ცხოველი ფესვის ქმედება 2 действие корня жизни 2

ცხოველი ფესვის ქმედება 2    ДЕЙСТВИЕ КОРНЯ ЖИЗНИ 2

--------        --------        --------        --------

სავსებით გასაგებია, თუ რათ გვჭირდება ჩვენ რწმენა ღმერთის არსებობაში, სხვა ნაირათ ვერც იქნება.

ცხოვრება მოქმედია, შესაძლებლობითი, და ამოუცნობი არეს მქონი, ამის გარდა, კიდე არაა ამ გარემოთა ქმედების, და ამ ქმედების შედეგის, წინასწარ განსაზღვრული სცენარი.

ყოველივე ამას ბუნებრივათვე, ანუ შინაგანათ, შინაარსობრივათ, შეუძლებელია შეეწყო და შეეჩვიო.

ეხლა წარმოვიდგინოთ ასეთი მარტივი გარემო.

ჩვენ უნდა ჩამოვსრიალდეთ პატარა ხელოვნური ბორცვიდან, ჩვენ ვიცით ამ გამოცანის ყველა შემადგენელი ნაწილი, ანუ ჩვენ ვიცით ამ ბორცვის სიმაღლე, იმ მასალების შემადგენლობა და თვისებები, რომლითაც არი აშენებული ეს ბორცვი, სიჩქარე, რომლითაც ჩვენ დავეშვებით ამ ბორცვიდან.

ცნობილია, რომ არ იქნება არა ნაირი არა სასიამოვნო მოულოდნელობა, მაგალითათ, ჩვენ არ გადმოვარდებით ამ ბორცვიდან, მას აქ მოხერხებული და სანდო რიკული ( - მოაჯირი ).

და მაინც მიუხედავი იმისა, რომ ჩვენ ვიცით ამ გარემოს ყველა პირობა, და არ მოხდება არაფერი სხვა, იმის გარდა, რაც გათვალისწინებულია და განპირობებული, მაშინ როცა ჩვენ ჩამოვსრიალდებით ამ ბორცვიდან, ჩვენ როგორც იტყვიან "შეგვეხუთება სული".

ჩვენ მაინც შევიქმნებით ( ეგრე ვთქვა ) ამოგდებული კალაპოტიდან ღია სივცეში, ეს მიდინარეობაა, ქმედება, ახსნილობა, ყოველივე ამას შეუძლებელია შეეჩვიო, ის თვითონვე, თავითვე თავის გარეთაა.

ასე მოხდება ზედი-ზედ რამდენჯერმე, ასეთია ქმედების ბუნება. კიდე წარმოიდგინეთ, თუ რა მოგივათ თქვენ მაშინ, როცა თქვენ აღმოჩდებით თანამედროვე ატრაქციონზე, მაგალითათ უზარმაზარ ამერიკულ მთებზე.

ალბათ სწორი ითქმევა ასეთი აზრი, რომ სიცოცხლე თავისი ბუნებით, ფესვით, თავითვე, არი ამოვარდნა თავიდან - და არ ემთხვევა თავს.

გასაგებია რომ ასეთ გარემოში, ( კიდეც რო - ) სასიცოცხლოთ საჭიროა საყრდენი წერტილი, ჩვენ უნდა დავინახოთ ის როგორც უსაზღვროთ მყარი, უსაზღვროთ მტკიცე და გამძლე, მთელი და ერთიანი ( - მონოლიტური ), და უსაზღვროთ ძლევამოსილი.

რაღაცა მტკიცე, მაგარი, შეუქცევადი, ანუ ( რომელიმე ნაირი ) აბსოლუტი.

არაფერია, რო ის არ იქნება სინამდვილეში, და არაა მნიშნელი, რო ის  ვერც იარსებებს სინამდვილეში, და ამიტომ, ეს იქნება მარტო რომელიმე წარმოდგენა.

ანუ რომელიღაც დამამშვიდებელი ცრუ წარმოდგენა ( ილუზია ), ის იქმნება ჩვენთვის უფრო მნიშვნელი და უფრო ძვირფასი ვიდრე სინამდვილე, და მრავალი ადამიანისთვის, ის ჩაითვლება სინამდვილეთ. ასე უფრო გასაძლებია სიცოცხლე, სიკვდილი, და უფრო ადვილია დაიტანჯო და დაიღუპო

როგორც ჩანს ცხოვრების გარემოში, სხვა ნაირათ არ გამოდის, წარმოვიდგინოთ ასეთი მაგალითი.

დაუშვათ რომ ღმერთი, ანუ აბსოლუტური, ყოვლის შემძლე, ყოვლის მომცველი არსება, დაიწყებს ცხოვრებას. პირველივე რასაც ის იზამს, მიუხედავი ყველა თავისი აბსოლუტური თვისებისა ( რაც ჩემი აზრით, თავის-თავათ ნიშნავს ( მის ) უვნებლობას - მოუწყვლელობას, და ყოვლის შემძლეობას ). ის დაიყემებს თავზე წარმოდგენას აბსოლუტურ ღმერთზე, დაიწყებს მასზე ლოცვას, თაყვანის-ცემას, და დაამყარებს მასზე თავის იმედებს.

და ეს არი, ზუსტათ რომ წარმოდგენა აბსოლუტური ღმერთის თაობაზე, ანუ წარმოდგენა ყოვლის შემძლე, ყოველგვარ, ყოვლის მომცველ, და მარადიულ არსებაზე.

