепенно вырисовывается представление о том, что и как должно происходить.

Одновременно работает второй вариант.

Земля это огромный разработчик и накопитель опыта, каждая жизнь, это опыт поведения той или иной личности, и их групп, в разных ситуациях. Кроме того в такой ситуации, одновременно оказывается несколько разных по своим свойствам личностей.

Это также опыт взгляда и действия в мире, с разных точек зрения, и действия и взаимодействия разных людей в этой ситуации.

С такой точки зрения, интересно звучат слова "все равны перед богом".

То есть опыт победителя и проигравшего, достойного человека и негодяя, сильного и слабого, сильного и слабака, оказываются в равной степени ценными.

Тем более, что можно создать множество разных вариантов действенных сред, и соответственного опыта.

Например условно говоря, в какой либо ситуации, поставим справа сильного, а слева слабого, потом поменяем их местами.

Ещё существует множество разнообразных, подобных, и других параметров. И кроме того, что в одной ситуации человек оказывается сильным, а в другой слабым, ещё оказывается, что в одной и той же ситуации, но в разных состояниях ума и настроения, человек оказывается сильным или слабым, хорошим, или плохим.

Тогда многое становится ясным, например важно не то, что победит, добро или зло. А важно получить, как можно больше разнообразных необходимых данных.

Как я уже писал, мы живём в открытой среде, она находится сама вне себя, и она свободна от себя, нет рамок и нет начал.

Это своего рода чистая трансценденция ( хотя я думаю, что это в первую очередь, открытость для новых форм ).

Необходимо создать такого рода механизм, который не развалится в этой открытой среде, сможет выдержать ее открытость, сможет действовать и творить.

Думаю больше и не надо, открытая среда и действие в ней, это и есть трансценденция.

Наверно больше и невозможно, машина проедет столько, сколько у неё ресурса, и столько, сколько бензина в неё залито. Главное чтобы она ехала максимально эффективно

----

объективная субъективность ( субъективность одетая на скелет объективности ),

что это значит.

Как можно описать наш мир. Это открытая среда и среда неизвестности, в которой производят разнообразные действия некие механизмы. Эти механизмы мы, то есть живые существа.

Свойства неизвестности ( и открытости ) выражаются в среде несколькими способами, во-первых, необходимо что-то создать, и нам известно только это.

Нет никакого предварительного представления о том, что необходимо создать, нет никаких предварительных чертежей, и может быть, даже нет никаких представлений.

Это похоже на то, когда чешется, но не понимаешь где, и даже больше, непонятно что это за ощущения, чешется, болит, или что-то другое.

Это является необходимостью создать себя из ничего, то есть когда-то тотально, не было совершенно ничего. Всё приходилось создавать с самого начала.

Это значит, что не было не только координат и представлений о том, какими они должны быть, но и представлений о том, что вообще могут существовать координаты и что-либо

--

К этому добавляется то, что в принципе невозможно привыкнуть к тому, что происходит в среде неизвестности, даже если это что-то одно и тоже, которое происходит несколько раз подряд.

Среда неизвестности, открытости, и необходимость начать всё сначала ( с нуля ), и есть объективная субъективность.

Она не нуждается для своей реализации в чуде, вышнем, над мировом и непознаваемом, она не нуждается в такого рода необыкновенном и необычном.

Наверно самое главное в действии, это субъективность. Действие существа в среде неизвестности и возможности, является жизнью, которую начала вечность.

Беда в том, что сила переживания в жизни, и в среде неизвестности, обычно поглощает возможности и силу разума.

Может быть возможно создать такой разум, и такую силу, которую не поглотит воздействие этой среды. Эта среда существует объективно, ее можно полностью объяснить.

Однако это не тоже самое, что непосредственно жить в этой среде.

Поэтому например при том, что разум полностью объясняет ситуацию, он всё же, не подчиняет себе субъективность наших переживаний. Важно, чтобы и сама субъективность не подминала под собой всё.

Повторю ещё раз, среда является субъективной, и трансцендентной потому, что это среда неизвестности, не предопределенности, максимально возможной непредсказуемости ( а не сказочного, чуда, вышнего, и так далее ).

При этом, трансцендентнось может быть не только горизонтальной, но и вертикальной.

В этом случае, она в отличии от традиционного представления, не развивается, и тем самым нисходит сверху вниз, а развивается, и тем самым поднимается снизу в верх. На это накладывается необходимость последовательно действовать, для достижения определённой цели.

