გნოსტიციზმი гностицизм

გნოსტიციზმი    гностицизм

--------        --------        --------        --------

ალბათ ცუდია რომ კაცობრიობის ისტორიის განმავლობაში გავცელდა არა გნოსტიციზმი, არამედ აბრაამული რელიგიები მათი დღევანდელი სახით.

რომელ მსოფლ-მხედველობით ფუძეზე და წარმოდგენებზე უნდა იყოს დაყრდნობილი გნოსტიციზმი?

რა თქმა უნდა უპირველეს ყოველს, ეს უნდა იყოს გნოსტიციზმის მთავარი წესი, "უსასრულო, ღვთაებრივი და მარადიული, რომელი ყოველივეს მოიცავს ( ზოგჯერ შეიძლება ითქვას "რომელისგან ყოველივე შეიქმნა" ), რომელში გამოვლინდება სულის უმაღლესი თვისებანი, გადაილახება მატერიალური სამყაროს შეზღუდვები, და ხდება თავის გამტკიცება უსასრულო სამყაროში".

მე ვარაუდობ, რომ ბოლო ნაწილი მიანიშნებს ხალხზე, რომელი ამ შემთხვევაში, გაიგება არა როგორც მორიგი ხვთაებრივი ქმნილებანი, არამედ როგორც ხვთის შვილები, ანუ მისი ბუნების მატარებელნი.

მერე იწყება გნოსტიციზმის შინაარსის მეორე ნაწილი, "გნოსტიციზმში გნოზისის ფესვი არი ასეთი რომ, ადამიანმა ( და საზოგადომ ) შეიგნოს თავისი ღვთაებრიობა", შემდეგ მიყვება ნაწილი, რომელი მე მგონი არაა სწორი, "გნოზისით დაუფლება უკვე თავის თავათ გადამრჩენია ადამიანისთვის".

მე დავწერ სხვა-ნაირათ, - ადამიანის ცხოვრების მიზანი არი ასეთი რომ:

1. გაიგოს და შეიგნოს რომ ის შექმნილია და წარმოიშვა ღვთაებრივისგან, ნათელისაგან და ქმედითისაგან.

2. შეიცნოს და შეიგნოს ღვთაებრივი თავში, - ანუ ის რომ მას შეუძლია დაისადგუროს თავში ღვთაებრივი.

3. შეიცნოს და შეიგნოს თავისი ღვთაებრიობა.

( შესაძლოა რომ ეს ორი თვისება, არიან ურთიერთის მხარენი და შემადგენელი ნაწილები ). ( როგორც ჩანს ასეთი თანა-მიმდევრობა მნიშნელია ).

ეს არი მეორე ნაწილის პირველი განყოფილება, მერე იწყება საჭირო მეორე განყოფილება.

ანუ საჭიროა რო ჩვენ გავახორციელოთ ჩვენი ღვთაებრიობა, გავმართოთ და ავამოქმედოთ თავისი ღვთაებრივი ფესვი, თავისი ნიჭის და უნარების მეშვეობით. თან-და-თან ჩამოვაყალიბოთ და შევქმნათ სულ უფრო სრულყოფილი, მშვენიერი, ბრძენი და ცოცხალი პიროვნება, რომელი შეიცნობს, შეისწავლის და ქმნის, მოქმედებს და განვითარდება,

ქმნის ახალს, სულ უფრო ღრმას და მშვენიერს.

ასე გახორციელდება ღვთაებრივი ( ჩვენი აზრით მნიშნელია რომ "ღვთაებრივი", და არა "ღვთაობა" ), და თავისი ღვთაებრიობის გახორციელების მეშვეობით, ანუ უშუალო თავის გახორციელების მეშვეობით, - თავისი შესაძლებლობების და უნარების, - თავისი დანიშნულების. ადამიანი და საზოგადო გაახორციელებენ თავს, და ჩაერთვებიან სამყაროს ღვთაებრივ გარემოს, და სამყაროს ღვთაებრივ ქმედებას

----

ეს არ არი სულ ყველაფერი, ამას მოყვება ცოდნა, რომელი არი ასეთივე ფუძე-მდებელი და მნიშნელი, მე ვარაუდობ რომ ისინი ბუნებრივია და აუცილებელი საჭირო ასეთი გნოსტიციზმისთვის.

ეს არი საკითხი, თუ რომელი მიზეზით ყოველივე დაიწყო და ხდება.

რისთვისაა ყოველივე ეს, და რომელი მიზეზით, თავის შექმნის-თანავე, თავისი შინაარსით ყოველივე ისეთია, როგორიც ის არი.

მნიშნელია შევიგნოთ რომ, ადამიანის და საზოგადოს მიერ თავისი ღვთაებრიობის გახორციელება, არაა ჩვენი ქმედების და არსებობის ერთ-ერთი სახეობა, მრავალი სხვა სახეობათა შორი.