ერთი შეხედვით როგორი პარადოქსი და ირონია, მაგრამ სინამდვილეში, სხვა ნაირათ ვერც იქნება. ანუ ნების მიერი არსება, მათ შორის აბსოლუტური არსება, ან უფრო სწორი რომ ვთქვა, აბსოლუტური განზომილებებიც, მოექცევა ქმედების, შესაძლებლობათა, ამოუცნობის, თვისებათა გავლენის ქვეშ.

და შინაარსობრივათ, არ არსებობს ასეთი შესაძლებლობა და ხერხი, რომ ვინმემ დაიცვას თავი მათგან.

ცხოვრება რაღაცა განსაკუთრებულია, ჩვენ შეგვიძლია გონებით მთლიანათ დავინახოთ, მოვიცვათ, ავხსნათ და გავიგოთ ის. მარა ერთი საქმეა, ყველაფერი იცოდე ცხოვრებაზე, და სხვა საქმეა, უშუალოთ იცხოვრო.

ის თითონ თავისივე გარეთაა, თავისითვე იქმნება საკუთარ პირის-პირათ, და საკუთარ შეუძლებლობათ, ერთ-დროულათ და სინამდვილეში, აქ ყველაფერი აზრიანათ გამართულია.

ასეთ გარემოში არსობრივათ შეუძლებელია რაიმესთან შეწყობა და მისადაგება.

რა თქმა უნდა, აქ ძვირათ ფასობს სუბიექტიური გრძნობები, განცდები და აზრები. ნებისმიერი, ყველაზე გადარეული, გიჟური და ზღაპრული წარმოდგენა, თუ ის უწყობს ხელს, გარკვეული საჭირო მიზნების მიხწევას, იქნება გამოყენებული.

ჩვენთვის კი ასეთი წარმოდგენა, ხშირათ იქმნება უფრო მნიშნელი, ვიდრე სინამდვილე.

მოქმედ გარემოში, და ალბათ ეს ნიშნავს რო, სუბიექტიურ გარემოში, ვერავინ გადარჩება, ასეთი სუბიექტიური თვისებების გარდა, როგორიცაა რწმენა და ექსტაზი.

რწმენით ( გინც რომ მან მიიღოს ძალიან უჩვეულო სახე ), და ექსტაზით, ჩვენ შეგვიძლია ავიდეთ კოცონზე.

ამასთან ერთათ, სავსებით შესაძლოა, რო ჩვენი ცხოვრების ბოლო წამებში, ჩვენ გაგვინათდება გონება, და ჩვენ დავინახავთ სამყაროს ისეთს, როგორი ის არი სინამდვილეში.

მარა მობრუნება უკან უკვე შეუძლებელია ტექნიკურათაც, და ამის გარდა, მე მგონია რომ ამას არ აქ აზრი. რა თქმა უნდა ჩვენ ვართ სახარჯი მასალა.

მარა საქმე იმაშია, რო სამყაროში ყოველივე, და ყველაფერი, იქმნება სახარჯი მასალათ. არაა ვინმე ვინც ზის ცალკე, მყუდრო და დაცულ გარემოში, და გვმართავს ჩვენ

--------

совершенно понятно, зачем нам нужна вера в бога, иначе не может быть.

Жизнь это действие, возможность, и неизвестное, кроме того ещё, нет заранее предопределенного сценария их протекания, и того, каким итогом они завершатся.

Ко всему этому принципиально невозможно привыкнуть, и принципиально невозможно приспособиться.

Теперь представим простое обстоятельство.

Вы должны скатиться с невысокой искусственной горки, вам известны все части этой задачи, высота этой горки, свойства материалов, из которых она сделана, скорость скатывания.

Известно, что не будет никаких неприятных неожиданностей, например, вы не упадете с этой горки, там есть удобные и надежные перила.

И всё-таки, при всём том, что известны все условия среды, и не произойдет ничего другого, кроме того, что предусмотрено, когда мы начнём скатываться с искусственной горки, у нас, что называется захватывает дух.

Мы все равно, оказываемся как бы выбиты из колеи в открытое пространство, это процесс, действие, открытость, к нему невозможно приспособиться, оно само вне себя.

Так будет происходить несколько раз подряд, такова природа действия. Еще представьте что с вами будет происходить, когда вы окажетесь на современном аттракционе, громадных американских горках.

Наверно можно сказать так, что жизнь принципиально является выпадением из себя, собою-же, и не сходится с собой.

Понятно что в такой среде, ( даже и ) жизненно необходима точка опоры, она должна быть увидена нами супер-стабильной, супер-прочной, монолитной, и сверх-мощной.

Что-то крепкое, твердое, непоколебимое, то есть ( некий ) абсолют.

Неважно что его не будет в реальности, даже неважно что его и не может быть в реальности, и по такой причине, это будет только некое представление.

То есть спасительная иллюзия, которая для нас становится важнее реальности, и для многих, она становится полной реальностью. Так легче жить, умирать, и идти на муки и смерть.

Видимо в среде жизни иначе нельзя, представим себе такой пример.

Допустим если бог, то есть абсолютное, всемогущее, всеобъемлющее существо, станет жить. Первое что он сделает, несмотря на всю свою абсолютность ( что я думаю, само собой подразумевает его всемогущество и неуязвимость ). Он поставит над собой представление о абсолютном боге, начнет ему молится, и уповать на него.

Причём это именно представление о абсолютном боге, то есть представление о всемогущем, всесущем, всеобъемлющем и вечном существе.

Кажется какой парадокс и какая ирония, но на самом деле, иначе и не может быть. То есть любое существо, в том числе даже абсолютное существо, или точнее говоря, даже абсолютные измерения, подвержены влиянию свойств, действия, возможностей, неизвестности.