То есть, мы не только находимся в среде неизвестности, и пронизаны ею. Ещё мы должны действовать

--------

ტრანსცენდენტურობას წარმოიდგენენ, როგორც რაღაცა უფრო ამაღლებულს, და მდგომს ჩვენ თავს მაღლა. მას აქ ვერტიკალური წყობა, რომელი ძირითადათ დაეშვება ზეიდან ქვეით, ამით აიხსნება მისი მოცვის შეუძლებლობა, მის მიერ ყოვლის მოცულობა, და ამოუხსნელობა, რომელს მიაწერენ ასეთ ტრანსცენდენტულობას.

აგრეთვე, ასეთი ტრანსცენდენტულობა წარმოიდგინება როგორც ზრდა, გამრავლება, ზომის მომატება, და ასე შემდეგ.

იქნებ სიღრმისეულათ, სინამდვილეში, ყველა ეს თვისება არი დამხმარე, და კიდე შენიღბვა. სინამდვილეში, ისინი არი საჭირო არა თავის-თავათ, არამედ იმისთვის რომ შექმნან, და მათ შორის ( რაც მნიშნელია - ), ფარულათ შექმნან მიუწდომელობის, მიუწდომელი ზე-გარეთობის, შესწავლის, და ამოცნობის შეუძლებლობის, სიდიადის ( მაგალითათ შეუცნებელი სიდიადის ) მდგომარეობა.

ამას უწყობს ხელს იდუმალის მდგომარეობა, რომელს ხელოვნურათ ქმნიან.

მარა მე ვთვლი რომ ეს არი ჩიხი, ქმედება ასეთი პირობებით, ყოველთვის დასრულდება უაზრო მოძრაობით ჩაკეტილ წრეში, რომელი არ გამოიწვევს არა-ნაირ ნაყოფიერ შედეგს.

მე ვთვლი რომ სინამდვილეში, ტრანსცენდენტულობა არი საყოველთაო და ყოველ-მხრივი, სავსებით, გახსნილობა და გაშლა. მაშინ როცა არ არი საწყისი, და არ არი მარტო ერთი საწყისი.

სრული და სავსებით გახსნილობა და გაშლა, არა წინასწარ განსაზღვრულობა, ასეთი რამ ხდება ჰორიზონტალურ წყობებშიც. ანუ არ იქნება შეუცნობის და მიუღწეველის საჭიროება

----

трансцендентность представляют как нечто более высокое и стоящее над нами. Она имеет вертикальную структуру, в основном нисходящую сверху вниз, этим объясняется приписываемая такой структуре необъятность, всеохватность, и непознаваемость.

Также, она представляется как рост, умножение, увеличение в размерах, и так далее.

Может быть глубинно, на самом деле, все эти свойства являются вспомогательными свойствами и маскировкой. На самом деле они нужны не для себя, а для того чтобы создать, и в том числе ( что важно - ), скрытно создать состояние недоступности, внедосягаемости, непознаваемости, величия ( например, не познаваемого величия ).

Этому способствует и искусственно создаваемая среда таинственности.

Однако я думаю, что это тупиковая ветвь, действие с такими предложенными условиями, всегда завершается бессмысленным хождением по замкнутому кругу, которое не приводит никчему новому.

Я думаю, что на самом деле, трансцендентностью является тотальная открытость ( полная и всесторонняя ). Отсутствие начала, и отсутствие только одного начала.

Полная открытость, неизвестность, не предопределенность, такое происходит и в горизонтальных структурах. То есть, нет необходимости в непознаваемости и недостижимости

----------------------------------------------------------------------------------------------------

მე ვარაუდობ რომ ტრანსცენდენტულობა, ბუნებრივათ და შინაგანათ, ახასიათებს ენერგიას და გარემოს.

მაშინ ასე, ტრანსცენდენტულობა ნიშნავს განვითარებას, და ის უკვე არ არი რაღაცა გარეგანი და უმაღლესი ( ზეციური ), განსხვავებული იმ ენერგიისაგან და გარემოსაგან, რომელში მოქმედებს და ხდება, და ხშირათ -, რამდენადმე უცხო ( - ? - არა აქაური ) ჩვენთან შეფარდებაში

--------

я думаю трансцендентность имманентно присуща энергии и среде.

В этом случае, трансцендентность значит развитие, и она уже не является чем-то внешним и высшим, отличным от энергии и среды в которой происходит, и часто -, несколько чужеродным по отношению к нам

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

მარადიულობა, და იმის საჭიროება რომ ჩვენ ვიცხოვროთ, აი ეს არი ბედი.