ეს არაა სილამაზე, ამაღლებული, მაღალი სულიერობა, საოცარი და აუწერელი.

ეს აუცილებელი, საჭირო, და ალბათ ერთად-ერთი მნიშნელი საკითხია სამყაროში, ეს არი სამყაროს არსებობის და გადარჩენის საქმე.

იმისაგან თუ რამდენათ კარგათ და წარმატებულათ, ჩვენ გავახორციელებთ თავის ღვთაებრივ ფესვს ( რომელი არაა საჩუქარი ან ლამაზი დანამატი, ღმერთის ან სამყაროს კაპრიზი და თამაში ), დამოკიდებულია კაცობრიობის, ღმერთების, სამყაროს არსებობა და გადარჩენა. ეს მრავალზე მეტყველებს

----

მაშ ასე, მოდით შევავსოთ გნოსტიკური ჭეშმარიტებების და მსოფლიო მხედველობითი ფუძეების მეორე ნაწილი.

ისინი მე უკვე გამოვთქვი ადრე, თავის ფილოსოფიურ აზრებში, თქვენ წაიკითხავთ მათ ჩემ ნამუშევრებში, აქ არაა საჭირო რაიმეს შეცვლა და დამატება.

მარადიულობა, ცარიელი, ქაოსი, ისინივე არიან აბსოლუტური განზომილებანი და აბსოლუტური თვისებანი, მათი თითქმის სრულყოფილება, და ამიტომ მათი მარადიული ნაკლი, რომელი მოუცილებლათ მოყვება უშუალოთ მარადიულობის თვისებებს

--

როგორც მე უკვე ვთქვი, ხდება გასაგები სამყაროს შექმნის ამბავი, რომელი მოთხრობილია ძველ აღთქმაში.

სამყაროს შექმნა არი შესაძლებლობათა და ქმედებათა გარემოს შექმნა, და სამოთხის ბაღი არი ბუდე და საცდელი ველი ცოცხალი და მოქმედი პიროვნებათა შესაქმნელათ, რომელი უნდა შეიქმნან მომავალი ღმერთის შემადგენელ ცოცხალ უჯრედებათ, ღმერთი, რომელი "გახდა ღმერთი". მეტი არაფრის დამატება არაა საჭირო

----

მნიშნელია რომ ასეთი წარმოდგენის მეშვეობით, და კიდე გნოსტიური წარმოდგენების მეშვეობით, ჩვენ ახალი სახით შეგვიძლია გავიგოთ ადამიანის შექმნის მიზეზი, ჩვენ ახალი სახით შეგვიძლია გავიგოთ ჩვენი ცხოვრების ფესვი და მნიშნელობა.

ასე ჩვენ უკვე არ ვხდებით მარტო ვინმეს ქმნილება, ჩვენ მეტი აღარ ვართ მარტო სამყაროს მექანიზმის ჭანჭიკი, ჩვენ მეტი აღარ ვართ მარტო მატარებელნი.

ჩვენ ვხდებით ცხოვრების ქმედების სავსებით უფლებიანი და სავსებით პასუხის-მგებელი თანა-მონაწილენი, ჩვენ ვხვდებით მისი ფესვების თვისებათა და მიზანთა, მომცველი და განმახორციელებელი, თანაბრათ სამყაროსთან - ძალებთან, და ღმერთებთან.

აქ მნიშნელია ყოველი სიტყვა, და უპირველეს ყოველს "ჩვენ ვხდებით", ეს ნიშნავს რომ ჩვენ შევიქმენით სამყაროს ქმედების ის ნაწილი, რომელმა უნდა ჯერ აამოქმედოს და გაშალოს თავისი შესაძლებლობანი და უნარები, ანუ სამყაროს ძალებისგან და ღმერთებისგან განსხვავებით, ის არ მდებარეობს ჩვენში, ეგრე ვთქვა "უკვე მომზადებული სახით".

ჩვენ შევიქმენით ისეთ ნაწილათ რომელი უნდა "შევძლოთ გავხდეთ", ასეთი მიზეზით ჩვენ ვართ შექმნილები, და არა მარადიულათ არსებული.

ეს უკვე არაა "ღვთის მონები", და არაა "მარტო მექანიზმის ჭანჭიკი".

ჩვენ შევიქმენით პასუხის-მგებელ მცხოვრებ არსებებათ, სხვა მცხოვრებ პასუხის-მგებელ არსებებთან ერთათ და თანაბრათ ჩვენ გვექმნება თავისი აუცილებელი საჭირო და მკვეთრი ცხოვრებისეული ვალი.

აუცილებელი საჭირო და მნიშნელი საქმის, თავისი საკეთებელი წილი, რომელი ჩვენ უნდა შევასრულოთ.

მიაქციეთ ყურადღება კიდევ ერთ მნიშნელ გარემოს, ჩვენი ვალი, ჩვენი წილი, თავისი ვალი, თავისი წილი, ჩემი ვალი, ჩემი წილი.