И принципиально, не существует способа сущностно защититься от них.

Проживание жизни это нечто особенное, его можно полностью увидеть, объять, объяснить и понять умом. Но одно дело все знать о жизни, и другое дело непосредственно жить.

Она сама находится вне себя, сама собою-же является собственным противоречием, и собственной невозможностью, одновременно, и на самом деле, здесь все логично.

В такой среде принципиально невозможно приспособиться.

Разумеется здесь субъективные ощущения, переживания и мысли, это то, что нужно. Любое самое дикое, сумасшедшее, и сказочное представление, если оно способствует достижению определенных необходимых целей, будет использовано.

Для нас-же, такое представление часто становится важнее реальности.

В действующем, и наверно это значит, субъективном мире, не выжить без таких субъективных свойств, как вера и экстаз.

С верой ( пусть даже самых причудливых форм ), и с экстазом, можно взойти и на костер.

При этом, вполне возможно, что в самые последние секунды жизни, наступает ( ?- ) прозрение, и мы видим мир таким, каким он является на самом деле.

Но повернуть обратно невозможно уже даже технически, и я думаю, кроме того в этом нет смысла. Да конечно, мы расходный материал.

Но дело в том что в мире, все и всё является расходным материалом. Нет никого кто сидит отдельно, в тепле и безопасности, и управляет нами

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

მე ვიფიქრე ერთი შესაძლებლობის თაობაზე, იქნებ ჩვენი სამყარო არი საცდელი ველი ( - პოლიგონი ), რომელზე ევოლუციის მიმდინარეობის განმავლობაში, შეიქმნება და გამოიცდება, ბუნებრივი გარემოს, ცოცხალი არსებათა, და გონებათა, მრავალი სხვა ნაირი სახეობა, და სხვა ასე შემდეგ.

შეიქმნება, გამოიკვლევა და გამოიცდება, შემდგომ კი განვითარდება და გასრულყოფილება, მრავალი სხვა ნაირი გარემო.

აზრით გამართულია, თუ ჩვენ მოვიაზრებთ განვითარებას ასე რომ, ის აგრეთვე არი დიდი გამოსაცდელი ( - ექსპერიმენტი ), კვლევა, გამოცდა, რაღაც ახალის შექმნა, რაღაცა ისეთის შექმნა, რაც ადრე არ იყო.

კიდე არის სხვა შესაძლებლობები, მაგალითათ რომელიღაც არსება, მათ შორის ეს შესაძლებელია იყოს ღმერთები, ქმნიან საცდელ ველს, რომელზე გამოიმუშავებენ ხერხებს და წესებს, რათა შექმნან რომელიღაც ხელსაწყო, რომელი მათ ჭირდება.

ასეთი შესაძლებლობა არსებობს, მაგალითათ აცტეკების ამბებში ( - ლეგენდებში ), ღმერთები ქმნიან ადამიანთა რომელ-ნაირ მოდგმას, ის აღმოჩდება ხარვეზების მქონი, ღმერთები მას ანადგურებენ, და ქმნიან გონიერ არსებათა ახალ სახეობას, ისიც აღმოჩდებიან სხვა ხარვეზების მქონი, და ღმერთები მასაც ანადგურებენ.

ასე ხდება რამდენჯერმე, მანამ სანამ შეიქმნა ჩვენი სახეობა, ჩვენ ვართ მეხუთე ცდა, რამდენათ მე მახსოვს, აცტეკების ამბებში არაა ნათქვამი, თუ რამდენათ წარმატებული სახეობა ვართ ჩვენ.

კიდე არი ასეთი შესაძლებლობა, რომ საცდელი ველი შექმნა არა უმაღლესმა და უზენაესმა არსებამ, არამედ განვითარებადმა არსებამ. მაგალითათ, ამით ვართ დაკავებული ჩვენც, უფრო მეტიც, ასეთი ხერხით, ჩვენ განვიცდით საკუთარ თავსაც.

ანუ, ჩვენ ვქმნით არა მარტო ასეთ საცდელ ველს, რომელზე ჩვენ შეგვიძლია შევქმნათ, და გამოვცადოთ ასეთი ნივთები და ქმედებები, რომელი უფრო მარტივია ვიდრე ჩვენ, ანუ მათი შემქმნელები. ამის გარდა, ჩვენ კიდე ვმუშაობთ საკუთარ თავზე, და ეხლა მე არ მაქ მხედველობაში, ერთი ადამიანის მიერ, სხვა ადამიანზე გამოცდების და კვლევების ჩატარება.

სატელევიზიო სამეცნიერო განმანათლებით არხებზე, მე ბევრ-ჯერ ვნახე თუ როგორ პროგრამისტები ქმნიან ვირტუალურ გარემოს, და ვირტუალურ პიროვნებებს, რომელს შეუქმნიან ზოგ პიროვნულ თვისებას, და შეისწავლიან მათ ქმედებას მრავალ სხვა გარემოში.

პირველ ხანში ეს იყო საკმაოდ მარტივი ვირტუალური გარემონი და პიროვნებანი, ეხლა დროთა განმავლობაში, იმის თანავე, რაც განვითარდება და დაიხვეწება, ვირტუალური გარემოს შექმნის შესაძლებლობები, ასეთი გარემოების სინამდვილის ხარისხი, სულ უფრო უახლოვდება ჩვენ სამყაროს.