? -, იყო მარადიულობა, არაფერი, ცარიელი, იმის ერთად-ერთი შესაძლებლობაა, რომ გაექცე ბედს

--

вечность, и необходимость жить, это и есть судьба.

? -, быть вечностью, ничем, пустотой, единственный способ уйти от судьбы

----

იქნებ მარადიულობა იმსახურებს ჩვენ სიძულვილს, მარა რა ვქნათ, სხვა არაფერი არაა

--

может быть, вечность заслуживает нашу ненависть, но что поделать, ничего другого нет

----------------------------------------------------------------------------------------------------

გონებას აქ უპირატესობა, მან უნდა იმოქმედოს, დააკვირდეს, გათვალოს, აირჩიოს და გადაწყვიტოს.

ეს არაა გონების და გრძნობების დაპირისპირება, გრძნობები და განცდები გონების შემადგენი ნაწილია, მისი მამოქმედებელი, ან ერთ-ერთი მისი მამოქმედებელი.

ჩვენ შეგვიძლია შევადაროთ ეს გარემო, დენის გამტარებელ მართულთან, მიუხედავი იმისა რომ, გონება იკავებს ამ მართულის წყობაში, გარე სახვევის ადგილს, მისი სამსახური არ მთავრდება მარტო ამით. ის გადამწყვეტი და მართავი ძალაა, და ერთ-ერთი მოქმედი ძალა და ნაწილია.

სრულებით არასწორია დაუპირისპიროთ ერთმანეთს გონება, გრძნობები და განცდები.

როგორ მოქმედებს ეს მექანიზმი.

წარმოიდგინეთ წყლის გამტარი არხი, მასში მოძრაობს და ბობოქრობს წყალი, ის არ სცილდება არხის კედლების ზღვარს, არხი არი ჩვენი გონება, მერე კი წყალი არი ჩვენი გამცდები და გრძნობები.

ამის გარდა არხზე, მისი მანძილის გარკვეულ წერტილებში, განშტოებებში და დაბოლოებებში, მოქმედებენ მანქანები, ისინიც არიან ჩვენი გონება. ეს მანქანები თხრიან და აფართოვებენ არხს, ისინი ქმნიან ახალ განშტოებებს და მიმართულებებს, ამოთხრიან წყალ-საცავებს, აშენებენ კაშხალებს და ჯებირებს, და სხვა ასე შემდეგ.

წყალი არხში აწვება ამ მანქანებს, აწვდის მათ ძალას, კიდე აძლევს მათ აზროვნებით მასალას მუშაობისთვის, და ეხმარება მათ მუშაობაში.

კიდე შეიძლება ითქვას ასე, რომ გონების ქმედება, აგრეთვე არის გრძნობების და განცდების ქმედება გონების სამოსში, სამოსი ეხმარება მათ სახის შექმნაში, ქმედების ხერხის, და მიმართულების არჩევანში, და უფრო ხარისხიან და ნაყოფიერ ქმედებაში.

ასეთი წარმოდგენა უფრო გამოდგება განსაკუთრებულათ რომანტიული და პოეტური პიროვნებებისთვის

--------

разум имеет приоритет, он должен действовать, анализировать, выбирать, решать.

При этом, это не противопоставление разума и эмоций, эмоции составная часть разума, его движитель, или один из его движителей.

Это можно сравнить с электрическим проводом, при том, что разум занимает место обмотки в конструкции электропровода, его функция не ограничивается этим. Разум решающая и направляющая сила, и одна из действующих сил и частей.

Совершенно неправильно, противопоставлять друг другу разум и чувства, интеллект, ощущения, и переживания.

Как работает этот механизм.

Представьте канал, в нём движется и бурлит вода, она не выходит за пределы канала, канал это наш интеллект, а вода это наши чувства и ощущения.

Затем, на канале, в определённых точках его протяжения, ответвлениях и концах, работают машины, они тоже разум. Они удлиняют и расширяют канал, создают новые ответвления и направления, роют водохранилище, строят плотины и дамбы, и так далее.

Вода в канале давит на эти машины, подпитывает их энергией, и ещё даёт им смысловой материал для работы, и помогает им работать.

Можно сказать и так, что действие разума, это также и действие эмоций в одежде разума, эта одежда помогает им формироваться, выбирать направления, действовать более продуктивно. Такой вариант больше подойдет для особо романтических и поэтических натур

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

შემავალი სიტყვა ПРЕДИСЛОВИЕ

ცხოველი ფესვის ქმედება 2 ДЕЙСТВИЕ КОРНЯ ЖИЗНИ 2