ანუ არ ( არი, და არ ) ცხოვრობს, ვინმე მარტო ერთი, რომელს მარტოთ შეუძლია ყოველივეს შესრულება, არ ( არი, და არ ) ცხოვრობს, მარტო ერთი ყოვლის შემძლე და უნივერსალური არსება. მერე კი გინც რო ასეთი არსება ყოფილიყო ან შექმნილიყო, მარტო მისი არსებობა და ქმედება, ოდენობრივათ არა საკმარისია ხარისხისთვის.

აი ეს უკვე სერიოზულია, გასაგებია რომ ყველაფერი, თავიდან დაწყებული, და ბოლომდე, იყო და ხდებოდა, არი და ხდება, და მოხდება, არა შემთხვევით, და არა უბრალოთ ისე

----

მაშ ასე, მიზანი ასეთია რომ, საჭიროა დახმარება, თანა-მონაწილეობა და თანა-მშრომლობა ისეთი ღმერთის შექმნაში, რომელი გახდება ღმერთათ.

თუ როგორ უნდა მივახწიოთ ჩვენ ამას, მე უკვე დავწერე ადრე.

შეიქმნება ქმედების და არსებობის გარემო, შემდეგ შეიქმნება ადამიანები, ანუ გონიერი, აზროვნების და ქმედების უნარის მქონე არსენალი, მერე კი შეიქმნება ასეთი გარემო, რომელში ისინი უნდა გაიზარდონ და ( ერთ-დროულათ ) გამოიცადონ.

დამოუკიდებელი იმისა თუ რამდენათ წარმატებულათ ან წარუმატებლათ დასრულდება ასეთი გამოცდა, ჩვენ ყოველ შემთხვევაში ვიქნებით გამოყვანილი გარე გარემოში, იმისთვის რათა ვიცხოვროთ, შევიცნოთ და განვავითაროთ თავი, და ჩვენი ურთიერთობა, შევიცნოთ სამყარო, და მრავალი სხვა ასე შემდეგ.

საუკეთესო ჩვენგანი, მათი გამოცდილება და მოქმედი სახე, იქნება შენახული მარადიულობაში, ისინი გამოიყენება როგორც ახალი ღვთაებრივი ცოცხალი წყობის შემადგენელი, გონიერი და მოქმედი, ცოცხალი უჯრედები.

ახალი ღმერთი წარმოადგენს თავით პიროვნებას, რომელი შედგება უამრავი ცოცხალი პიროვნებით ( და არა უსახო უჯრედებით, რომლისაგან შედგება მაგალითათ ჩვენი სხეული ).

ყოველი შემადგენელი პიროვნება იქმნება დამოუკიდებელი, კერძო, და თავისებური, მარა ამავ დროს და ამითვე, განსაზღვრული და გარკვეული, ასეთი განსაზღვრულობა და გარკვეულობა, მოიცილება ჩვენს მიერ ურთიერთის შევსების უნარით.

პიროვნება რომელს ჩვენ შევადგენთ, შეიძენს ზოგი-ერთ ზე-პიროვნულ და შუა-პიროვნულ უნარს და თვისებას. ამის გარდა, ის ალბათ კიდე ხდება მოქმედ აბსტრაქციათ უშუალო, როგორც ასეთი.

ანუ ის ხდება ფერის თვისების აბსტრაქტული და ზოგადი წარმოდგენის განსახიერება, ის ხდება ყოვლათ ფერი. ამის მეშვეობით ახალი ღმერთი გამოდის განსაზღვრულობის და გარკვეულობის ფარგლების გარეთ, და ხდება უნივერსალური

--

მიაქციეთ ყურადღება, რომ შეიქმნება მოქმედი, ქმედითი და უნივერსალური პიროვნება, და არა ხორც-შესხმული, ქმედება და უნივერსალურობა როგორც ასეთი. ეს ასეა, შექმნილი აუცილებელი საჭიროების, და პარადოქსის ბუნების თვისებათა მიხედვით, მე ეს უკვე ავხწერე.

პარადოქსი და მისი ფესვი, ანუ ქმედება, ვერ არსებობენ უშუალოთ, და თითონ, - თავის მიმართ, წინააღმდეგობრიობაში, - პარადოქსი თითონვე გამორიცხავს თავის არსებობას.

იმისთვის რომ პარადოქსი და ქმედება მოხდენ, მათ შეუძლია გახორციელდენ ირიბათ, ასეთი წყობის სახით, რომელი შედგება მრავალი სხვა ნაირი თვით მოქმედი და ურთიერთ მოქმედი ნაწილით

--

იმისთვის რომ დაიწყოს ქმედება, არის კიდე ერთი მნიშნელი მიზეზი, ქმედება ხდება და მიმდინარეობს, და ქმედება არ არსებობს. ქმედება გაჭიმულია, მარა გაჭიმული არი საგანიც.