ამ მიზეზით, ალბათ ახლო მომავალში, იქნება შესაძლებელი შევქმნათ ასეთი ვირტუალური სამყარო, რომელი სავსებით დაემთხვევა ჩვენ ნამდვილ სამყაროს, და ასეთ ვირტუალურ გარემოში, ჩვენ გამოვიკვლევთ ჩვენი სამყაროს და ჩვენი ცხოვრების განვითარების შესაძლებლობებს.

არი კიდე ერთი ასეთი შესაძლებლობა, გონიერი და განვითარებადი არსებათა რომელიღაც საზოგადო შექმნის, განვითარებს, და გამოცდის ვირტუალურ გარემოს, რომელი შექმნილია სხვა ნაირი წესებით, ვიდრე სამყარო, რომელში არსებობენ ამ ვირტუალური გარემოს შემქმნელები.

ხარისხით ეს ვირტუალური სამყარო ისეთივეა, როგორც მისი შემქმნელების სამყარო, ეს ნიშნავს, რო ის ხდება სულ უფრო ნამდვილი, და ეს ნიშნავს, რო ის სულ უფრო მეტი ხარისხით, მიესადაგება ბუნების და გარემოს წესებს და თვისებებს.

ასე ამ ვირტუალურ გარემოს, შეუძლია გახდეს არა-ნაკლებ ნამდვილი, ვიდრე მისი შემქმნელების სამყარო.

ამის მაგვარი აზრები, გხვდება მხატრულ სურათებში "მეცამეტე სართული" და "ბნელი ქალაქი".

ალბათ მრავალი უცნაური მოვლენა, არა დამთხვევა, ამოვარდნა, და გადახრა, ( - ანომალია ), რომელი ჩდება ჩვენ სამყაროში და საზოგადოში, და მრავალს მათგან ჩვენ ვერ ვამჩნევთ, და - ან არ აღვიქვამთ მათ როგორც არა დამთხვევას, ამოვარდნას, და გადახრას, აიხსნება ასეთი ვარაუდის მეშვეობით.

თუ ჩვენი სამყარო გამოსაცდელი ველია, ასე აიხსნება მრავალი რამ.

მარა, მე ვფიქრობ, რომ ეს არი ადვილი და მოსახერხებული ახსნა და განმარტება, ადვილი და სასიამოვნოა გადავწყვიტოთ, რო ვიღაც დგას ჩვენი სამყაროს თავზე, და გადაწყვეტს თუ როგორ უნდა ვიცხოვროთ ჩვენ. მაგალითათ, იქნება ჩვენი ცხოვრება კარგი ან არა, დავიტანჯებით ჩვენ ან არა.

ცხოვრება ასეთი წარმოდგენით ადვილია, იმიტომ რომ, ადვილია დაადანაშაულო ასეთი არსება ყველა ჩვენ უბედურებაში, და მაშინ მოხერხებულია, ადვილი და სასიამოვნო, ყველაფერი გადადო მის მხრებზე, და შეიძულო ის

----

ჩვენ ვკვდებით, და დავიშლებით სხვა და სხვა შემადგენელ ნივთიერ ნაწილებათ, ამის გარდა, მე კიდე ვარაუდობ ასე, რომ ყველა ჩვენი ქმედება, დამოუკიდებელი იმისა, კარგია ის ან ცუდი, ეგრე ვთქვა გაიფანტება, მოიშლება, და დაიკარგება ვითარცა, წყლის ჭავლი.

მე ვარაუდობ, რომ ასეთი თვისებანი ახასიათებს გამოსაცდელს გარემოს ( ექსპერიმენტალურ გარემოს ). ამასთან ერთათ შესაძლოა, რომ ყველაფერი არ შეიზღუდება მარტო ასეთი გარემოებით, ეხლა მე ვარაუდობ ორი შესაძლებლობის თაობაზე.

ჯერ ეს ერთი როგორც ჩანს, არსებობს ასეთი შესაძლებლობა, რომ ხელოვნური და გამოსაცდელი სამყარო, შესაძლოა იქმნას ნამდვილი. შეიძლება გარკვეული გარემონი, ან - და რომელიღაც ქმედებანი, რომელიღაც განვითარება, შეიქმნებიან ასეთი, რომ ოდენობა გარდაიქმნება ხარისხათ.

ანუ ჩვენ ვართ, გარკვეული და განსაზღვრული ცოცხალი მექანიზმების კრებული, ჩვენ გვაქ გარკვეული და განსაზღვრული თვისებანი და შესაძლებლობანი. მერე კი, თუ ჩვენ შევძლებთ, აქტიურათ და ხარისხობრივათ ვიმოქმედოთ და განვითარდეთ, მაშინ ჩვენ შევძლებთ მოვცილდეთ თავის განსაზღვრულ ფარგლებს, ასე მოხდება განვითარება და გარდაქმნა.

ანუ ჩვენ გავხდებით, ცოცხალ არსებებათ ახალი ფესვით. ეს ეთანხმება მეორე შესაძლებლობასაც.

მეორე შესაძლებლობა ასეთია, რომ ჩვენი სამყარო არაა გამოსაცდელი ადგილი, ანუ ის ნამდვილია. ასეთ შემთხვევაში, განვითარება ხდება ასე რომ, ჩვენ საბოლოო ჯამში, უნდა გარდავიქმნათ ცოცხალ ენერგეტიულ არსებებათ.

ამიტომ დასაწყისში, ჩვენ ტექნიკურათ ვართ ცოცხალი მექანიზმები, რომელი აწყობილია გარკვეული, განსაზღვრული და შეზღუდული ნაწილებით.