ქმედების გაჭიმულობა გახორციელდება მისი მიმდინარეობით, უკვე ეს თავის თავათ ითვალისწინებს თავში მრავალ სახეობას და ცვლილებებს.

გინდაც რომ მოხდეს მარტო ერთი ქმედება, ის უკვე განსხვავდება თავისგან, თავათ არ ემთხვევა თავს, და ამოვარდება თავიდან.

ეს არი იმის ერთი მნიშნელი მიზეზი რომ სამყარო შედგება მრავალი ნაწილით, და ქმედება შედგება მრავალი მონაწილით.

ისინი იქმნებიან "მოქმედები", მოიცავენ თავში ქმედების ხარისხის ნაწილებს, და ერთობლივათ ახორციელებენ ქმედებას

----

ძალიან მნიშნელია, ჩვენ ვხდებით ცხოვრების ქმედების გახორციელების თანა-მშრომლები და თანა-მონაწილენი. თანა-მონაწილეობა, თანა-მშრომლობა, ურთიერთობა, ურთიერთ ქმედება.

აქ იწყებს ქმედებას ურთიერთ შევსების წესი.

თავის თავათ წმინდა სული უძლიერესია, ის აცოცხლებს, აძლიერებს, აღრმავებს და გააფართოვებს, ის მაცოცხლებელი ძალაა, და მოიცავს თავში მრავალ სხვა მნიშნელ თვისებას.

მარა თავის თავათ მარტო წმინდა სული, არი მარტო ქარი, ის სუნთქვაა, უძლიერესი და მშფოთვარე, ცხელი ან გრილი, მკვეთრი ან ნარნარი, მიმართებული ვითარცა ისარი, და გადაშლილი ვითარცა დიდი მდინარე.

მარა მიუხედავი იმისა, თუ რამდენათ ხანგრძლივათ ის დაუბერავს, და მიუხედავი იმისა თუ როგორ დაუბერავს ის, საბოლოო ჯამში ის უკვალოთ გაიფანტება.

საჭიროა ფორმა, სახე, ეს არაა უძრავი პირი, ამოჭრილი ქვის ზედა-პირზე. ეს არი სახე, რომელი შეიქმნა ცოცხალ, მოქმედ, ცვლილებად და განვითარებად წყობათ.

ასეთი წყობა არ შეიქმნება თავიდანვე დასრულებული სახით, ის უნდა გაიშალოს, განვითარდეს, და შეძლოს თავისი გახორციელება.

ჩვენ გვჭირდება თავის შეცნობა, შეცვლა, და გარდაქმნა, ჩვენ უნდა გავშალოთ და ავამოქმედოთ თავისი თვისებანი, ნიჭი, და უნარი, ჩვენ უნდა დავამყაროთ ურთიერთობა, ურთიერთ ვიმოქმედოთ, და დაუდგეთ ურთიერს მხარეში.

ყოველივე ეს არაა სურვილი, გართობა, და სილამაზე, ეს არი ჩვენი არსებითი და სასიცოცხლო საჭიროება, და ჩვენი გადარჩენის საკითხი. ჩვენ არ უნდა დავხარჯოთ დრო ფუჭათ, და ჩვენ უნდა ვეცადოთ ყოველ-მხრივათ განვითარდეთ, გავკაჟდეთ და გავძლიერდეთ.

ყველაფერი არ ხდება უბრალოთ ისე, ყოველივე ნამდვილათაა, ან ჩვენ გამოვდგებით, ან და გადავშენდებით და დავიღუპებით

--

მერე კი ხდება შემდეგი.

როგორც მე უკვე ვთქვი, წმინდა სული არი ძალა, ჩვენ კი შევიქმენით მოქმედი სახე, ჩვენ მოვიცავთ ქმედითი შეგნების უნარს, სულთან ერთობლივათ ჩვენ შეგვწევს ღრმა შეგნებული და გააზრებული ქმედების უნარი.

ასე ჩვენ, ანუ ქმედითი წყობა და ძალა, ვეხმარებით ურთიერს, შევავსებთ ურთიერს, და ორი ღრმა და ცოცხალი თვისება, ქმნის რაღაცა ახალს, ასეთივე მშვენიერს, და ხშირათ მოულოდნელს.

ეხლა წარმოიდგინეთ რომ თქვენ უბერავთ სულს პირით, ჰაერი გამოდის და იფანტება, მეტი არაფერი, და მერე კი თუ თქვენ მიადებთ ტუჩებს სალამურს, და სათანადოთ იმოქმედებთ თითებით, აჟღერდება მუსიკა.