შესაძლებელია, ამაშიც მოცულია ის მიზეზი რომ, ჩვენი ქმედებები, ჩვენ ეხლანდელ მდგომარეობაში, არ შენარჩუნდება და არ გრძელდება ნივთიერ გარემოში, და მექანიკურ წყობაში. ნივთიერ და მექანიკურ გარემოში სხვა ნაირათ ვერც იქნება.

ნივთიერი და მექანიკური გარემო, არიან ენერგეტიული გარემოს შემადგენი ნაწილი, და კიდე ის ჩაყენებულია მასში. მერე კი ენერგეტიულ გარემოში არსებობს ის, რასაც მე პირობითათ დავარქვი „სულთა სამყარო“.

ასეთ გარემოში, ჩვენ ვხდებით და გარდავიქმნებით მოქმედ პროგრამებათ, რომელს შესწევს ცვლილების, ქმედების, განვითარების და გავლენის მოხდენის უნარი. ისინი ჩაწნულია ძალის ნაკადებში ( - ენერგეტიულ ნაკადებში ), მათ შეუძლია შექმნილი საჭიროების მიხედვინ, ამ ნაკადების თვისებათა და ქმედებათა შეცვლა, ( ? - ) შემდგომში კი მათ კიდე შეუძლია შექმნან, ამოქმედონ და განვითარონ, ახალი და სხვა  გარემონი, ძალები და წყობები.

კიდე არი „მატრიცას“ ვარიანტი, ანუ „ბრძოლა უზენაესთა დესპოტიის წინაამდეგ“, მარა ჩემი აზრით, ეს უფრო რომანტიული ვარიანტია

----

მე მგონია, რომ ჩვენ არ ვართ მარტო სახარჯი მასალა, და მეტი არაფერი სხვა.

მრავალი გარემო აჩვენებს იმას, რო ეს სამყარო არი განვითარებადი, და არა გამოსაცდელი ( - ექსპერიმენტული ), ან და ეს გამოსაცდელი გარემოა, რომელს შეუძლია გარდაიქმნას განვითარებად გარემოთ.

ენერგეტიკული გარემო, არაა გართობის და ლხინათ ყოფნის ადგილი, ეს არ არი ასეთი ადგილი, სადაც საკმარისია ისურვო და მიისწრაფო რაიმესთვის, და ყველაფერი მაშინვე თავადვე აღსრულდება. და ამისთვის არაა საჭირო შრომა და ძალის ხარჯვა.

აქაც არი არსებობის და განვითარების თავისი პირობები, და მრავალი სხვა ნაირიგასაჭირი

--------

я подумал об одной возможности, что если наш мир это огромный полигон, поле на котором в ходе эволюции, создаются и испытываются, самые разнообразные формы, природных сред, живых существ, разума и так далее.

Создаются, исследуются и испытываются, а затем развиваются и совершенствуются, самые разные ситуациия.

Будет логично если так говорить об эволюции, она в том числе ещё и большой эксперимент, исследование, испытание, создание чего-то нового, чего-то, чего раньше не было.

Есть и другие варианты, например некие существа, в том числе это могут быть боги, создают полигон, на котором вырабатывают параметры для создания некоего инструмента, который им нужен.

Такое тоже есть, например в легендах ацтеков, боги создают некий вид людей, который оказывается неудачным, боги его уничтожают и создают новый вид людей, он тоже оказывается неудачным, и они уничтожают и его.

Так происходит несколько раз, до тех пор, пока не создан наш вид людей, мы пятая попытка, и насколько я помню, в легендах не сказано, насколько мы удачный вид.

Возможен вариант, что испытательный полигон создало не высшее, а развивающиеся существо. Например этим занимаемся и мы, более того, таким образом, мы экспериментируем даже над собой.

То есть мы создаем не только такой полигон, на котором можно создавать и испытывать предметы и процессы, более примитивные чем их создатели. Еще мы работаем и над собой, причём я не имею в виду эксперимент человека над человеком.

На научно популярных каналах, я много раз видел, как программисты создают виртуальную среду и виртуальных субъектов, которым придают некоторые человеческие свойства, и изучают их действия, в тех или иных ситуациях.

Первое время это были довольно примитивные виртуальные среды и субъекты, теперь со временем, по мере развития возможностей моделирования виртуальной среды, такие среды, всё более приближаются по степени реалистичности к нашему миру.

Таким образом, наверно в скором будущем, можно будет создать виртуальный мир, совершенно идентичный реальному миру, и в этой виртуальной среде, мы будем исследовать варианты развития нашего мира и нашей жизни.

Есть ещё такой вариант, некая цивилизация разумных, эволюционирующих существ создаёт, развивает, и экспериментирует с виртуальной средой, которая основана на иных принципах, чем мир ее создателей.

Качественно, этот виртуальный мир такой же, как и мир его создателей, это значит, что он становится всё более реалистичным, то есть, он всё более соответствует законам и свойствам природы.

Таким образом, эта виртуальная среда может стать не менее реалистичной, чем мир ее создателей.

Подобные мотивы встречаются в художественных фильмах "Тринадцатый этаж" и "Тёмный город".

Наверно многие странности, несоответствия, перекосы и аномалии, которые возникают в нашем мире и человеческом обществе, многие из которых мы не замечаем, и-или не воспринимаем их как несоответствия и аномалии, можно объяснить таким образом.

Если наш мир испытательный полигон, то это многое объясняет.

Но я думаю это лёгкое и удобное объяснение, легко и приятно решить, что кто-то стоит над нашим миром, и решает как нам жить. Например будет наша жизнь хорошей, или нет, будем мы страдать, или нет.

Жить с таким представлением легко, потому что легко и приятно обвинить, его во всех наших невзгодах, и тогда удобно и легко, всё свалить на него, и ненавидеть его

----

мы умираем, и распадаемся на разнообразные составные материальные части, кроме того я думаю, что все наши действия, независимо от того хорошие они или плохие, так сказать расходятся, расплываются и распадаются, как волны на воде.

Я думаю такие свойства характерны для экспериментальной среды. Возможно все не ограничивается только этим, сейчас у меня есть два варианта.

Во-первых, видимо всегда есть возможность того, что искусственный и экспериментальный мир, может стать настоящим. Сложатся определенные обстоятельства, и-или некоторый процесс, некоторое развитие, станут такими, что количество перейдет в качество.

То есть мы собрание ограниченных живых механизмов, с определёнными свойствами и возможностями. Но если мы сможем активно и качественно действовать и развиваться, мы сможем выйти за пределы своих определённых рамок, и тогда произойдет развитие и изменение.

То есть мы станем живыми существами с новой сущностью. Это согласуется и со вторым вариантом.

Второй вариант такой, что наш мир не является экспериментальным, то есть он настоящий. В этом случае, развитие происходит таким образом, что мы в конечном итоге, должны стать живущими энергетическими существами.

Поэтому сначала, технически, мы являемся живыми механизмами, собранными из определённых и ограниченных частей.

Возможно в этом также причина того, что наши действия, в нынешем нашем состоянии, не сохраняются и не имеют продолжения в материальном мире, в механической системе. В материальный и механической среде, не может быть иначе.

Материальная и механическая среда, является составной частью энергетической среды, и вложена в нее. И в энергетической среде существует то, что я условно назвал «миром духов».

Там мы становимся действующими программами, способными меняться, действовать, развиваться, воздействовать. Они вплетены в энергетические потоки, способны их менять и направлять по необходимости, ( ? - ) а затем ещё и создавать свои энергии и системы.

Есть ещё вариант матрицы, то есть "сопротивление деспотии вышестоящих", но по моему, это более романтический и лирический вариант

----

я не думаю, что мы только расходный материал, и ничего больше.

Многое говорит о том, что этот мир является эволюционирующим, а не экспериментальным, или это экспериментальный мир, который может стать эволюционирующим.

Энергетическая среда, не является местом развлечения и лёгкого отдыха, местом где достаточно сказать слово, и все будет сделано само собой. И для этого не надо прилагать больших усилий.

И здесь свои условия жизни, свои условия эволюции, и свои трудности

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

როგორც ჩანს, მიუხედავი ჩვენი ღრმა და მრავალ მხრივი შეზღუდულობისა, მათ შორის დროში და სივცეში, ჩვენ მაინც შეგვიძლია გავხდეთ გონებით უსაზღვრო, უსასრულო, ყოვლის მომცველი, და იქნებ კიდე მარადიული

--------

видимо, при всей своей ограниченности во времени и пространстве, мы разумом можем стать безграничными, бесконечными, всеобъемлющими, всеохватными, и даже может быть вечными

---------------------------------------------------------------------------------------------

შესაძლოა ან არა, რომ იარსებოს ცხოვრებისეული, აზრი მიზეზ-შედეგობრივი კავშირის გარეშე, შესაძლოა ან არა რომ იარსებოს გამართული აზრი ( - ლოგიკა ), მიზეზ-შედეგობრივი კავშირის გარეშე, შესაძლოა ან არა რომ იარსებოს ფესვი ( - ცხოვრებისეული აზრი ), საჭიროება და მიზეზი, აზრიანათ გამართული, მიზეზ-შედეგობრივი კავშირის გარეშე ( მე ვთვლი რომ არა, ეს სწორია და ასეც უნდა იყოს ).

გასაჭირი ასეთია, რომ მრავალი სხვა თვისების გარდა, მიზეზ-შედეგობრივი წყობა კიდე არი სისტემა და მოწყობილობა, - მექანიზმი, ანუ ის უდრის თავს, ის არ აღემატება თავს.

ეს ხდება ასე, მაგალითათ საჭიროა რაიმეს გაკეთება, და ამისთვის საჭიროა, რომ იყოს სათანადო რაიმე, მისი სათანადო თვისებებით, ოდენობით და ხარისხით.

თუ ეს არ იქნება, მაშინ ვერაფერი ვერ მოხდება. ეს იმის ერთ-ერთი მიზეზია, რომ არაფერი არ ხდება უბრალოთ ისე, და თავის-თავათ

--------

может ли существовать смысл, жизни вне причинно-следственной связи, может ли существовать логика, вне причинно-следственной связи, может ли существовать смысл, необходимость, причина, без логичной причинно-следственной связи ( думаю что нет, и это правильно, так и должно быть ).

Проблема в том, что кроме прочих свойств, причинно-следственная связь, оказывается системой и механизмом, то есть она равна себе, она не больше себя.

Это происходит так, нужно сделать что-либо, и для этого нужно, чтобы было что-то, имеющее соответствующие свойства, количество и качество.