ნიავი არი სული, ის ერთ ერთი მაცოცხლებელი ძალაა, ენერგია, და ჩვენ კი ვართ ქმედითი წყობა, ჩვენ ვართ სალამური და სალამურზე დამკვრელი,

მაცოცხლებელი ძალა, მერე კი მრავალი სხვა ასეთი სალამური, და მათი მღერა, აიწყობა იმ ღმერთათ "რომელი გახდა ღმერთათ"

----

ალბათ პლატონი არ იყო სწორი, ჩვენი სამყარო, და კერძოთ, მისი ნივთიერი თვისებები, არაა ყალბი სახეობა ( - ილუზია ) და ციხე, ჩვენ არ ვართ მონები, რომელი ჩამწყდეულია გამოქვაბულში, და იდეალური სამყარო, სინამდვილეში არი საწყობი, რომელში ინახება გეგმები, ნახაზები, და მზა პროდუქცია.

ჩვენი სამყარო არი, შესაძლებლობათა და ქმედებათა გარემო, რომელში ცოცხალ არსებებმა და ცოცხალ ძალებმა, უნდა განახორციელონ თავი

--

მე არ დავიწყებ გარჩევას, თუ რა იმისგან, რაც მე ავხწერე, იყო ნამდვილ გნოსტიციზმში.

მე შემექმნა სამყარო, რომელში ყოველი ჩვენგანი შეიქმნა ცხოველი ფესვის, გონიერი და თანაბარი ღრმა მომცველი, ცოცხალი ოჯახის ძმები, თანაშემწეები და მონაწილე, სამყარო რომელში ყველა ჩვენ ვჭირდებით საკუთარ თავს და ურთიერს.

ქმედითი სამყარო, რომელი შეიქმნა აუცილებელი საჭიროების გასახორციელებლათ, მაცოცხლებელი თვისებათა და მცხოვრები სახეთა სამყარო, რომელი შეავსებენ ურთიერს.

გარდაქმნიან თავს რომელიღაც ახალ სახეობათ, და ქმნიან რაღაცა ახალს.

ასეთი სამყაროს ფესვის თვისება ეთახმება დარვინის აზრებს ცოცხალი ბუნების და ადამიანის განვითარების თაობაზე, რათგან ეს ნიშნავს სამყაროს, რომელი შეიქმნება როგორც შესაძლებლობა, რომელი საჭიროა რომ გავახორციელოთ, და ის არ იქმნება მზა სახით.

სამყარო რომელი თავათ შექმნის თავს, და შექმნის თავს სავსებითი გაგებით არაფრიდან, ყოველ-გვარი წინასწარი გეგმის და ნახაზის გარეშე. დაფიქრდით იმაზე თუ რა რიგ მძიმე და ძნელია ეს.

ასევე მოიცილება წინაამდეგობა მეცნიერების და სარწმუნოების შორი, რათგან ასეთი სამყაროს ერთი ფუძეა "შეიცანი შენი თავი და შეცვალე შენი თავი"

----

ამ ადგილზე მე შევჩერდები, რათგან მე ვარაუდობ რომ უკვე საკმარისი ხარისხით და ოდენობით გამოვთქვი საჭირო აზრები, დანარჩენზე იფიქრეთ თქვენ, იმედი მაქ მე შევუქმენი თქვენ გონებას კარგი და მრავალი საფიქრალი

--------

რა შემიძლია მე კიდე ვთქვა ყოველივე ამაზე.

რა თქმა უნდა სამყარო არაა მთლათ ისეთი, როგორიც ის წარმოდგენილია ამ აზრებში, არ არსებობენ ღმერთები, და მაცოცხლებელი სული, არი ჩვენი სამყაროს ძალის მუხტი ( ენერგეტიკული პოტენციალი ).

მე ვარაუდობ რომ დანარჩენი ყველაფერი ისეა, როგორც მე ვთქვი.

სამყარო არაა უაზრო მოქმედი, რომელი შეიქმნა უბრალოთ ისე, ალბათ ქმედების და არსებობის აუცილებელ საჭიროებამ, თავისი გავლენით შექმნა ეს სამყარო.

ამასთან ერთათ, არ არსებობს წინასწარი გეგმა და მონახაზი, ქაოსი არაა ბურუსი რომელში დაფარულია ღვთის ჩანაფიქრი, თავათ ქაოსმა უნდა ეგრე ვთქვა "მარტომ" შეიქმნას თავი.

მერე კი როგორც მე უკვე ვთქვი, არ არსებობს წინასწარი გეგმა და მონახაზი, იმის თაობაზე თუ ვინ არის ის, საიდანაა ის, რა აკეთოს. და ქაოსს არ ყავს საკუთარი თავი, ქაოსს არ აქ შეგნება ( რომელი უნდა ჩამოყალიბდეს ).

ერთ-დროულათ მასში უკვე ყველაფერი არი, ყველაფერი გაითვალისწინება უშუალოთ ქაოსის ბუნებით და თვისებებით.

ჩვენ ვართ როგორც ლეკვები გადაგდებული წყალში, ვინც შეძლებს ის გაცურავს, და მას კიდე გაუმართლა, ანუ მას დაეხმარა შემთხვევამ. ეს ნიშნავს რომ ჩვენ ხშირათ ვიქმნებით დამოკიდებული უბრალო შემთხვევისადან, და ის არ წარმოადგენს თავით არაფერს, იმის გარდა, რაც ის არი.

არ ხდება არა-ნაირი სხვა ქმედება, უბრალოთ ჰაერში ჩაიქროლა ნაფოტი, და მეტი არაფერი სხვა

--

მე ვარაუდობ რომ, მრავლობა შეიქმნება, აგრეთვე შესაძლებლობათა მრავალ სახეობის არსებობის მიზეზით

--

მე ვიფიქრე ყოველივე ამის თაობაზე, და გთავაზობთ თქვენ რომ ივარაუდოთ ასეთი გარემოს თაობაზე -, იქნებ ჩვენ ვგრძნობთ თავს მიტოვებულათ, იმიტომ რომ ვარსებობთ ისეთ სამყაროში, რომელი არი ეგრე ვთქვა, უსულო მექანიზმი თავისი ფესვის გარდა.

ჩვენ ვართ მოცული ამ უაზრობით, და ვერ ვხედავთ ვერაფერს მის გარდა, იმიტომ რომ შეუძლებელია ჩავიხედოთ ამ თვისების იქით, რათგან მას არ აქ რომელიმე საზღვარი.

ალბათ ის მოიცავს ყოველივეს, და არაა არაფერი მის გარდა.

მე ვარაუდობ რომ შესაძლოა მარტო ერთი დასკვნა.

ცხოვრებას არ აქ აზრი. პასუხი არი მარტო ერთი, ჩვენ უნდა თავათ შევქმნათ ცხოვრების ფესვი

--------

наверно плохо, что в ходе истории человечества распространился не гностицизм, а авраамические религии в их нынешнем виде.

На каких мировоззренческих основах и представлениях он должен основываться?

Разумеется в первую очередь, это должен быть главный постулат гностицизма, "бесконечное, божественное и вечное, которое всё пронизывает и создает ( иногда можно сказать "из которого всё создано" ), в котором раскрываются высшие способности духа, преодолеваются ограничения материального мира, и происходит самоутверждение в запредельном мире".

Я думаю последняя часть относится к людям, в этом случае, понимаемым не как рядовые божьи творения, но как божьи дети, то есть носители его природы.

Дальше идёт вторая часть сути гностицизма, "в гностицизме, содержание гнозиса является осознание человеком ( и обществом ), своей божественности", дальше идёт часть которая мне кажется неправильный, "обретение гнозиса, само по себе спасительно".

Я бы написал по-другому, - смысл жизни человека в:

1. в сознании и осознании своего сотворения и происхождения от божественного, светлого, действенного.

2. познание и осознание божественного в себе, - то есть возможность поселения в себе божественного.

3. познание и осознание своей божественности.

( возможно что эти два свойства, являются сторонами и составляющими частями друг друга ). ( видимо такая последовательность важная ).

Это первый раздел второй части, затем возникает необходимый второй раздел.

То есть необходимо реализовать свою божественность, развернуть и задействовать свою божественную природу, через свои способности и таланты. Постепенно формировать и совершенствовать прекрасную, мудрую и живую личность, которая познаёт и творит, действует и развивается.

Создаёт новое, всё более глубокое и прекрасное.

Таким образом реализуется божественное ( я думаю, важно что "божественное", а не "божественность" ), и через реализацию своей божественности, то есть через реализацию непосредственно себя, - своего потенциала, - своего предназначения. Человек и общество людей осуществляют себя, и подключаются к мировой божественной среде, и к мировому божественному действу

----

это ещё не всё, дальше идут знания, которые являются такими же основополагающими и важными, я думаю они совершенно естественны и совершенно необходимы для такого гностицизма.

Это вопрос, почему всё возникло и происходит.

Для чего всё это, и почему возникнув, всё такое в своей сути, какое оно есть.

Важно осознать, что реализация человеком и людьми своей божественности, не является одной из форм поведения и существования, среди многих других форм.

Это не красота, и не возвышенное, высокодуховное, чудесное и неизъяснимое.

Это неизбежный, необходимый, и наверно, единственный важный вопрос во вселенной, это вопрос выживания мира.

От удачной или неудачной реализации нами своей божественной сущности ( которая не является подарком, или красивым дополнением, прихотью и игрой бога или вселенной ), зависит выживание человечества, богов, вселенной. Это о многом говорит

----

итак давайте заполним вторую часть гностических истин и мировоззренческих основ.

Их я высказал раньше, в своих философских размышлениях, там вы их и найдёте, нет нужды что-либо изменять и добавлять.

Вечность, пустота, хаос, они же абсолютные измерения и абсолютные свойства, их почти совершенство, и поэтому, извечный недостаток, неизбежно присущий непосредственно свойствам вечности

--

далее как я уже говорил, становится ясным приведённое в ветхом завете описание сотворения мира.