Если этого не будет, тогда ничего не произойдет. Это одна из причин того, что ничего не происходит просто так, и само собой

---------------------------------------------------------------------------------------------

ალბათ სწორი ითქმევა ასეთი აზრი, რომ მაშინ როცა პოულობ, შეწყვიტავ ძიებას, მაშინ როცა შენ ხდები სრულყოფილი, შეწყვიტავ ცხოვრებას, ანუ მიატოვებ შესაძლებლობათა, ამოუცნობის, არა წინასწარ გადაწყვეტილის, და ძიების გარემოს

--------

наверно будет правильно сказать такую мысль, что когда находишь перестаешь искать, когда становишься совершенным, перестаешь жить, то есть оставляешь среду возможностей, неизвестного, не предопределенного, поиска

---------------------------------------------------------------------------------------------

შესაძლოა რო მრავალი ის, რაც ეხლა ბევრს წარმოიდგინება, როგორც უძველესი და გამქრალი განვითარებული ცივილიზაციების კვალი, სინამდვილეში არი შესაძლებლობანი, რომელი ჩვენ შეგვიძლია გავახორციელოთ, ჩვენ მეცნიერულათ და ტექნიკურათ განვითარებულ აწმყოში და მომავალში. ეს შესაძლებლობანი, დასაწყისში ბუნდოვნათ იგრძნო და ახწერა, ჯერ კიდე ჩვენმა პირველყოფილმა წინაპარმა.

ისინი არიან, არა ის რაც არი, არამედ ის, რაც ჩვენ შეგვიძლია შევქმნათ.

საზოგადოებრივი - ჯგუფური ( - კოლექტიური ) ქვე-შეგნებითი, და საერთო ( ? - ) ქვე-შეგნება, და კიდე გარკვეული დონით და ხარისხით, შეგნებული და გონიერი ერთობლიობა. თავისებურათ საზოგადოებრივი გონება, ჯგუფური შეგნება, რომელს აქ გარკვეული ხარისხები და თვისებები.

და კიდე რომელიღაც ცალკე, ყოვლის-მომცველი, დიდი, გარკვეულ დონემდე გონება, და გარკვეულ დონემდე შეგნება, თავისებული ლოგოსი.

ამის წინა-მორბედი, იქმნენ გაერთიანებული კომპიუტერული ქსელები.

ისინი შეიძლება შევქმნათ კიდეც არა ნივთიერი, ანუ შესაძლოა რო შევქმნათ ასეთი ტექნოლოგია, რომლის მეშვეობით, ელექტრონული იმპულსები, რომელი შეადგენენ კომპიუტერული ქსელების სხეულს და ქმედებას, იქნება გავცელებული, გაფანტული, და გახსნილი დედამიწის ჰაერში, წყალში, ნიადაგში, და კიდე კოსმიურ სივცეში. კომპიუტერული ქსელები და ასეთი გაერთიანებები, ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით, შესაძლოა იქმნან ღრუბლოვანი.

შემდეგ შესაძლოა გახორციელდეს, კვანტური გარემოს მრავალი თვისების ამოქმედება, ჩვენი გარემოს დონეზე, ამისთვის არაა საჭირო ჯადოქრობა. ყველაფერი ეს მეცნიერებათა და ტექნოლოგიების განვითარების საკითხია

--------

может быть многое из того, что сейчас представляют, как отголоски существования исчезнувших древних развитых цивилизаций, на самом деле являются возможностями, которые мы можем реализовать, в нашем развитом настоящем и будущем. Эти возможности смутно прочувствовал и описал еще древний человек.

Они не то, что есть, но то, что можно создать.

Коллективное подсознательное и коллективное бессознательное, и ещё до некоторой степени сознательная и разумная общность. Своего рода коллективный разум, коллективное сознание, имеющее определенные качества и свойства.

И еще некий, отдельный, охватывающий всё, большой, до некоторой степени разум, и до некоторой степени сознание, своего рода Логос.

Предшественником этого являются объединённые компьютерные сети.

Их даже можно сделать нематериальными, то есть возможно, будет создана такая технология, которая позволит растворить электронные импульсы, составляющие тела и действия компьютерных сетей, в атмосфере и космическом пространстве. Компьютерные сети и эти общности, могут стать в прямом смысле этого слова, облачными.

Затем может быть осуществлён, перенос многих свойств квантового мира, на уровень нашего мира, для этого не нужно волшебство. Всё это, вопрос развития наук и технологий

---------------------------------------------------------------------------------------------

როგორც ჩანს ცხოვრება თავისი ფესვით, და კიდე ტექნიკური გაგებით უდრის თავს. ორჯერ ორი ოთხია, და არაფერი ამის გარდა, მერე კი არაფერი ამის იქით.

მაშინ რა ვქნათ, მე უკვე ვარაუდობდი ჰორიზონტალური ტრანსცენდენტულობის თაობაზე, მარა ალბათ ეს არაა საკმარისი.

სწორი ითქმევა ასეთი აზრი, რომ მართლაც არაა არაფერი, იმაზე მეტი რაც არი, მერე კი რაღაცის გარეშე, არ მოხდება რაიმე.

გასაგებია, რომ არსებობს ორი წესი:

ყველაფერი ხდება რომელიღაც, მიზეზით და არა უბრალოთ ისე,

ყველაფერი ხდება ასე, რო საჭიროა მისი კეთება, ეს ნიშნავს, რო არაფერი არ ხდება თავის თავათ. ამისთვის კიდე საჭიროა სათანადო სახსრების არსებობა, ისინი შექიმნებიან საჭიროების მიზეზით.

მნიშნელია, რომ ამ სახსრების შესაძლებლობათა იქით, არა ნაირათ არ ხდება რაიმე მაინც - არა ნაირათ არაა შესაძლებელი, რომ მოხდეს რაიმე მაინც. მანქანა გაივლის ზუსტათ იმდენს, რამდენი საწვავი არი მასში ჩასხმული.