Сотворение мира, это сотворение среды возможностей и действий, а райский сад это инкубатор и полигон для создания живущих и действенных личностей, составных клеток будущего бога, который "стал богом", больше ничего не нужно добавлять

----

важно что благодаря этому и благодаря гностическим основам, по-новому можно понять причину создания человека, по новому можно понять смысл и значение его жизни.

Теперь мы перестаем быть только чьим-либо творением, мы больше не часть механизма вселенной, теперь мы больше не только носители.

Мы становимся полноправными и полностью ответственными соучастниками действа жизни, мы становимся носителями и реализаторами её сущностей, её целей, наравне со вселенной - силами, и богами.

Здесь важно каждое слово, в первую очередь "мы становимся", это значит что мы та часть действия вселенной, которая должна сначала активировать и развернуть свой потенциал, в отличие от сил вселенной и богов, он не находится в нас, так сказать уже "в готовом виде".

Мы та часть, которая должна "суметь стать", поэтому мы сотворены.

Это уже не "рабы божьи", и не "только часть механизма".

Мы ответственные живые существа, наряду с другими ответственными живыми существами, также как и у них, у нас есть свой непреложный и необходимый жизненный долг.

Своя часть необходимого и важного дела, Которую мы должны выполнить.

Обратите внимание еще на одно важное свойство, свой долг, своя часть.

То есть нет только одного, который может всё выполнить только сам, нет только одного всемогущего и универсального существа. Даже если такое существо появится, существование только его одного, количественно недостаточно для качества.

Это уже серьёзно, понятно что всё, с самого начала и до конца, было и происходило, есть и происходит, и будет происходить, неслучайно

---
итак цель, необходимо помогать, соучаствовать, и сотрудничать в создании бога, который станет богом.

Как этого добиться, я уже описал это раньше.

Создаётся среда действия и обитания, затем создаются люди, то есть потенциально разумные существа, а затем создается ситуация их воспитания и ( одновременно ) их испытания.

Независимо от того, завершится она успешно или нет, мы будем выведены в мир, для жизни, познания и развития себя и своих взаимоотношений, познания мира, и так далее.

Лучшие из них, их жизнь, опыт и действующий образ, будут сохранены в вечности, они станут составными, разумными и действенными, живыми клетками новой живой божественной системы.

Она представляет собой личность, которая состоит из мириадов живых личностей ( а не из безличных клеток, из которых состоит например наш организм ).

Каждая составная личность является независимой, индивидуальной, своеобразной, и в тоже время определённой, эта определенность и ограниченность, снимается нашей способностью взаимодополнения.

Личность которую мы будем составлять, приобретает некоторые надличностные и межличностные способности и свойства. Кроме того, наверно ещё становится действенной абстракцией как таковой.

То есть становится воплощением абстрактного и общего понимания свойства цвета, становится все-цветом. Таким образом выходит за рамки определённости, и становится универсальным

--

обратите внимание, что появляется действенная универсальная личность, а не действо и универсум во плоти. Так происходит, согласно природе возникшей необходимости и парадокса, я уже это описал.

Парадокс и его суть, - действие, не могут существовать непосредственно, и сам по отношению к себе, в противоречии, парадокс исключает сам себя.

Для того чтобы они всё-таки происходили, они могут воплотиться опосредованно, в виде системы, состоящий из многих разнообразных, самостоятельно действующих и взаимодействующих частей

--

для действия есть еще одна важная причина, оно не существует, а происходит. Действие протяженно, однако протяжённым может быть и объект.

Протяженность действия реализуется процессом, само это уже подразумевает в себе разнообразие и изменения.

Даже если происходит только одно действие, оно уже отличается от себя, само не совпадает с собою-же, не стыкуется с собою-же, и выпадает из себя.

В этом одна из важных причин того, что мир состоит из многих частей, а действие состоит из многих участников.

Они являются "действующими", содержат в себе части качества действия, и совместно реализуют действие

----

очень важно что мы сотрудники и соучастники реализации действия жизни. Соучастие, сотрудничество, взаимодействие.

Тут начинает действовать принцип взаимодополнения.

Конкретно, дух святой могуч, он способен оживлять, усиливать, углублять и расширять, он животворная энергия, и носитель многих важных свойств.

Но сам по себе только дух святой, это только ветер, он дыхание, могучее и беспокойное, горячее или прохладное, резкое или плавное, устремленное как стрела, и разливающееся как полноводная река.

Но несмотря на то, как долго он будет дуть, и как он будет дуть, в конечном итоге он рассеется без следа.

Необходима, форма, образ. Причём это не неподвижный лик, вырезанный на монолитном камне. Это образ в виде живой, действенной, изменяющейся и развивающейся системы.