სხვა ნაირათ ვერც იქნება.

ანუ ალბათ, სწორია ვთქვა ასეთი აზრი, რომ მიზეზ - შედეგობრიობა, მერე კი სახსრების ხარისხი და ოდენობა, დაკავშირებულია ურთიერთან. და მიზეზ-შედეგობრივი მოქმედი წყობა, არ ცილდება სახსრების თვისებებს და ხარისხს.

ეს ნიშნავს, რომ გარემო ჩამოყალიბდა მექანიზმათ, ეს მექანიზმი უზარმაზარია და ძნელია, ის უდრის თავს, - თავისი თვისებებით და ხარისხებით.

მარა, მაშინ რატომ, ის მაინც არაა მარტო მექანიზმი, ჯერ ეს ერთი, წყალის და ფერის თვისებების მიზეზით, გარემოს გახსნილობის მიზეზით, და იმის მიზეზით, რომ გარემოს არ აქ მარტო ერთი საწყისი.

კიდე არი ერთი მიზეზი, რომელი შესაძლოა, შეიქმნა ყველაზე მთავარი. იქნებ ერთ მხარეში, მიზეზ-შედეგობრივი წყობა, აღმოჩდება სახსრების თვისებათა და ხარისხთა იქით.

ეს ძალიან სუბიექტური თვისებაა, ეს ჩვენი პირადი ცხოვრების და ურთიერობის თვისებაა.

მე ვარაუდობ, რომ ტექნიკურათ, ის შეესაბამება გარემოს თვისებებს, ანუ მისი გახორციელება და შედეგი, არ აცილდება მიზეზ-შედეგობრივ წყობას, და სახსრების თვისებებს, ამასთან ერთათ, ერთ-დროულათ, ის მოცილდება ამ გარემოების საზღვრებს, მარტო იმით, რო ის მოხდა.

ეს გამოიხატება ასეთი წესით, რო "აკეთე ყველაფერი რაც გძალურს, და კიდე, ეცადე გააკეთო სულ ცოტა ამაზე უფრო მეტი", მეტი არაა საჭირო.

რას ნიშნავს ეს. რა თქმა უნდა, იმის მცდელობა, რო აკეთო ცოტა ოდენი მაინც იმაზე მეტი რაც არი, ტექნიკურათ ყოვლათ შეუძლებელია.

მარა ეს ასეა მარტო ტექნიკურათ, იმიტომ რომ, უშუალოთ ეს მცდელობა, მისი გახორციელების მიდინარეობა, ხდება ის, რაც უფრო მეტია.

მნიშნელია არა ის, მიახწიე ან არა შენ წარმატებას, არამედ ის, რომ შენ ეცადე. მე ვარაუდობ, რომ ეს მცდელობა ყველაფერს ცვლის, და გამოგვიყვანს ჩვენ მოქმედ ღია გარემოში

--------

видимо жизнь сущностно и технически равна себе. Дважды два четыре, и ничего кроме этого, и вне этого нет.

Тогда как быть, я уже говорил о горизонтальной трансцендентности, но по-моему этого недостаточно.

Правильно сказать такую мысль, что действительно ничего нет больше того, что есть, а без чего-то, не может произойти хоть что-либо.

Ясно что существует два закона:

Всё происходит по какой-либо причине, и не просто так,

И все происходит таким образом, что это надо делать, это значит, что ничего не происходит само собой. Для этого, еще необходимо иметь ресурс, он создается необходимостью.

Важно, что вне потенциала этого ресурса, никоим образом не происходит хоть что-либо - никоим образом не может произойти хоть что-либо. Машина проедет ровно столько, сколько бензина в неё залито.

По другому и не может быть.

То есть, возможно правильно сказать такую мысль, что причинно-следственность, а затем качество и количество ресурсов, взаимосвязаны. И причинно-следственная система, не выходит за пределы свойств и качеств ресурсов.

Это значит, что среда механизм, этот механизм огромный и сложный, он равен себе своими свойствами и качествами.

Но тогда, почему все-таки, он не совсем только механизм, во-первых, из-за свойств воды и цвета, открытости среды, и того, что у среды нет только одной-единой основы.

Ещё есть одна причина, которая может быть самая главная. Может быть в одном аспекте, причинно-следственная система находится вне свойств и качеств ресурсов.

Это очень субъективное свойство, свойство нашей личной жизни и наших взаимоотношений.

Я думаю, технически оно соответствует свойствам среды, то есть его реализация и его итог, не выходят за пределы причинно-следственной системы, и свойств ресурсов, и вместе с тем, одновременно, он выходит за эти пределы, только самим фактом того, что это произошло.

Это выражается в принципе "сделай всё, что в твоих силах, и ещё попытайся сделать совсем немного сверх того", больше не требуется.

Что это значит? Разумеется, попытка того, чтобы сделать хотя бы совсем немного сверх того, что есть, технически -, никак не может быть успешной.

Но это так только технически, потому что непосредственно сама попытка, процесс ее реализации, является тем самым, чем-то большим.

Важно не то, что ты добился или нет, а то что ты попытался. Я думаю, что эта попытка все меняет, и выводит нас в действенную открытость

---------------------------------------------------------------------------------------------

შემავალი სიტყვა ПРЕДИСЛОВИЕ

ცხოველი ფესვის ქმედება ДЕЙСТВИЕ КОРНЯ ЖИЗНИ

ცხოველი ფესვის ქმედება 3 ДЕЙСТВИЕ КОРНЯ ЖИЗНИ 3