Эта система не возникает в готовом виде, она должна развернуться, развиваться, и суметь реализовать себя.

Нам необходимо познать, изменить, и преобразовать себя, раскрыть свои способности и таланты, взаимодействовать и поддерживать друг друга.

При этом всё это не желание, не развлечение, не красота, это насущная необходимость, и вопрос выживания. Мы не должны тратить время зря, и мы должны стараться всесторонне развиваться и закаляться.

Всё не просто так, всё всерьёз и на самом деле, или мы сгодимся, или пропадем

--

дальше происходит следующее.

Как я уже сказал, дух святой это сила, мы же действенный образ, мы носители потенциала действенного сознания, совместно с духом, мы становимся способны на глубоко осознанные, - осмысленные действия.

Таким образом мы, действенная система и сила, помогаем друг другу, взаимодополняем друг друга, и два глубоких, живых свойства, создают нечто новое, столь же прекрасное и часто неожиданное.

Теперь представьте что Вы дуете изо рта, воздух выходит и рассеивается, больше ничего, и если приложить к губам флейту, и умело действовать пальцами, зазвучит музыка.

Ветер это дух, одна из животворящих сил, энергия, а мы действенная система, мы флейта и флейтисты.

Животворящая сила и множество таких флейт, и их пение, сложатся в бога "который стал богом"

----

видимо Платон был неправ, наш мир, и в частности, его материальные свойства, не иллюзия и не тюрьма, мы не рабы запертые в пещере, а идеальный мир на самом деле, сквад чертежей, инструкций, планов, и готовой продукции.

Наш мир, это среда возможностей и действий, мастерская, в которой живые существа, и живые силы, должны реализовать себя

--

я не буду разбирать, что из того, что я описал, было в реальном гностицизме.

У меня получился мир, в котором мы все живые разумные, и равнозначные носители живого корня, собратья и участники живой семьи, мир в котором мы все необходимы себе и друг другу.

Мир действия, который возник по причине реализации необходимой нужды, мир живительных свойств и живущих образов, взаимодополняющих друг друга.

Превращающих себя в нечто новое, и создающих нечто новое.

Этот мир согласуется и с теорией эволюции, ибо это означает мир, который возникает как возможность, которую необходимо реализовать, и не возникает в готовом виде.

Мир который создает сам себя, причём создает сам себя с нуля, без каких-либо предварительных чертежей и инструкций. Подумайте насколько это трудно и тяжело.

Также снимается противоречие между религией и наукой, ибо одна из основ этого мира, это "познай себя и измени себя"

----

на этом я останавливаюсь, думаю я уже в достаточном качестве и количестве высказал нужные мысли, остальное обдумайте Вы, надеюсь я дал хорошую пищу вашему интеллекту

--------

что я ещё могу сказать обо всём этом.

Разумеется мир не совсем такой, каким он представлен в этих мыслях, нет богов, а животворящий дух, это энергетический потенциал нашей вселенной.

В остальном, я думаю, всё так, как я сказал.

Мир не бессмысленное действие, которое возникло просто так, видимо необходимость действия и существования, своим воздействием создала этот мир.

При этом нет предварительных чертежей и инструкций, хаос не туман, под которым скрыт замысел божий, сам хаос должен, так сказать "в одиночку", создать себя.

И как я уже сказал, при этом изначально нет предварительных представлений о том, кто он, откуда, что ему делать. И у хаоса нет самого себя, у хаоса нет сознания ( которое должно сформироваться ).

Одновременно всё в нём уже есть, и подразумевается природой и свойствами непосредственно самого хаоса.

Мы как щенки брошенные в воду, кто выплыл, тот смог, и ему ещё помогло везение. Это значит, что мы часто зависим, и мы часто целиком зависим от простой случайности, имеющей место в среде, и не представляющей собой ничего, кроме того, чем оно является.

Никакого иного действия, просто пролетела щепка, и больше ничего

--

кроме того, ещё видимо возможны разнообразные сущностные формы и способы ( то есть механизмы ), реализации сущности жизни - ? - сущностей жизни.

Я думаю, если возникают параллельные вселенные, они возникают по этой причине.

Впрочем, разнообразие возможностей в реализации действия, является одной из фундаментальных основ и нашего мира.

Я думаю, множественность возникает также по причине существования разнообразия возможностей

--

я подумал и предлагаю Вам предположить следующее, может быть мы чувствуем себя брошенными, потому что находимся во вселенной, которая является бездушным механизмом, не имеющим собственного смысла.

Мы охвачены и пронизаны этой безсмысленностью, и мы не видим ничего кроме неё, потому что невозможно заглянуть за пределы этого свойства, ибо этих пределов нет.

Нет ничего кроме этого.

Я думаю, возможен только один вывод.

В этой жизни нет смысла. Ответ может быть только один, нам необходимо самим создать смысл
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

შემავალი სიტყვა ПРЕДИСЛОВИЕ